Basketbalclub zet trouwe speelsters in de bloemetjes

Martine Van Hemel en Els Van Beckhoven spelen al sinds mensenheugnis basketbal in de Molse club VABCO. Een welverdiende hulde werd achter de schermen in elkaar gestoken. Onder meer voormalig motorcrosser Joël Smets en Johan Leysen, basketicoon van de club, werden mee ingeschakeld om in maart 2020 de dames in de bloemetjes te zetten. Maar toen ging het hele land potdicht. Geen huldiging, maar iedereen moest achter slot en grendel. De verantwoordelijkheid lag bij een virusje waarvan ik me niet meteen de naam herinner. Maar zo zijn basketters: uitstel is géén afstel! Tot groot jolijt van Tie en Els en hun hele entourage.

Johan Leysen, jij bent niet enkel een stille kracht achter dit event, maar jij bent ook met hart en ziel verbonden aan het basketgebeuren. Voor de begaafde quizzer kan VABCO mogelijk geen problemen opleveren. Voor de leek daarentegen?
Johan Leysen: “VABCO is een acroniem dat staat voor volleybal, atletiek, basketbal, college Mol. Het werd opgericht binnen de schoot van de school in 1964. Van opleiding ben ik regent lichamelijke opvoeding dus mijn interesse in de sport is begrijpelijk. Toen ik zelf stopte met volleybal, leerde ik de dames om een lay-up te doen. En na de trainingen werd er nog wat gespeeld wat er uiteindelijk in resulteerde dat er in 1979 begonnen werd met een damesploeg.”

En daar zaten dan Tie en Els bij?
“Dat waren meteen twee toffe speelsters! Ze gingen helemaal op in het basketten. Altijd stonden ze voor de volle honderd procent paraat en zelden of nooit waren ze gekwetst. Het is écht een unicum dat ze het zo lang volhielden en nog altijd volhouden. Momenteel coach ik het ‘oude damesteam’.”

En valt dat mee, een groep dames coachen?
“Echt wel, ik hoefde zelfs nooit mijn ‘schoolse’ ervaring boven te halen. Die dames zijn zo gedreven dat het een plezier is om te coachen. Els en Tie zijn altijd twee basisspeelsters geweest. Tie had verdedigend wel een resem handigheidjes in haar trukendoos. En Els was altijd al erg snel. Die gedrevenheid is niet in te schatten. Een maand na een bevalling stonden ze weer op het parket. Uiteindelijk zijn we allemaal een beetje familie geworden.”

Goedemorgen Tie, we hebben er een dagje rust tussen gelaten na een zinderend feestje. Goed idee?
Martine Van Hemel: “Het was in elk geval een superfeestje! Eentje dat tot in de late uurtjes geduurd heeft. Johan Leysen heeft hier goed zijn best voor gedaan. En de link met Joël Smets? Ik heb hem nog als leerling in de klas gehad, hij noemt me soms nog juf Tie. Zijn zus Nina is ook actief, dus die zaten allemaal mee in ‘de slag’. Eigenlijk had ik meer een feestje verwacht bij onze barbecue volgende week. Maar terwijl ik mee aan de jurytafel zat bij een wedstrijd vroeger op de avond had ik al wel dames opgemerkt waarbij ik dacht: ‘wat komt die hier nu doen?’. Ik schrok ervan wie ze allemaal opgetrommeld hadden. Ik ben nog echt wel actief als speelster, en ik neem al eens plaats op de bank om jongere speelsters hun kans te geven. Maar ik vind het grappig als ik op het terrein sta en andere speelsters zie denken ‘wat komt die oude moeder hier doen’. Ja, ’s anderendaags doen de knoken pijn en zijn de spieren stijf. En dan? We zijn zo’n toffe groep. Elk jaar gaan we met de hele ploeg op een heus verrassingsweekend. Zalig!”

Els, voor jou eenzelfde vraag: al bekomen van het feestje?
Els Van Beckhoven: “Oh, ik was heel blij, totaal verrast, maar het was superleuk. Ik had er op voorhand helemaal niet bij stilgestaan. Ik heb ’s nachts zelfs nog vlotjes alles helpen opruimen, zo werkt dat bij ons. Ik ben in het basketbal gerold via mijn ma, die het secretariaat deed bij VABCO. Mijn broers speelden ook, maar dan in Dessel. Dat kon ik echt niet maken, bij de concurrentie gaan spelen. Beroepshalve ben ik 32 jaar actief geweest als redster in het Molse zwembad. Maar ook nu ben ik sportief nog best actief, ik houd van competitie. Naast basket doe ik ook nog aan volleybal, maar basket is toch echt top. Karakterieel ben ik al iets milder geworden, ik heb niet vaak meer vijf fouten op mijn kerfstok. Maar blijven spelen ga ik toch zo lang mogelijk doen. Ik heb me deze zomer nog laten opereren aan mijn meniscus om toch weer aan de slag te kunnen.”