Onze reporter leert bridgen

Elke maand neemt onze reporter een atypische, spannende of relaxerende activiteit onder de loep. Kritisch, maar met een kwinkslag rapporteert hij zijn wedervaren. Deze maand: bridgen.

Over afwisseling gesproken: van een slopende deelname aan de Ten Miles, vorige maand, naar zittend bridgen, met vier aan een tafel. Glaasje wijn erbij, zoutje om te knabbelen. Makkelijk zat, lijkt het wel, al is dat laatste een misvatting. “Bridge is een sport als alle andere”, aldus Berry Westra, de absolute nummer één van Nederland.

Over de oorsprong van het spel doen verschillende verhalen de ronde. Bridge — aanvankelijk heette het whist, maar geen kat die weet hoe en wanneer het zijn uiteindelijke naam kreeg — heeft Turks-Russische roots en zag het licht aan het einde van de 19de eeuw. Het waren Engelse officieren die het spel oppikten en het vervolgens in Groot-Brittannië introduceerden. Andere bronnen beweren dat de naam is afgeleid van de Galata Bridge, de brug over de haven van Istanbul. Hoe divers de ontstaansverhalen ook zijn, ze hebben wel één rode draad: wie bridge ontdekt, wordt opnieuw geboren. “Je weet niet wat op je afkomt, maar het is zeker de moeite waard.” Alweer de woorden van Westra.

HARTENVIER
Of dat écht zo is, willen we weten. Een zoektocht op Google wijst ons naar het Retiese Hartenvier, met vijftig jaar op de teller en honderddertig actieve leden de grootste club uit de regio. “Bridge is voor ons een ontspannen inspanning”, zegt Jef Van den Put, samen met Louis Van den Eynde de founding fathers. “Het was dokter Populaire die ons heeft ingewijd. Hij had eerst het roer in handen.”

Dat de club het al zo lang uitzingt, dankt ze aan haar solide organisatie. “Van wedstrijdleiders en bestuursleden over arbiters tot onze ervaren tornooiorganisatoren: bij onze club is iedereen van tel. Zij vormen, samen met onze docenten en computerdeskundigen, de motor van Hartenvier.” De club heeft ook een maatschappelijke missie: ze wil af van de idee dat bridge enkel bestemd is voor saaie oudjes. “Onze club bestaat vooral uit wat oudere leden, dat wel, maar dat neemt niet weg dat het er op spelavonden nog behoorlijk spannend aan toe kan gaan”, lacht Jef.

Dat het kaartspel nog lang niet over zijn houdbaarheidsdatum heen is, bewijst de bridgecursus voor beginners, onder leiding van clubleden Luc Dijckmans en Martin Verstraelen. “Die cursus telt momenteel twintig deelnemers. Dat is lang niet slecht.”

POEPENOLLEN
Een cursus bestaat uit een pakket van twaalf avondvullende lessen. Erg arbeidsintensief en daarom kies ik voor de doe-het-zelf-aanpak. Ik heb exact één week de tijd om de belangrijkste bridgeknepen onder de knie te krijgen. Mijn tools? Instructies op websites, enkele richtlijnen van een ervaren clublid en een heleboel hints van de gewezen Nederlandse wereldkampioen, die zich op YouTube sterk maakt dat ik máár dertien korte lessen nodig heb om het te kunnen opnemen tegen drie sterke spelers van eender welke club. “Je moet wel bij de les blijven”, waarschuwt Berry Westra. Van den Put schudt het hoofd als ik mijn lumineuze plan uit de doeken doe. “Bridge leren kennen is vooral een kwestie van doorzetting en uithouding”, zegt hij. “Je hoeft geen universitair te zijn, maar als je geen ervaring hebt met kaarten wordt bridgen wel een pak ingewikkelder.”

Mijn laatste kaartspel dateert van alweer een paar jaar geleden. Ik speelde toen wippen, rammen en poepenollen, niet meteen spellen die indruk maken op een cv. “De kans dat het jou gaat lukken zonder een basiscursus, is klein”, waarschuwt Jef. “Ik zou het niet aanbevelen.”

DUMMY’S
In de aanloop naar de Grote Confrontatie ga ik eerst langs bij Annick Wuyts in Herentals, lid van Hartenvier, al tien jaar vertrouwd met de spelregels en bereid om mij enkele slimme tactieken bij te brengen. “Je speelt elke bridgedrive met dezelfde partner”, legt ze uit. “Noord en zuid spelen samen, oost en west ook. Elk spel levert andere mogelijkheden op, dat maakt het allemaal zo spannend.” “Enkel de prentjes en de azen krijgen een score. De aas staat voor vier punten, de heer voor drie, de dame voor twee en de boer voor één. Om te kunnen bieden moet je twaalf punten hebben. De klaveren hebben de laagste waarde, gevolgd door ruiten, harten en schoppen, die de hoogste waarde hebben.”

Wuyts legt het uit alsof ik een kind ben en dat is prima, want al na een kwartier ben ik de kluts kwijt. Het gaat er links in en rechts uit. Termen als biedboxen, dummy’s, sans atout (zonder troef), spelconventies en viertallen: ik hoor ze wel, maar ze houden plots geen steek meer. “Niets is onmogelijk, maar het zal veel tijd vergen”, troost Annick als ze mijn verwardheid detecteert.

YOUTUBE
Die tijd heb ik helaas niet. Er resten mij nog vijf dagen en ondanks de verdienstelijke poging van Annick om me wegwijs te maken in de do’s en don’ts aan een bridgetafel, besef ik dat ik nog een lange weg heb te gaan. Dan maar Westra bellen. Niet echt, natuurlijk, maar in de vorm van zijn YouTube-instructiefilmpjes die intussen viraal zijn gegaan. “Ga gezellig zitten en geniet maar lekker van wat je ziet”, zegt hij aan de start van de eerste aflevering. Nou, dat ga ik hartstikke doen.

Zijn cursusfilmpjes gaan erin als zoete koek en al na de zevende episode — Berry is dan net toegekomen aan het openen van het spel — heb ik de indruk dat ik er klaar voor ben. Verder dan les zeven zal ik overigens niet geraken, de dag nadien al word ik in Retie verwacht, waar de kantine van de lokale voetbalclub op dinsdag- en donderdagavond volledig in het teken staat van het bridgen. Om warm te lopen mag ik eerst toekijken, terwijl twee ervaren duo’s elkaar bekampen. Kijken mag, aankomen niet, praten al evenmin. “Tijdens een spel wordt maar weinig gezegd, ook niet door de spelers zelf”, fluistert Jef. “Vroeger werd er mondeling geboden, maar in de intonatie zaten soms al verborgen afspraken, daarom gebruiken we nu een biedbox met legkaartjes.”

“De kaarten worden na elk spel weer in de houder gestoken, wat maakt dat er telkens met dezelfde gift wordt gespeeld. En nu opletten, want zo meteen is het aan jou.”

DE WEG NAAR DE TOP
Als de zeven traditionele spelronden erop zitten en de meeste leden nog even — jawel — nakaarten, nemen drie spelers plaats aan de centrale tafel: Louis, Marc en Jan. Bedoeling is dat ik aanschuif en de andere drie laat zien dat er een nieuwe lichting spelers zit aan te komen, die de speltechnieken in minder dan een week tijd heeft leren beheersen. Een lichting van autodidacten die dankzij titelhouders als Westra klaar zijn voor de kortste weg naar de top. De bridgetop.

De ontnuchtering die volgt, is groot. De confrontatie draait uit op een rondje bridge over troubled water, als het ware. Tijdens het eerste spel ga ik frontaal op mijn bek en halen mijn compagnon en ik lang niet het verhoopte aantal slagen. Spel twee is niet beter: de kleine slem waarop we mikken, blijft uit. Ik doe mijn stinkende best, maar het wil maar niet lukken. Resultaat: twee spellen gespeeld, evenveel verloren. Qua les in nederigheid kan het tellen. Van den Put kan er — als enige weliswaar — nog mee lachen. “Ondanks jouw optimisme liep je toch wat verloren. Dat is niet abnormaal. Je bent bedolven onder veel regels en afspraken, en dan zie je door het bos de bomen niet meer. Doe nu maar gewoon die basiscursus.”

MEER INFO
www.hartenvier.be