Ca va een beetje met u?

Ik kijk zelden naar de televisie. Dat schreef ik hier vijf jaar geleden ook al. U herinnert zich dat ongetwijfeld als de dag van gisteren. Nestel ik me toch voor het kleine scherm, dan heb ik mijn tv-voer graag vernieuwend én educatief. Dat viel dus ferm tegen in de week waarin ik moest bekomen van een coronabesmetting en er niets anders opzat dan mijn dagen te vullen met zappen.

Op dag één kwam ik ongewild uit bij een programma van good old Luk Alloo. Nu kom, good? Niet echt. Old? Heel old, vooral dan de vragen waarmee hij Vlaanderen onveilig maakt. Alloo bedient zich als reporter namelijk al járen van telkens dezelfde, klassieke vragen, viel me onmiddellijk op. “Hoe gaat het met u?”, “Wat bent u aan het doen?”, “Ça va een beetje met u?” en “Wat gaat u straks nog doen?” Daarmee vult zijne Lederen Jekkerheid nog altijd zijn programma’s. Je kan ervan houden, maar alleen als je de juiste pillen hebt geslikt. Ik kan u zeggen: met Dafalgan alleen red je het niet.

De laatste tijd is de presentator vooral ’s nachts actief en omdat hij zijn kijkers niet al te hoog inschat, heeft hij een makkelijke programmanaam bedacht: ‘Alloo in de Nacht.’ Kort en bondig. Waarom de dingen moeilijker maken dan ze al zijn? In die reeks doet hij wat hij altijd al heeft gedaan: met gestrekte draf en de camera in de rug mensen overvallen voor een gesprek over… hoegenaamd niets. Enfin, als de mensen hem niet éérst aanklampen. “Hiese, den Alloo, sè!” De conversatie die daarop volgt, is meestal zo opwindend als het zien drogen van verf. Dat heb je, met saaie kwasten.

Ik weet niet hoe het zit met u, maar ik heb ’s nachts vooral de neiging om te slapen. Dat doen wel eens meer mensen. Niet iedereen, gelukkig, anders zou ‘Alloo in de Nacht’ een nóg duffer tv-format zijn geworden dan het nu al is. Wie is er na middernacht nog wakker? De horeca, natuurlijk, maar daar is iedereen ’s nachts te dronken om nog fatsoenlijk uit zijn woorden te geraken. Prostituees, die ook, maar die staan niet bepaald te wippen — excuus, springen — om met naam en toenaam in beeld te komen. Jammer maar helaas, want of het nu parenclubs zijn of zelfstandige hoertjes in de rosse buurt, Alloo weet ze allemaal te vinden. “En, lieve dame van plezier, wat gaat u vanavond nog doen?” Nou Luk, al zeker niet breien, lijkt me. Ik kan ernaast zitten.

Zelf heb ik geen ervaring met de red light district. Ik ben er maar één keer geweest, in Antwerpen, en daar ben ik toen zelfs misnoegd van teruggekeerd. Onderweg naar de bioscoop besloten mijn kameraden en ik een korte omweg te maken langs het Schipperskwartier. Heel even maar, namen we ons voor. Erin en er snel weer uit, precies zoals het er ook in een cabardouche aan toegaat. Ik zat achterin de wagen, mijn twee vrienden voorin. Toen we halt hielden bij een blonde tippelaarster en de chauffeur bij wijze van geintje peilde naar haar tarieven, antwoordde ze afgemeten: “Vijftig euro vooraan, honderd achteraan.” Waarop ik, toch een beetje in mijn gat gebeten: “Waarom moet ik het dubbele betalen?” Wist ik veel, ik was nog een groentje. Soit, ik wijk af.

Op verkenning in diezelfde bordelenbuurt hield Luk mensen staande voor één van zijn iconische vragen. “Ça va met u?” (gesteld aan een Poolse prostituee) of “Wat doet ú hier?” (aan een bejaard hoertje). Wie verzint zoiets? Lang geleden, toen Alloo nog enigszins bij zijn zinnen was, heeft hij in een Vlaams weekblad plechtig beloofd dat wij hem een flinke trap zouden mogen geven als hij zich ooit zou verlagen tot ondermaatse televisie. Wel, het is van dat. Hoog tijd dus dat iemand ingrijpt.

Om Luk aan zijn vroegere belofte te herinneren, ben ik zelfs bereid geld te doneren aan diegene die het aandurft hem die trap ook effectief te verkopen. Maakt niet uit waar. Hoewel, wacht eens even: vijftig euro achteraan, honderd vooraan.