Onze reporter leert suppen

Elke maand neemt onze reporter een atypische, spannende of relaxerende activiteit onder de loep. Kritisch, maar met een kwinkslag rapporteert hij zijn wedervaren. Deze maand: suppen.

Doe ik het of doe ik het niet? Het was een dilemma, en geen kleintje. Ik heb al sinds mijn kinderjaren een rothekel aan alles waar ook maar enigszins water aan te pas komt. Op de dag van mijn allerlaatste zwemexamen, aan het eind van mijn lerarenopleiding, heb ik me voorgenomen om nooit nog één voet in een zwembad of een waterloop te zetten. Tot vandaag, exact dertig jaar later, heb ik daar nog geen enkele keer tegen gezondigd. Noem het gerust watervrees. Ik ben er dus niet helemaal gerust in als ik op een zaterdagochtend koers zet richting Sas 9 in Geel, de locatie van mijn supinitiatie. “Suppen is toegankelijk voor iedereen, ongeacht de leeftijd”, sust Ann. “Iedereen kan het leren en je boekt snel resultaat. Er is maar één voorwaarde: je moet kunnen zwemmen.” Laat dat laatste nu net datgene zijn waar het schoentje — in dit geval mijn Speedo — knelt. Ik kan amper zwemmen, en al helemaal niet met kleding aan. Maar ik zwijg. We zien wel. Zelf ontdekte Goossens de charmes van het suppen op een Colombiaans eiland. “Op zoek naar een mooie snorkelplaats mocht ik het materiaal lenen van een Amerikaans meisje. Ik wist niet wat ik zag. Ze blies haar bord op en haalde een peddel boven. Toen al wist ik: terug in België wordt zo’n bord mijn beste vriend. Sinds dat moment staat suppen voor mij synoniem aan het verkennen van mooie plekjes waar ik nog nooit ben geweest en aan het één worden met de natuur en de dieren.”

KANTKLOSSEN
Ik heb voor de gelegenheid afgedankte kleding uitgekozen, want voor je het weet sukkel je zo in het water. Ik zou trouwens de eerste niet zijn die na een onverwachte duik aan de kant gehesen moet worden. “Ach, dat valt nog wel mee”, weet Ann. “Tijdens de draaioefening is de kans groter om in het water te vallen. Die draaioefening gaan we vandaag alleszins uitvoeren. Dus duimen maar.” De zon schijnt, maar er staat een strakke wind over het kanaal tussen Herentals en Bocholt. De drysuit waarmee de instructrice komt aanzetten, is geen overbodige luxe. “Zo’n suit houdt je warm, mocht het toch fout gaan. Het water is ondanks het mooie weer nog behoorlijk koud, vandaar. In eerste instantie gaan we proberen om recht te blijven op het bord.” Strak plan. Dat laatste wordt overigens een huzarenklus, leert de theorie. Mijn lichaamslengte speelt in mijn nadeel. “Hoe groter je bent, hoe minder stabiel de positie op het bord. Ik heb een aangepast exemplaar meegebracht, met een grotere kans op slagen.” Waarom doe ik dit ook? De vraag spookt voortdurend door mijn hoofd. Waarom ga ik niet gewoon kantklossen? Het is alsof Ann mijn gedachten kan lezen. “Suppen heeft veel voordelen. Het is goed voor de buikspieren en voor de rug. Voor mensen die beroepshalve veel moeten heffen, is suppen de ideale manier om de spieren los te maken.” Het enige dat ik zoal moet tillen, is een mok vol koffie tijdens het schrijven. Dan heb je aan één spier genoeg. Ik denk het, maar ik zwijg. We zien wel.

WINDKRACHT 5
“Houd altijd rekening met het verkeer op het water, al zal dat vandaag minimaal zijn”, voorspelt Goossens, terwijl ze mijn bord op het water positioneert. “We varen aan de rechterzijde van het kanaal. Vaart er een boot voorbij, dan volgen de golven pas later. Kijk dan goed uit. Sup op zo’n moment ook niet te dicht langs de oever, om een ongelukkige val te vermijden.” Haar woorden klinken allesbehalve geruststellend, maar er is te weinig tijd om er bij stil te staan. Stilstaan is in supkringen sowieso geen optie. Het komende uur zullen we stroomafwaarts peddelen. “Eerst testen we de juiste peddeltechniek uit, pas later volgt de draaibeweging. De timing hangt af van jouw eerste contact met het water.” Dat eerste contact met het bord en het water verloopt opmerkelijk vlot: eerst op handen en voeten, dan rechtopstaand. De stroming en de wind laten zich flink voelen, al blijft het niks vergeleken met wat Ann ooit overkwam. “Tijdens een wedstrijd in Koksijde stak er plots een felle wind op”, vertelt ze. “Kracht 5 op de schaal van Beaufort. Op dat moment denk je maar aan één ding: overleven. Uiteindelijk heb ik toch nog de tweede plaats behaald, tegen alle verwachtingen in.”

JOEHOE!
Tijdens het suppen komt het er op aan de armen gestrekt te houden. Dat lukt me in eerste instantie niet, waardoor ik amper snelheid maak en het vooral de stroming is die mij op koers houdt. Tot tweemaal toe knal ik nét niet tegen het bord van mijn compagnon. Om de fotograaf te plezieren, probeer ik een ontspannen indruk te maken. “Suppen is een mix van rust, natuur en beweging”, roept Ann, die mijn krampachtige houding heeft opgemerkt. “Probeer wat te genieten.” Aan de eerste ijzeren brug die ons pad kruist, maakt een zwaan plots aanstalten om op te stijgen. Het witte gevaarte komt recht onze kant uit. “Soms gaat met het suppen zoveel vreugde gepaard, dat ik een vreugdekreet slaak. Wie weet gebeurt dat vandaag ook.” Goossens had het vooraf nog gezegd. Dankzij de opstijgende zwaan is het van dat. Ze gilt. “Joehoe!” Ik doe mee, maar raak helemaal uit balans en kan op het nippertje een valpartij vermijden. Dan doet een mens al eens gek. Vijf minuten later wordt het pas echt menens: we maken een draaibeweging en peddelen stroomopwaarts terug. “Je bent al bijna een uur op het water, voor beginners is dat genoeg. Bedoeling is dat je na het suppen nog veilig en droog uit het water kan stappen.” Ik ben geen watje, maar de terugweg is — zonder overdrijven — geen kattenpis. De stroming laat niet met zich sollen. Toch heeft ook het retourtraject iets betoverend, rustgevend. De vogels fluiten, het water kabbelt. Alsof de natuur er zelf een soundtrack bij verzint. Het stemt een mens zowaar euforisch. In de verte lonkt de finish. Ook dat helpt.

TERUG AAN WAL
Een half uur later gaan we terug aan wal. Moe, maar voldaan. En droog, wat Ann — geeft ze nu pas toe — niet bepaald had verwacht. “Om eerlijk te zijn: ik had gedacht dat het moeilijker zou worden.” Een duik in het water zou nochtans leerrijk zijn geweest, lacht ze. “Als vallen natuurlijk aanvoelt, sta je comfortabeler op het bord. Heb je die ervaring niet, dan gaat er maar één ding door jouw hoofd: ik mag niet vallen.” Haar eindevaluatie is, ondanks alles, verre van slecht. Ik zou niet misstaan in het supmilieu, klinkt het. “Kies in dat geval voor het juiste bord. Voor een exemplaar uit de A-klasse betaal je een flinke prijs, maar je staat tenminste stabiel, wat de pret tijdens het suppen alleen maar ten goede zal komen.” De pret van het suppen: het wordt dé missie van Sup Club Belgium, die tijdens de zomermaanden van start gaat. “Bedoeling is de mensen al suppend in contact te brengen met de natuur en respect op te wekken voor hun omgeving.”

MEER INFO
Sup Club Belgium heeft een eigen pagina op Facebook en is ook actief op Instagram.