Coverband Retro: "We doen het puur voor de muziek, niet voor het geld"

De concertagenda van Retro? Eddie Verreydt moet er zijn digitale planner bijhalen. “Het zijn ondertussen al zoveel data dat ik ze niet meer kan onthouden.” Dat niemand die enorme drukte heeft zien aankomen, bevestigen ook drummer en mede-oprichter Gert Baeten, gitarist Rudi De Ceulaer en zangeres Celeste Verbeeck. “Tot eind augustus zit onze agenda al aardig vol”, klinkt het. “Let wel: die boekingen kwamen er niet zomaar, ze hebben ons een hoop energie gekost. Er zijn veel covergroepen aan de slag, maar tegelijk is het ook een kleine wereld. Toegang krijgen tot die selecte club is niet vanzelfsprekend. Dat het ons uiteindelijk toch is gelukt, hebben we te danken aan ons uitgebreide pop- en rockrepertoire. Met hits uit de jaren zestig tot 2000 plezieren we duidelijk verschillende leeftijdscategorieën.”

Laten we beginnen bij het begin. Retro kwam er, zo gaat het verhaal, niet zonder slag of stoot. Hoezo?
Gert Baeten: “De samenstelling van de band heeft ons inderdaad bloed, zweet en tranen gekost. Noem het gerust een processie van Echternach. We hebben kandidaat-muzikanten zien passeren die hét niet hadden, maar wel wilden meespelen, muzikanten die dachten dat we voor hen de rode loper zouden uitrollen en zangers die vooral een set wilden opbouwen rond deuntjes als ‘Vrolijke Vrienden’. Na lang zoeken hebben we nu eindelijk een degelijke groep. Het klikt, zowel persoonlijk als muzikaal.”

Naar verluidt kwam daar ook toeval bij kijken.
Eddie Verreydt: “Dat klopt. Rudi liep ik twee jaar geleden toevallig tegen het lijf in café Titanic. Celeste ‘ontdekte’ ik dan weer tijdens een bezoek aan een lokale frituur waar zij werkt. Zij was toen negentien jaar. Gert kende ik al langer. Hij en ik hebben nog gespeeld bij ‘Lisa and the Lizards’, een band die het drie jaar geleden voor bekeken hield. Op dat moment is de idee ontstaan om met een nieuw en eigen project van start te gaan.”

Vier mannelijke muzikanten op leeftijd aan de zijde van een zangeres van amper negentien: het is geen alledaags plaatje.
Eddie: “Dat is nog zacht uitgedrukt. Voor Celeste was het een echte cultuurshock, vooral op muzikaal vlak. Van de vijftig liedjes die we spelen, kende zij er aanvankelijk geen enkel. Nul. Het eerste nummer dat we samen oefenden was ‘Woolly Bully’ van Sam The Sham & Pharaohs. Ook daar had ze nog nooit van gehoord. Maar hoor ze het nu, twee jaar later, maar eens zingen. Ze geeft een eigen twist aan dat iconische lied. Ook ‘Paint it black’ van The Rolling Stones brengt ze op een schitterende manier.” Celeste Verbeeck: “Als ze me vijf jaar geleden gezegd hadden dat ik vandaag zou zingen bij een coverband die vooral oldies uitvoert, zou ik het niet geloofd hebben. Het is niet bepaald mijn muziek. Of beter: het wás niet mijn muziek. Gelukkig leer ik snel. En wat mijn leeftijd betreft, die speelt in mijn voordeel. Ik heb ooit gezongen in een band met leeftijdsgenoten. Heel tof allemaal, maar iedereen had dezelfde muzikale opinie. Bij Retro is dat anders. Ook leuk: omdat ik de jongste ben, en tot voor kort de enige vrouw in de band, wordt er echt naar mij geluisterd.”

Leadgitarist Alois Verelst en bassiste Wendy Moons niet te na gesproken zijn jullie allemaal van Herenthoutse afkomst. Wat zegt dat over het dorp?
Rudi De Ceulaer: “Dat we een erg muzikale gemeente zijn. Vaak voor eigen volk mogen spelen heeft trouwens één groot voordeel: je bouwt een harde kern op van mensen die er elk optreden bij wil zijn en voor de nodige ambiance zorgt.”

Het allereerste optreden van Retro, zit dat nog fris in het geheugen?
Gert: “Absoluut. De avond voordien repeteerden we in ‘t Schaliken in Herentals. En wat bleek: het werd onze slechtste repetitie ooit. Een dag later was het in café ‘t Prinsenhof gelukkig wel raak. De reacties tijdens dat eerste optreden waren overdonderend. En je weet hoe het gaat met artiesten: hoe groter het enthousiasme in het publiek, hoe liever we het hebben.” Eddie: “Gaandeweg hebben we gemerkt dat niet alleen onze setlist veel volk lokt, maar ook de manier waarop we hem opbouwen. Hoe later het wordt, hoe sfeervoller de liedjes. We gaan het niet te ver zoeken, ook dat wordt geapprecieerd. ‘Yellow River’ en ‘Baby come back’, bijvoorbeeld, zijn nummers die niet mogen ontbreken. Maar het beste moment van de avond blijft toch als we ‘What’s up’ van 4 Non Blondes coveren. Dan gaat iedereen uit de bol.”

Afgaand op de beelden van Retro op social media valt vooral jullie interpretatie van ‘Gloria’ — een hit van Them — in de smaak. Hoe verklaar je dat?
Rudi: “Daar zit onze leadgitarist voor veel tussen. De duur van dat nummer hangt grotendeels van hem af. Is Alois in de stemming, dan gooit hij er een extra lange gitaarsolo tegenaan, soms tot wel vijftien minuten. Best handig, want dan kan de rest van de band ondertussen wat gaan drinken. (lacht) We weten waar hij begint, maar nooit waar en wanneer hij gaat eindigen. De man is intussen 72, maar hij speelt nog altijd de pannen van het dak.” 

Jullie setlist bestaat uit welgeteld vijftig klassiekers. Zijn er ook nummers die onbereikbaar zijn en best ongemoeid worden gelaten?
Gert: “Absoluut. ‘Creep’ van Radiohead en ‘Chasin cars’ van Snow Patrol, om er maar twee te noemen. We hebben ze allebei geprobeerd, maar daar lag de lat duidelijk te hoog. Je moet als band bereid zijn om dat te accepteren. Bij de nummers die de setlist wel hebben gehaald, proberen we het origineel altijd te evenaren.”

De zomer van 2023 wordt drukker dan verwacht. Is dat een opsteker of een flinke streep door jullie vakantieplanning?
Eddie: “Om eerlijk te zijn: we hadden gehoopt op twee optredens elke maand, maar het zijn er veel meer geworden. Sommige leden hebben hun vakantieplannen moeten wijzigen, maar ik heb nog niemand horen klagen. Muziek doet leven: dat geldt voor iedereen van ons. We doen het trouwens alleen maar omwille van de muziek, niet voor het geld.”

Hoe zit het met jullie ambities? Komt na de Kempen strak ook de rest van de wereld aan de beurt?
Eddie: “We mikken op het Sportpaleis of de Rotterdamse Ahoy. Waarom ook niet? (lacht) Op de vorige editie van de Herenthoutse Parkfeesten hebben we het voorprogramma gespeeld van De Romeo’s en Günther Neefs, dat kan al tellen. We werden daar behandeld als heuse VIP’s. Dat moment vergeten we nooit meer.” Rudi: “Voor alle duidelijkheid: het hoeven niet altijd grote of bekende podia te zijn. We hebben de laatste twee jaar ook al op bijzonder kleine bühnes gespeeld, zo klein zelfs dat ik dacht dat de drummer op mijn hoofd zou slaan. Om maar te zeggen: ook daar zijn we niet vies van.”

Celeste, jou staat een wel erg drukke zomer te wachten, los van jouw rol bij Retro. Wat kan je daar al over kwijt?
Celeste: “Op dit moment niet bijster veel. Ik neem deel aan een wedstrijd in de aanloop naar Night of the Proms, in de hoop dat ik daar later dit jaar mag optreden. En ik heb me ingeschreven voor het nieuwe seizoen van The Voice. Afwachten wat dat gaat worden. Als ik het ooit zover kan schoppen als Laura Tesoro, mijn grote idool, dan zou ik dat geweldig vinden.” Eddie: “Zolang ze ook maar bij Retro blijft zingen, vinden we het allemaal prima. Misschien moeten we haar nog snel een contract aanbieden?”