Het klokkenspel van Gert Verhulst

Deze maand wil ik het hebben over Gert Verhulst. Tegen mijn zin, moet ik zeggen, want als er één man is waarover ik het liever niét wil hebben, dan is het Gert Verhulst, grondlegger van Studio 100, eigenaar van chique villa’s in binnen- en buitenland, vader van twee immer giechelende kinderen, moderator van een eigen actualiteitsprogramma en — dat moet dan weer wel gezegd — wereldwijd de enige die er tot dusver in geslaagd is een min of meer zinnig gesprek aan te knopen met zijn hond, de versprekingen niet te na gesproken. Hoe zou u overigens zelf zijn, als sprekende viervoeter?

Voor het geval Verhulst deze column al te lezen zou krijgen: het is je eigen schuld. Had je ons maar niet lastig moeten vallen met al die onzin die zich afspeelt in Saint-Tropez. Had je ons maar niet moeten jennen met die kleuterige avondshow op Play4, waarmee u — dat moet dan weer wel gezegd — onomstotelijk heeft bewezen dat er dingen bestaan die nóg saaier zijn dan een koe zien grazen. Bij deze wil ik me meteen en expliciet excuseren bij alle landbouwers en koeien. Mocht er daar eentje tussen zitten die kan praten (een koe, bedoel ik dan), dan valt daar — denk aan Samson — wellicht geld mee te verdienen, al hoeft dat concept wat mij betreft niet uitgemolken te worden.

De Verhulstjes. Ook al gekeken? In één van de jongste afleveringen maakte Gert zich druk over het weer. Trekt hij met heel zijn aanhang naar de diepste regionen van Frankrijk, begint het daar toch ineens te regenen zeker. “Waarom zijn we niet in Oostduinkerke gebleven?”, vraagt hij zich vervolgens luidop af, alweer vergeten dat hij het ook daar niet bepaald naar zijn zin had gehad. In zijn tuin scheen de zon wel, daarover geen slecht woord, maar hij kon er maar geen plekje in de schaduw vinden. Gebukt gaan onder zoveel ellende, zoveel kommer en kwel: het bezorgde mij als kijker bijna een krop in de keel (of was het reflux?). Je zal het allemaal maar meemaken. Onverwacht rees de vraag of voor deze zwaar gedupeerde familie niet dringend een crowdfunding moet worden opgestart.

Naïef als ik ben, heb ik nog even gedacht op het foute moment te hebben ingeschakeld. Dat wordt straks vast boeiender, kruiste ik de vingers. Nou, de ballen! Echt dan, want na de reclame (en een wansmakelijk lange scène waarin Verhulst komt aanlopen in een debiele Speedo-zwemslip) zoomde het gesprek een half uur lang in op — hou u vast — de ontstoken testikels van Leo, die was meegereisd naar het zuiden. Leo dus, niet Samson. Dat laatste zou nog enigszins geestig zijn geweest. “Wat zeg je, Gertje, verdoken stallen?” “Nee, Samson, ontstoken ballen!” Enfin, u kent de humor wel.

Ellen, de vrouw van Verhulst en al evenmin een kandidaat voor de Nobelprijs voor Wijsheid, bracht de bal(len) aan het rollen, terwijl het beeld zacht overging naar een Oscarwaardige close-up van Leo’s geïrriteerde klokkenspel. “Ocharme. Normaal heeft die prachtige testikels”, jammerde ze empathisch. “Je bent er soms jaloers op, nietwaar liefje? Ze blinken altijd zo mooi, vooral als we ze schoonvegen met van die vochtige doekjes.” “Dus ik heb matte ballen, wil je zeggen?”, reageerde Gert gespeeld misnoegd. “Gij hebt ook mooie ballen, hoor”, zalfde Ellen. (Allemaal in primetime, moet u weten.) Waarop Gert — van vaders moet je het hebben — zoon Viktor uitvoerig demonstreerde hoe je ongemerkt aan je eigen ballen kan krabben. En wat blijkt: ook daar is werkelijk geen zak aan.

Toen de eindgeneriek verscheen — geen minuut te vroeg — heb ik per direct mijn tv-abonnement opgezegd. Vervolgens ben ik naar een supermarkt in de buurt gereden voor een grote doos vochtige doekjes. Als het klopt wat die Ellen zegt, gaat dat verloren tv-uur me straks toch nog iéts opleveren.