Met de groeten van de goeroe

Trouwpartijen, verjaardagsfeesten of babyborrels: ik heb liever dat ze me daar niet mee lastig vallen. Ik doe die dingen namelijk alleen maar omdat ik weet dat er geroddeld zal worden als ik mijn kat stuur. Daarom. En dus ga ik, al is het maar omdat er altijd wel iets te eten valt. Eenmaal ter plaatse blijf ik tot de laatste man. Niet omdat ik het alsnog leuk vind, maar om de reden die ik zonet al gaf: vertrek je te vroeg, dan dreigt er opnieuw gevaar voor achterklap. Dat wil je niet hebben.

Het ergst van al zijn recepties. Het kan aan mij liggen, maar wat een slap gedoe allemaal. En dan dat volk! Nergens lopen meer narcisten rond dan op de borrels waarvoor ik word uitgenodigd. En maar praten over zichzelf. Ikke-dit en ikke-dat, ikke-zus en ikke-zo. En gaat het al eens niet over zichzelf, dan wel over — ik noem maar wat — buitenlandse beleggingen, dure kledij of merkhorloges. Nu moet u weten: mijn enige echte belegging is een terracotta spaarvarken in de slaapkamer, ik draag uitsluitend hemden van C&A en een horloge dat ik ooit op een lunapark heb geruild voor zes punten. Zes! Dan weet je hoe laat het is. (Toen ik de man aan de balie vroeg hoe het zat met de garantietermijn, zei hij dat die liep tot aan de hoek van de straat.) Met zo’n verhalen ben je in betere kringen snel uitgepraat. Daarom heb ik op dat soort gelegenheden de neiging om me af te zonderen en over te leveren aan de cava. Dat loopt zelden goed af, want heb ik vóór het eerste glas geen zin in een gesprek met wie dan ook, dan kan ik daar na een paar glazen plots niet genoeg meer van krijgen, met alle gevolgen van dien. Soms wordt het gênant, zoals op die ene receptie, een kleine dertig jaar geleden. Spontaan vrouwen benaderen is nooit mijn ding geweest, maar de cava smaakte en de tongen kwamen los. Van al dat praten kreeg ik een droge mond. Nog meer cava, dan maar. En maar praten. Even later weer een droge mond. Enfin, ik zei het al: het loopt zelden goed af.

Twee dagen eerder had ik — beroepshalve, dat begrijpt u — een Nederlandse goeroe ontmoet, die gespecialiseerd was in succesvolle verleidingstechnieken en al zijn wijsheid in een praktijkboek had gebundeld. Op de achterflap, in koeien van letters: ‘Nog nooit heeft een vrouw een man een klap verkocht omdat hij haar een compliment maakt.’ Dat klonk geloofwaardig. Mogelijk speelde die slogan nog door mijn hoofd toen ik tijdens die bewuste receptie zat te suffen aan een tafel en een vrouw er plots haar lege glas kwam neerzetten. Heel even zag ik haar dubbel, dat heb je met cava.

“Zozo, helemaal alleen op stap?” brak ik het ijs. Ik had dat boek duidelijk niet nodig, het ging haast als vanzelf. “Toch niet”, kaatste ze terug. “Mijn vriend is de wagen halen. We gaan naar huis.” (Dat kon kloppen. Als je ze aanspreekt, beginnen ze eerst altijd over hun vriend, had de goeroe gezegd.) “Naar huis? Wonen jullie ver weg?” (Meteen inpikken op wat ze zeggen, had ik van de goeroe geleerd.) “In Kraainem.” “Kraainem? Niet slecht.” (Betrokkenheid tonen, wist de goeroe.) Ze lachte haar witte tanden bloot, haar blauwe ogen straalden. “Je hebt mooie ogen”, zei ik. (Altijd eerlijk zijn, had de goeroe meermaals benadrukt.) De vrouw aarzelde even, deinsde achteruit en liep weg. (Gewoon blijven zitten, nooit achter ze aanlopen, had ik nog van de goeroe onthouden.)

Lang niet slecht voor een eerste keer, vond ik zelf. Ik voelde een roes. Ik was een man! Even toch. “Heb jij geluk, zeg.” Het was de stem van mijn lief. We waren samen uitgenodigd, iets wat ik in al mijn enthousiasme uit het oog was verloren. Of lag het aan de cava? “Het scheelde geen haar of je had een klap voor je stomme kop gekregen”, vervolgde ze. “Welnee, schat”, zei ik. “Die vrouw voelde zich zichtbaar gecharmeerd.” “Ik had het niet over haar”, antwoordde mijn vriendin. Ik vraag me na al die jaren nog altijd af hoe de goeroe dát zou hebben aangepakt.