Staycation in eigen streek, op zoek naar ontspanning en sneeuw in de Kempen

Het zijn rare tijden. Geen café waar nog licht brandt, sociale contacten worden tot het minimum herleid en luidruchtige verjaardagsfeestjes met vrienden en familie behoren voorlopig tot het verleden. Bovendien nodigen de lange nachten en korte dagen niet per se uit om op stap te gaan, zeker niet met de regenval van de laatste weken. Maar het doet deugd, er zo even tussenuit knijpen, dat kan ik je alvast vertellen. Het vraagt misschien wat meer organisatie en planning, al is het maar om ‘s avonds aan eten te geraken. Maar waar een wil is, is een weg. Bovendien steun je er mensen van vlees en bloed mee, die door deze pandemie nog harder getroffen worden, omdat niemand nog buiten durft te komen.

Eerste halte: het Speelkaartenmuseum in Turnhout
De binkenstad staat wijd en zijd bekend als het mondiale centrum van de speelkaart. Het mag dus geen verwondering wekken dat Turnhout het Nationaal Museum van de Speelkaart huisvest. Elk gezin heeft wel minstens één kaartspel in huis, of zoals wij, heel wat “boeken” kaarten, eentje voor elke keer dat we op vakantie een kaartspel vergeten waren.

Als je je verwacht aan een duf museum, ben je eraan voor de moeite. In het moderne gebouw kan je als inleiding genieten van enkele leuk gemaakte informatieve filmpjes over de ontstaansgeschiedenis van Turnhout als mekka van het kaartspel. Vervolgens kom je terecht in een grote ruimte met zware, gietijzeren drukpersen. Met behulp van een tablet van het Speelkaartenmuseum kunnen de kinderen op ontdekkingstocht. Ook de volwassenen hebben nu hun eigen digitale route. De Klaverenroute neemt je mee langs de evolutie van het productieproces en de geschiedenis van de speelkaart. Het museum beschikt over enkele tablets, maar je kan ook de Erfgoedapp via de appstore op je eigen toestel downloaden.

Achter in de zaal staat een indrukwekkende stoommachine waarmee vroeger andere machines aangedreven werden. Tot groot jolijt van de grote en kleine kinderen wordt de stoommachine opgestart en komen de tandwielen en raderen tot leven. Wat verder in het museum vinden de kinderen nog meer vertier. Aan de hand van interactieve spelletjes komen ze nog meer te weten over de huidige drukkerij en over welke kaarten er wel niet allemaal gedrukt worden, te veel om op te noemen, dat kan ik je al wel verklappen.

Verspreid over verschillende verdiepingen, is er voor elk wat wils. Je vindt er niet alleen de geschiedenis van dit ooit zo duivelse spel terug, maar je kan ook genieten van demonstraties en tijdelijke tentoonstellingen. Kortom, een aanrader voor jong en oud.

Tweede halte: Landschap De Liereman
Al dat cultureel geweld heeft ons honger gegeven. De vooraf gesmeerde boterhammen — planning en organisatie, weet je nog — verdwijnen als sneeuw voor de zon. Vooralsnog geen sprake van echte sneeuw, maar ook niet van regen, dus dat valt mee. We zetten koers naar Oud-Turnhout. De Liereman is één van de oudste natuurgebieden in België. Het is een uniek natuurgebied met zijn bossen, vennen, graslanden, heide en stuifduinen. Ideaal voor heel wat vogels, maar ook voor onze hond, die mee mag op de wandeling. 

We kiezen voor de korte wandeling, het Echelkuilpad (de rode route), om verschillende redenen. De wolken beginnen nu dan toch een beetje samen te troepen en, belangrijker, deze route wordt opgeleukt door een geïllustreerd kinderverhaal dat door Carola Van Hove geschreven werd, die we dan weer persoonlijk kennen. Weer of geen weer, het zal het Echelkuilpad worden. Het boekje ‘Bo op avontuur naar Echelland’ is in het bezoekerscentrum te verkrijgen. Op vaste punten langs de route wordt er voorgelezen en komen onze kinderen op een leuke manier meer over dit unieke landschap te weten. Na een een tijdje wandelen door de mooie natuur, stoten we op een eerste hindernis, de hond mag niet verder langs deze route. We besluiten om een kleine omweg te maken via de groene route en al snel bevinden we ons weer waar we moeten zijn. De lucht wordt intussen steeds grijzer en er komt meer wind opzetten. Volgend probleem: de hond mag weer niet door. Iris en de kinderen besluiten om het Echelkuilpad verder te volgen, en ik zet er stevig de tred in, want de groene route is nu geen kleine omweg meer… Niet getreurd, ik wandel graag stevig door, en met uitzondering van enkele druppeltjes houd ik het helemaal droog. Bovendien is langer wandelen in De Liereman niet bepaald een straf. Wanneer ik het bezoekerscentrum opnieuw in mijn vizier krijg, kopen we daar nog wat koekjes en drankjes en zetten onze tocht verder richting Ravels, met de auto welteverstaan.

Derde halte: B&B El Bayo in Ravels
Even later rijden we met onze auto de parking van onze overnachtingsplaats op. Ellen van El Bayo heet ons zeer hartelijk welkom. Het is duidelijk dat zij hiervoor in de wieg gelegd is. Bij het binnenkomen merk je onmiddellijk dat er kosten noch moeite gespaard zijn bij de inrichting van deze nieuwe bed and breakfast. 2020 mag dan niet het ideale jaar geweest zijn om nieuwe uitdagingen in de sector aan te gaan, we zijn maar wat blij dat ze het risico genomen hebben.

De B&B beschikt over twee mooie tweepersoonskamers, met badkamer (inloopdouche en bad), apart toilet en terras. Wij boekten echter de familiekamer, die naast dit alles ook nog eens beschikt over een aparte slaapkamer met twee eenpersoonsbedden. Onze twee pagadders zijn onmiddellijk in de wolken over onze suite. En wij, wij kunnen alleen maar beamen dat we weer “met ons gat in de boter gevallen zijn”. Terwijl de kinderen nog een keertje luisteren naar het verhaaltje van Carola over De Liereman, geniet ik van de zeer ruime inloopdouche.

Misschien niet onbelangrijk om te vermelden, de hond mag niet mee op de kamer. Dat hadden we al ingecalculeerd, Bas is de enige in de familie die nog bij de grootouders mag overnachten. Om hen te bedanken hebben we Ellen gevraagd om twee tapasschotels te maken. Eentje voor onze bubbel, en eentje voor mijn schoonouders. Nog een voordeel van een staycation, je kan zomaar even op bezoek gaan bij familie of vrienden in de buurt, zolang je het veilig houdt natuurlijk. De kinderen zijn verheugd om de grootouders nog eens te zien en we kunnen met z’n allen buiten rond de kachel genieten van de heerlijke tapas die onze gastvrouw met veel liefde bereid heeft. Maar het wordt stilaan ook duidelijk dat onze weersvoorspellers het bij het rechte eind hadden. De wind wordt met de minuut guurder, de temperatuur daalt aanzienlijk en de eerste witte vlokken beginnen naar beneden te dwarrelen.

Aangezien onze kinderen thuis geen bad hebben, willen ze koste wat het kost een lekker warm bad nemen en ik wil mij op het kingsize bed neervlijen. Opnieuw richting El Bayo dus, een aanrader trouwens voor de grotere mensen onder ons. Mijn dubbele meter durft wel eens voor problemen zorgen wanneer we elders overnachten. In Ravels echter niet, een bed van 180 x 210 cm, dat heb ik zelfs thuis niet! Aangezien we ons ontbijt pas om half 10 ingepland hebben, kunnen we nog lekker uitslapen. Wanneer we de gordijnen openen, is de buitenwereld bedekt onder een mooie witte laag en lijkt de wereld tot stilstand gekomen. Aangezien onze naam de enige in het gastenboek is, onbegrijpelijk trouwens, mogen we beneden in de gezellige ontbijtruimte ontbijten. Al snel wordt duidelijk dat we pas ‘s avonds weer honger zullen krijgen. Hoe moet ik het ontbijt omschrijven? Veel en lekker, dan kom ik aardig in de buurt.

We eten ons buikje rond, de kinderen zijn in de zevende hemel. Toch leuk dat we kinderen hebben die zo kunnen genieten van het leven! Het enige wat we niet kunnen doen hebben bij El Bayo, is genieten van de wellnessfaciliteiten. Dat zal voor een andere keer zijn.

Vierde halte: De Gewestbossen in Ravels
Voor wandelaars en natuurminnende rustzoekers zijn er tal van mogelijkheden in de regio. We pikken de hond weer op en zetten koers naar de Gewestbossen in Ravels. We parkeren onze vierwieler bij het bezoekerscentrum het Boshuis. Ik ben een grote liefhebber van sneeuw en koude en de kinderen zijn blij dat ze deze winter toch nog sneeuw te zien krijgen. Daarom verwondert het ons dat we tijdens onze wandeling maar één ander koppel kruisen. De kinderen laten het echter niet aan hun hart komen en al snel vliegen de sneeuwballen in het rond. Het lijkt wel alsof onze trouwe viervoeter nog nooit sneeuw heeft gezien. Hij dartelt als een jonge puppy door het dikke sneeuwtapijt. Deze bossen zijn de moeite waard, ik ben er zeker van dat we hier nog terugkomen om onze benen te strekken.

Bij onze terugkomst aan het Boshuis trakteren we onszelf op een warme chocolademelk en lekkere speculaas en dan zit ons weekend er voorlopig op.

Vijfde uitgestelde halte: Koeknuffelen in Poppel
We hadden nog een activiteit voor het weekend voorzien, maar corona gooide tot 13 februari nog roet in het eten. Nood breekt wet, dus wij het weekend nadien opnieuw richting Ravels. 

U leest het goed, gewaardeerde Onderoxlezer, koeknuffelen. U zal zeggen, waar komen ze nu weer mee af. Of dat kan ik thuis ook, maar dat zegt u dan weer niet luidop. Boer Ben en zijn eega Marianne heten ons van harte welkom op hun boerderij. Dit is geen kinderboerderij, waar enkele uitgerangeerde koeien zitten te wachten tot ze naar de koeienhemel mogen vertrekken. Neen, dit is een uit de kluiten gewassen melkveebedrijf waar je ook kan kennismaken met de realiteit van het echte boerenleven. En neem dat maar letterlijk. We zijn nog maar even hier en boer Ben komt ons vragen of we een kalfje willen zien geboren worden. Dat is pas het leven zoals het is. En mocht elke bevalling zo vlot gaan, er zou ons veel leed bespaard blijven. De kinderen kijken gefascineerd, maar toch ook met een beetje weerzin naar het hele gebeuren. Op enkele minuten tijd ligt er een stevig kalf op de stalvloer te dampen. Onwaarschijnlijk, zeker als je weet dat een kalf zich na ongeveer 10 minuten al kan oprichten. Het blijkt een stiertje te zijn, en omdat onze zoon in de buurt staat, wordt al snel beslist dat het kalf Kamiel zal heten.

Niet veel later troont Marianne ons naar de melkinstallatie. Een volledig geautomatiseerde, computergestuurde machine die blindelings de uiers weet te vinden. Gelukkig maar, want als je alle 150 koeien elke dag drie keer met de hand moet melken… Even later worden we gevraagd om een overall en rubberen laarzen aan te trekken. De gemiddelde fashionista-influencer zou spontaan in huilen uitbarsten bij het aanschouwen van een dergelijke outfit. Wij zijn noch fashionista, noch influencer en het nut van deze garderobe wordt zeer snel duidelijk. We begeven ons immers tussen de grote koeien, mooie beesten van maar liefst 600 kilo, die bovendien heel nieuwsgierig blijken te zijn, veel mest produceren en een hele lange tong blijken te hebben. Koeien heb je bovendien in alle soorten. Sommige houden zich wat meer op de achtergrond, andere willen meteen kennismaken, of aan je likken, en dan heb je Sandra. Deze koe heeft een persoonlijke missie. Elke nieuwe koeknuffelaar moet en zal haar graag hebben. Dit resultaat probeert ze echter te bereiken op dezelfde manier als onze hond sceptici van zijn kwaliteiten probeert te overtuigen. Stalken, stoten, likken. Binnen de kortste keren heeft Billie tot tweemaal toe een natte tong in haar nek gehad. Best grappig, maar ze is wel wat onder de indruk. Wat wil je ook, als negenjarige kan je niet op tegen een kolos van 600 kilogram. Ondertussen leren we heel wat bij over het boerenleven en vergaren we behoorlijk wat kennis over deze prachtige dieren.

Billie heeft na een tijdje genoeg van grote koeien en Marianne neemt ons mee naar de stal waar de kalveren groot worden. Ze zijn ingekwartierd per leeftijd. Een koe mag dan wel vier magen hebben, bij de geboorte is dat er echter maar eentje. Elke maand komt er een maag bij. Na vier maanden stopt dat gelukkig. We mogen ons in de boxen bij deze schattige, schuwe dieren neervlijen. Maar net zoals hun grotere versies zijn deze minikoeien van nature nieuwsgierig en al snel is Billie weer haar goedlachse zelve. Koeknuffelen kan dus wel degelijk therapeutisch werken. Het is een prachtige ervaring voor zowel volwassenen als voor kinderen en zou verplichte kost moeten zijn op menige school. Hier leer je op korte tijd veel bij en krijg je de kans om een blik te werpen op een andere wereld (voor velen dan toch).

Misschien nog een tip voor mensen die gehecht zijn aan hun handschoenen: steek ze niet in je schoenen bij het wisselen naar rubberen laarzen. De schattige, speelse hond des huizes heeft een voorkeur voor rechterhandschoenen. Eigen schuld, dikke bult, we hebben zelf een hond, en ik kan er wel om lachen, het is dan ook een hond waar je niet lang kwaad kan op zijn.

Het weekend, ook al was het noodgedwongen gespreid over twee weekends, is een groot succes. Wandelen in de sneeuw, knuffelen met koeien, de prachtige natuur in, en alles leren over speelkaarten. Wat wil een mens nog meer? Overnachten in een fantastische b&b natuurlijk! Check, check en check!

ONDEROX-ACTIE: GRATIS TAPASSCHOTEL
Wil jij ook graag eens overnachten in B&B El Bayo? Dan hebben we een leuke extra. Je ontvangt er namelijk als Onderox-lezer gratis een tapasschotel voor 2 personen. Actie geldig t.e.m. 31 augustus ’21, enkel met vermelding van Onderox Magazine. Info en reservatie: www.elbayo.be | info@ elbayo.be | +32(0)14 45 45 34 | +32(0)478 25 05 38

MEER INFO
www.elbayo.be
www.koeknuffel.be
www.speelkaartenmuseum.turnhout.be
www.deliereman.be
www.natuurpunt.be/bezoekerscentrum/boshuis-ravels