Onze reporter gaat van het padje af

Elke maand neemt onze reporter een atypische, spannende of relaxerende activiteit onder de loep. Kritisch, maar met een kwinkslag rapporteert hij zijn wedervaren. Deze maand: offroad op Kreta. (deel 1)

Mijn familiestamboom beweert het tegendeel, maar het moet zijn dat er toch Grieks bloed door mijn aderen stroomt. Dat vermoeden is niet enkel gebaseerd op het feit dat ik in El Greco, een Grieks restaurant, ooit een leeg bord tegen de grond heb gekeild — wat Grieken wel vaker doen als ze gegeten hebben — maar vooral op mijn grenzeloze liefde voor Kreta, het meest zuidelijke van de dertien regio’s aldaar. Ik ken het ondoorgrondelijke eiland beter dan de rayons van de lokale Albert Heijn. Als ooit zou blijken dat Zorba Kempense roots had, dan zou ik daar niet eens van opkijken. Negentien keer al heb ik het eiland bezocht en even vaak heb ik met de motor van noord naar zuid en van oost naar west gereden. Ik ken elke hobbel in de weg en weet waar druk verkeer voor vertraging kan zorgen, maar net zo goed ook waar je urenlang ongestoord kan cruisen, slalommend langs bergflanken en dorpjes die de indruk wekken dat ze nog ontdekt moeten worden. Aanvankelijk was driekwart van de Kretenzische wegen onverhard, maar na de Olympische Spelen van 2004 maakte de eilandraad een speerpunt van de vernieuwing van haar weginfrastructuur. Motards met zin voor avontuur moeten het sindsdien hogerop gaan zoeken, op en rond de steile bergtoppen. De overheid waarschuwt al jaren voor de gevaren van onverhard cruisen, maar daar hebben veel buitenlandse motorliefhebbers weinig of geen oren naar. Noem het onverantwoord, maar ook ik wil weten hoe dat voelt: zigzaggen op smalle kiezelwegen waarvan je niet altijd weet waar ze jou naartoe voeren. Helaas denkt de verhuursector daar anders over. Wie een motor huurt zet verplicht zijn handtekening onder een contract dat expliciet vermeldt dat je uitsluitend op verharde wegen mag rijden. Maar ach, je leeft maar één keer. Op een motor op Kreta misschien net iets minder lang, dat wel.

STOERE TREKKRACHT
Voor het huren van de motor doen we een beroep op MotorClub, dat met meer dan twintig filialen op het eiland het sterkst vertegenwoordigd is en daardoor het snelst kan ingrijpen in het geval er wat fout zou lopen. Uit het hele gamma, zo’n honderd verschillende motoren, trekt vooral de Honda CRF 250cc onze aandacht. De Enduro staat bekend voor zijn stoere trekkracht en vlotte koppeling, ideaal voor hobbelige wegen en perfect om snel weg te raken uit situaties waarin je liever niet verzeild geraakt. Dat het verlaten van de harde wegen niet is toegelaten, benadrukt de man aan de balie van het verhuurkantoor. Hij zegt het tot drie keer toe. Uit een saaie rimram aan kleine letters op de achterzijde van het huurcontract begrijpen we dat we zelf opdraaien voor eventuele schade als we het toch in ons hoofd zouden halen om de geëffende paden te verlaten. We antwoorden met een blik die doet uitschijnen dat we heiliger zijn dan de paus en worden daarvoor beloond met twee nagelnieuwe rijtuigen, met amper honderd kilometer op de teller. “Wel heel zachtjes inrijden, hoor”, klinkt het. “Komt helemaal goed”, stellen we hem gerust. Een motor huren is op Kreta al lang niet meer goedkoop. Kon het in de jaren tachtig nog voor een spreekwoordelijke appel en een ei, dan betaal je nu het drievoud van de oorspronkelijke prijs. Gelukkig komt dat forse bedrag met een allround-service, in mijn geval geen overbodige luxe. Aan mijn allereerste rit op het eiland heb ik namelijk een trauma overgehouden. Pas vertrokken dacht ik dat de motor oververhit raakte, terwijl er in feite niets aan de hand was. Ik heb het ding tegen de grond gegooid en luidkeels twee mannen verwittigd die verderop aan een autobus sleutelden. “Run away, it’s gonna explode!” Waarop één van de mecaniciens op zijn dooie gemak op mijn motor afstapte, het contact uitzette en droogjes meldde dat het probleem opgelost was. Dertig jaar na datum lachen mijn vrienden nog altijd met dat incident. Zitten we op een terras en maakt een voertuig in de buurt plots lawaai, dan weet ik wat er gaat komen. “Run away, it’s gonna explode!”

WARM TRUITJE
Het is al avond als we onze eerste stopplaats bereiken: Zaros, een klein dorp ten noordwesten van Heraklion, bekend voor zijn kleine restaurants en ideaal als vertrekpunt naar het oosten. In die uithoek lonken parelwitte stranden, wonderbaarlijke baaien en kleurrijke terrassen waar zelfs krenterige Nederlanders nauwelijks aan kunnen weerstaan. In datzelfde oosten lonken ook de bergen en de plateaus met hun fenomenale panorama’s en wegen zo oneffen en grillig dat zelfs geoefende berggeiten er met een wijde boog omheen lopen. Dáár moeten we zijn. Helemaal onvoorbereid zijn we niet. Voorafgaand aan de motortrip hebben we afgesproken met Nikolaos Mavkakis, auteur van beroep en kenner van de streek die we de volgende zes dagen zullen verkennen. “Het minste wat je kan doen, is de reisweg zo goed als mogelijk voorbereiden, ook al weet je nooit helemaal waar je zal uitkomen. De wegenkaarten zijn niet honderd procent betrouwbaar, vandaar”, waarschuwt hij. “Die voorbereiding slaan veel waaghalzen over, waardoor ze laat op de avond en hoog in de bergen plots beseffen dat er van rijden geen sprake meer is. Als de avond valt over Kreta, is het razendsnel pikdonker. Zorg ervoor dat je nooit in zo’n situatie terechtkomt.” Het wordt nog onheilspellender als Mavkakis ons wijst op de noodzaak aan voldoende proviand en warme kledij. Warme kledij, bij een temperatuur van gemiddeld 38 graden? “Overdag is het warm, maar in de bergen koelt het snel af. Moet je er toch onverwacht overnachten, dan heb je maar beter een extra truitje mee. Zorg ook voor suikerrijk voedsel en heel veel water.”

TWIX
Gewapend met een Twix, die een minuut later al gesmolten is, en een liter water rijden we vroeg in de ochtend na onze aankomst het avontuur tegemoet. Via Agi Deka en Asimi gaat het richting Pirgos. De wegen zijn smal en bochtig, maar nog altijd verhard en dus weinig uitdagend. Als we aan de eerste de beste Kretenzer vragen hoe we Pirgos kunnen bereiken via kleinere banen, schudt de man zijn hoofd. “Not good. Take big road”, klinkt het meermaals. Er helpt geen lievemoederen aan: geen enkele inwoner wil ons wegwijs maken in het labyrint van avontuurlijke bergwegen. Eenmaal Pirgos voorbij nemen we op eigen initiatief een smal pad dat ons naar de bergtoppen en vervolgens naar Ano Viannos zal leiden. Rekening houdend met de zon en de wenselijke windrichting moet het wel de juiste weg zijn. Eén probleem: de kleine kiezels aan het begin van de weg veranderen al snel in rotsformaties. In dalende lijn is dat nog enigszins doenbaar, maar klimmen op grove stenen is geen sinecure, laat staan op een motor. En toch: het lukt ons om overeind te blijven, zij het aan een slakkengang. Aan dit tempo zou het wel eens heel lang kunnen duren en in de verte schuift de zon verrassend snel westwaarts. (Wordt vervolgd in de volgende editie van Onderox Magazine).

MEER INFO
www.motorclub.gr