De wielerterrorist

‘Dieje corona’, zoals Covid-19 in onze contreien heet, heeft ontelbaar veel fietsdromen als zeepbellen uit elkaar doen spatten. Toertochten, stages, fietsreizen, granfondo’s, kermiskoersen: één dikke, vette streep erdoor. Sommigen werden er wanhopig van. Hadden ze hiér een hele winter voor getraind? Anderen gebruikten hun creativiteit om hun topvorm te verzilveren. Door solo duurtrainingen te doen met gemiddeldes van meer dan 34 km/u. Door de gren- zen van hun provincie af te fietsen. Of via monsterritten van 300 kilometer. (“Want met 200 kilometer kun je op Strava al niet meer uitpakken”).

Eén van de strafste stunts kwam van Tom Van Loon, één van mijn ploegmaats bij Granfondoteam.be. De Gierlenaar waagde zich op de Dag van de Arbeid aan ‘everesting’: tijdens één rit de 8.848 hoogteme- ters van de Mount Everest afleggen door telkens dezelfde klim op en af te rijden. Dat staat gelijk aan vijf en een halve keer de Mont Ventoux op rijden. Of 63 keer La Redoute. Volgens de website everesting.cc hadden een kleine 4.500 mafketels hem dat al voorgedaan. De meesten deden dat buiten. Tom besloot het klusje te klaren op zijn rollen, op Alpe du Zwift, de 12 kilometer lange, virtuele versie van Alpe d’Huez. Dit is zijn verhaal:

Tom Van Loon: “Op nieuwjaar had ik mezelf een smart trainer en een abonnement op Zwift cadeau gedaan, om mezelf klaar te stomen voor het nieuwe seizoen. Vroeger vond ik dat gestoemp en gezweet in je kot maar niks. Ik reed liever buiten. Maar Zwift bleek een verslavend computerspel dat ik, net zoals Mario Bros en Donky Kong vroeger, zo snel mogelijk wou uitspelen. Binnen de drie maanden had ik alle 67 parcours meerdere keren uitgereden en bijna alle badges verzameld (zoals 1.200 watt trappen of Alpe du Zwift binnen het uur beklimmen). De voorlaatste badge was everesting.”

KWIETEN

“Eind april vroeg ik via sociale media of mijn ploegmaats van Granfondoteam en Cyclist Cycling Team geen zin hadden om mee te doen. Vier van hen na- men de handschoen op, elk in hun eigen kot. Eentje op zijn balkon in Calpe. Ik had vooraf veel gelezen over hoe je die uitdaging het best aanpakt. Twee gouden regels: nóóit in het rood gaan en voldoende eten en drinken. Ervaringsdeskundigen waarschuw- den ook voor de ‘death zone’: de zone vanaf 7.000 hoogtemeters waarin zelfs ervaren klimmers hun longen horen piepen en hun lijf voelen afsterven. Slik.” “Kort na 7 uur ’s morgens begon ik eraan. Om een fiasco te vermijden, had ik een gedetailleerd tijdschema opgemaakt met mijn geschatte tijden per klim en afdaling, en de momenten waarop ik zou eten. Om aan 8.848 hoogtemeters te komen, moest ik de Alp 8,5 keer op rijden. En ik wilde dat telkens onder het uur doen. Voor mijn 82 kilo kwam dat neer op gemiddeld 300 watt. Stiekem hoopte ik om telkens onder de 55 minuten te blijven. Uit mijn zes eerdere beklimmingen bleek dat dat haalbaar was zonder over mijn toeren te gaan. En dat bleek ook.”

“De eerste keer kwam ik boven na 53 minuten. Met veel overschot. Klim twee en drie kostten me 54 en 53 minuten. Voortdurend hield ik mijn wattages en hartslagen in het oog. Het voordeel van virtueel eve- resten is dat je in de afdalingen even van de fiets kunt. Je pedalen blijven automatisch draaien. Daardoor kon ik gauw naar het toilet, even stretchen, van broek wisselen of mezelf wegen. Dat laatste deed ik na elke klim, om mijn vochtverlies in de gaten te houden. Als ik te veel was afgevallen, wist ik dat ik meer moest drinken. Na klim 2, 4 en 6 kon ik genieten van pannenkoeken, croques monsieurs en wraps met kip en zalm, warm geserveerd door mijn lieftallige echtgenote. Een welkome afwisseling tussen al die sloten sportdrank, energierepen en wine gums. Meestal at ik op de fiets, terwijl ik mijn benen losjes liet draaien, zodat het melkzuur sneller werd afgevoerd. Als je tijdens zo’n lange tocht een kwartier op je stoel gaat zitten, worden je benen stijf en verlies je de goesting om weer op je rollen te kruipen.” “Ondertussen gingen de klimtijden van mijn vier lotgenoten stilletjes achteruit. Via Whatsapp sprak ik hen moed in. We kregen ook voortdurend het gezelschap van ploegmaats die één of twee beklimmingen mee wilden fietsen. Het hielp allemaal om het leed te verzachten.”

“Zelf kende ik, dankzij mijn goede voorbereiding, amper verval. Na 8,5 beklimmingen verscheen op mijn scherm dat ik de uitdaging succesvol had volbracht. Ik lag 1.20 uur voor op schema en besloot om door te gaan. Als ik de Alpe nog 1,5 keer extra opreed, rondde ik de kaap van de 10.000 hoogtemeters, en behoorde ik voor altijd tot de ‘High Rouleur Society’. Wie mij al een kwiet vindt, moet de deelnemers van dat clubje maar eens bekijken: daar zitten randonneurs bij die 30.000 hoogtemeters verzamelen tijdens één (meerdaagse) tocht. Ik eet nog liever mijn stuurlint op met een sausje van sokzweet, okselvocht en oorsmeer van Donald Trump dan daaraan te beginnen.”

“Tijdens de laatste klim gaf ik alles, om mijn scherpste tijd van de dag neer te zetten. Ik was pompaf, mijn spieren schreeuwden om verlossing, maar ik rook het einde. En de voldoening van een hele dag werk en weken voorbereiding. Uiteindelijk klokte ik net af onder de 50 minuten. In totaal reed ik 260 kilometer, waarvan de helft bergop, en zat ik 11 uur in het zadel. De close-ups van mijn kont zal ik u besparen. Ook de anderen slaagden in hun opzet. De laatste deed er 13 uur over. Respect!”

“Je zou denken dat ik na die dag geen rollen meer kon zien. Maar ik wou de allerlaatste badge op Zwift ook nog oprapen: 25 keer Alpe du Zwift beklimmen. Mijn teller stond op 16. Daarom reed ik de dagen nadien nog 9 keer die berg op. Sindsdien heb ik weer rust in mijn hoofd en maak ik mijn ritjes voornamelijk buiten, in de mooie Kempense, Limburgse en Hagelandse natuur. Als ik Alpe du Zwift nog ooit op rijd, zal het zijn om mijn persoonlijk record te verbeteren. Maar nu nog even niet.”