Els Meulemans: Beantwoordt haar roeping om te acteren en zingen

Op je 48 beginnen werken aan een acteer- en zangcarrière. Is dat een late roeping, Els?
Els Meulemans: “Een late roeping is het niet echt. De roeping was er al vanaf dat ik kind was. Maar tot nu is die roeping eigenlijk nooit echt beantwoord. Als kind van zes won ik samen met mijn broer al de publieksprijs bij de playbackwedstrijd van Radio 2370 met ‘Ik heb mijn lolly op’ van Dick & Lollypop. (glimlacht) Ik werd als tiener twee keer eredame in de Katrientjesverkiezing, de plaatselijke missverkiezing in Arendonk en ik presenteerde shows met Frans Bauer. De zin om mensen vanop het podium te vermaken is er dus eigenlijk altijd geweest. Maar ik kwam toen niet verder dan nu en dan een voorstelling. En toen ik 27 was, werd ik moeder en lagen de prioriteiten anders.”

Was een theateropleiding nooit een optie?
“Ik had er als jongere geen idee van dat er opleidingen bestonden in acteren of zang en in de familie en vriendenkring hing een sfeer van ‘doe maar gewoon’. Het is er daarom dus nooit echt van gekomen om aan de slag te gaan met wat me drijft. Op school werd ik daardoor wat men tegenwoordig een drop out noemt. Ik behaalde een getuigschrift lager middelbaar en hield ermee op voordat ik ook het hoger middelbaar kon afwerken. Ik ging aan de slag als bankbediende, management assistant of deed andere kantoorjobs, maar dat bracht niet wat ik van het leven verwachtte. Daarom ging ik op zoek naar acteerrollen en muziek. Ik zong in een muziekband en speelde gastrollen in De Buurtpolitie en Vermist.”

Vanwaar komt die drive om te acteren en te zingen?
(lacht) “Dat vragen mensen me wel vaker. Maar eerlijk gezegd vind ik dat een vreemde vraag. Mensen zien wat ik doe als een hobby want blijkbaar is het moeilijk te snappen dat iemand ambitie heeft in de showbizz. Een bakker staat elke morgen om vier uur ’s ochtend broodjes in de oven te rijden, maar daar hoor ik niemand zich de vraag stellen waarom die dagelijks midden in de nacht opstaat om voor rekken vol brood te zorgen. Al is er aan mij zeker geen bakker verloren gegaan. Ik ga bij wijze van spreken liever om zes uur ’s morgens slapen dan dat ik om vier uur ’s nachts zou moeten opstaan. Daarom pas ik misschien beter op een podium dan in de bakkerij, niet?”

Een zingende bakkerin, het zou een gat in de markt kunnen zijn.
(glimlacht) “Dat zou kunnen, maar dat zal hem niet worden. Een paar jaar gelden werd ik ernstig ziek. Ik bezweek aan een levenslange stress. Mijn geheugen was serieus aangetast waardoor ik moeite had om teksten te onthouden. En mijn stem was kapot. Stress en verdriet zitten achter de ribben, zegt men wel eens. Na een lange ziekteperiode heb ik me ingeschreven voor zang, notenleer en gitaar in de academie en ben ik in behandeling gegaan bij een stemtherapeut. Een hyperventilatie-aanval maakte daar bij de eerste sessie al meteen duidelijk van hoever ik moest komen. Maar ik ben blij dat ik geraakt ben waar ik nu sta. Op dit moment is wat ik doe inderdaad nog slechts een hobby, maar ik heb besloten dat ik er voluit voor wil gaan. Ik heb de ambitie om te zien hoever ik nog geraak met acteren en muziek en om op mijn vijftigste eerlijk met mezelf te evalueren waar ik sta en of dit een toekomst heeft.”

Je stemtherapeut moet je helpen bij de gevolgen van stress en verdriet , maar daar is niets van te merken als je op het podium staat. Is het podium voor jou dan een uitlaatklep om alles los te laten? Of misschien eerder een manier om het even te ontvluchten?
“Het is misschien moeilijk om te begrijpen voor wie er niet mee te maken heeft, maar het is niet omdat je op een podium staat en je je op dat moment zelfverzekerd voelt, dat je met diezelfde zelfverzekerde houding ook naast het podium weer verder kan. Ik kan bijvoorbeeld enorm genieten van een enthousiast publiek of van een overweldigend applaus tijdens of na een optreden. Maar ik weet vaak niet hoe ik moet omgaan met een klein complimentje in een één-op-éénsituatie. Ik vond dat vroeger ook wel eens verwarrend voor mezelf, maar heb ondertussen wel door dat ik daar niet alleen in sta. Robbie Williams staat ook vol zelfvertrouwen op een podium voor tienduizenden mensen, maar dat wil niet zeggen dat hij een 100% happy life heeft, hé. ‘Slaapkamerverhalen’ was mijn eerste echte acteerwerk na mijn ziekte. Door de impact op mijn geheugen, kon ik lang geen script meer instuderen. En in dit stuk waren het allemaal scenes van 20 tot 25 minuten. Prima om er terug in te komen. Het was leuk om te merken dat dat me terug lukt.”

Je doet momenteel dus acteerwerk en muziek, heb je een voorkeur waar je het liefst mee verder wil?
“Dat mag je me niet vragen. Ik doe het allebei doodgraag en wil het eigenlijk allebei. Maar het zijn twee totaal verschillende stielen. En zelfs in acteerwerk is er nog een groot verschil tussen theater en televisie. Met ‘Slaapkamerverhalen’ van het Seeftheather en het stuk waarmee we vanaf september langs de Vlaamse culturele centra gaan toeren, ben ik nu vooral actief in het theater. Maar ik zou ook terug wat televisiewerk willen doen. Ik speelde eerder al gastrollen in Vermist, Cordon en De Buurtpolitie en nu mijn gezondheid weer terug de goeie richting uitgaat zou ik die draad graag terug oppikken. Maar ook muziek geeft me veel vreugde. Met mijn gitaar kan ik beter en beter uit de voeten en ik heb mijn oude liefde voor het accordeonspelen weer opgerakeld. En met een gitaar en een accordeon kan ik muzikaal zowat alle richtingen uit.”

Dat kan je wel zeggen. In de ene video zie ik je de schlager Eviva España zingen en op een ander moment ben je aan het hiphoppen.
“In de Dinsdagclub van Don Vitalski kan dat allemaal naast elkaar. Dinsdagclub geeft een podium aan supersterren én opkomend talent. Zonder die mogelijkheid om op het podium te staan was het me nooit gelukt om uit mijn schulp te komen. Het geeft me een uitdaging om de micro vast te nemen en om een nieuw nummer in te studeren. Ik investeer twee dagen om een lied in te studeren voor het podium bij Vitalski en kan zo verschillende genres uitproberen. Ik ben begonnen met schlagers omdat dat eenvoudig is om het publiek mee te krijgen. De zaal kent die teksten, zingt mee en zet soms een polonaise in. Zo liep Helmut Lotti een paar weken geleden nog voorop in de polonaise-trein bij mijn uitvoering van Eviva España. Maar ook hiphop begint goed te lopen. Ook daar vind ik mijn ding in als The Notorious ELS. Dat contrasteert wel wat met de schlagers, maar ik sta voor alles open. Elke stijl heeft zijn eigen techniek en vibe, maar het is allemaal leuk om te doen. Zo kon ik het vorige week niet laten om op een feestje waar ik te gast was in een kleedje en met hoge hakken de dansvloer in brand te steken met het nummer ‘Jump Around’ van House of Pain. Maar ik zie me net zo goed een senioren-namiddag verzorgen in een woonzorgcentrum.”

Maar eerst nog een ander stuk ‘Audrey – not your fair lady’, wat houdt dat in?
“Het is een modern melodrama met zang, dans en humor, geïnspireerd door Hollywoodfenomeen Audrey Hepburn. Tegelijk is het ook een satire op elke nieuwe hype die vrouwen een ideaalbeeld voorschotelt. Ik speel er een bijrol, maar heb er enorm veel zin in. De agenda staat voorlopig nog niet vast, maar ik hoop dat we ook op een paar Kempische podia terechtkomen.”

Foto’s: Tom Claessen