Mallorca, ook met de gewone e-bike

Dat Mallorca toch vooral sportieve fietsers aantrekt, wordt al meteen duidelijk op de luchthaven in Eindhoven. Wanneer we inchecken voor de vlucht naar Palma de Mallorca zien we achter ons in de rij Sven Nys staan met in zijn buurt Piet Goddaer, beter bekend als muzikant Ozark Henry, die in interviews wel eens vertelt dat hij van een stevige fietstocht houdt. De twee bekendere namen zijn omringd door mannen met getrainde lichamen. Allemaal atletische types die wellicht hun fysieke vorm op Mallorca nog wat willen aanscherpen. Tijdens ons verblijf van een week op het eiland komen we hen geen enkele keer tegen. Ze vertoefden wellicht in de bergen.

VOORMALIGE PROF
Maar goed, ik ging je ervan overtuigen dat je op Mallorca ook prima als niet-wielertoerist kunt fietsen. Onze uitvalsbasis hiervoor is Portocolom in het oosten van het eiland, een rustige badplek met enkele baaien en de grootste natuurlijke haven van Mallorca. Wanneer ik toekom in het hotel, is het al donker. Op het balkon van mijn kamer hoor ik golven tegen rotsen slaan. Met dit geluid val ik uiteindelijk in slaap.
De volgende ochtend halen we in Cala D’or huurfietsen op bij Danilo Hondo. De voormalige profrenner en winnaar van onder meer twee ritten in de Ronde van Italië runt hier een fietsverhuurbedrijf met vooral – het zal je niet verbazen – racefietsen en mountainbikes. Maar ook met een ruimere collectie city e-bikes, het type dat wij verkiezen. We zoeken een goed model uit, laten het zadel aanpassen en we kunnen op weg.

SPAANSE BOERDERIJEN
Voor deze eerste dag heb ik een route van een 50-tal kilometer uitgestippeld richting het zuiden. Daar ligt het natuurgebied Parc Natural de Mondrago. Bij het uitrijden van Portocolom moet ik ter hoogte van Cala Marçal een heuveltje over, maar dan gaat de route meteen naar rechts, weg van de grote weg. Wat verder fiets ik enkele kilometers zo goed als vlak over een weg van nog geen drie meter breed tussen links en rechts muurtjes van gestapelde stenen van een tot anderhalve meter hoog. Dit soort wegen zal ik de komende dagen nog veel tegenkomen. Auto’s morgen hier ook rijden, maar je komt ze weinig tegen.
Links en rechts zie ik finca’s, traditionele Spaanse boerderijen die vaak omgeven zijn door olijfbomen of citrusboomgaarden. Tegenwoordig zijn het vaak buitenverblijven of panden die verhuurd worden als vakantiewoning. Later tijdens mijn verblijf zag ik in de vitrine van een makelaar dat je voor een iets of wat finca tegenwoordig minimaal 2 miljoen moet neerleggen. Euro’s, geen peseta’s.

RESPECT VOOR FIETSERS
Wat verder kom ik op een hoofdweg met ook autoverkeer en valt me het respect op van de Spaanse automobilist voor fietsers. Niet noodzakelijk een respect uit vrije wil, maar zeker ook een gedwongen respect. Sinds begin 2025 is een nieuwe Spaanse verkeerswet in voege die zegt dat automobilisten minstens anderhalve meter afstand moeten houden bij het inhalen van fietsers én dat je 20 km/uur langzamer moet rijden. Wanneer op een smalle weg een fietser tegemoet komt en je kunt geen anderhalve meter afstand houden, moet je als automobilist stilstaan tot de fietser voorbij is.
Het moet zijn dat de politie hier al ettelijke boetes voor heeft uitgeschreven, want mijn ervaring tijdens het fietsen is de grote hoffelijkheid van automobilisten tegenover fietsers. Een heel verschil met bijvoorbeeld een land als Nederland. En nu we het toch over verkeersregels hebben: fietsers moeten in Spanje altijd een fietshelm dragen, zowel binnen als buiten de bebouwde kom, zowel op een gewone fiets als op een e-bike.

KOFFIE BIJ DE HAVEN
Tijd voor koffie en die drink ik in Portopetro bij een van de terrassen aan de jachthaven. Portopetro is een kleiner dorp aan het water met lage huizen en eenvoudige gevels, een paar cafés en winkels. Op deze zonnige ochtend gaat het leven er zijn rustige gang. In de verte liggen steilere hellingen met pijnbomen en lage struiken.
Om Portopetro weer uit te fietsen moet ik wat klimmen, maar dan kom ik terug op rustige wegen terecht. Die brengen me naar het natuurpark Mondrago. Wanneer je spreekt over een paradijs op aarde, dan komt dit toch wel in de buurt. Ik fiets tot beneden aan het strand en in deze periode van het jaar – het is nog net voor de start van het toeristische hoogseizoen – is dit maagdelijk leeg. Vanaf het strand vertrekken enkele wandelingen die aangeduid worden met kleuren. Ik kies de oranje wandeling van 1 km die me via een pad langs het water naar boven voert. Vanuit de hoogte kijk ik op het turkooisblauwe water dat in rustige en gelijkmatige golven naar het goudkleurige strand rolt.

UITKIJKEN VOOR PUTTEN
Vanaf nu fiets ik het binnenland in. Het parcours gaat glooiend op en neer, maar is perfect te doen met een e-bike. Af en toe geef ik wat ondersteuning bij, maar het merendeel fiets ik gewoon op eco. Het wegdek van de binnenwegen is niet overal in perfecte staat. Het blijft uitkijken voor putten in het asfalt, zand en keitjes over het wegdek en sommige stukken zijn gewoonweg niet geasfalteerd. In dat geval krijg je wel een goed aangereden gravelweg.

MARKT IN HET DORP
In de verte zie ik de kerktorens van Santanyi. Elke woensdag en zaterdag van 9 tot 14 uur is het markt in dit gezellige dorp. Op het centrale plein hebben marktkramers hun fruit, groenten en andere etenswaren uitgestald. Locals maar vooral ook toeristen hebben de weg gevonden. Verschillende mensen hoor ik Duits tegen mekaar praten. De eigenares van een juwelenkraampje vertelt me, ook in het Duits, dat Mallorca een belangrijke toeristische bestemming is voor Duitsers. Op andere plaatsen merk ik dat horecazaken op hun uithangborden toeristen naar binnen proberen te lokken met Frühstück en Bratwurst. Voor 2 euro drink ik een koele pint bier in bar Can Monsoon – de caféprijzen in het binnenland vallen reuze mee – en laad mijn gekocht fruit en broodje in mijn fietstas om dit wat verder op te smullen. Vanuit Santanyi fiets ik terug naar Portocolom, wind in de rug en voor het grootste stuk lichtjes bergaf. Tenminste, dat gevoel heb ik toch.

TENNISVEDETTE NADAL
De volgende ochtend spring ik terug op de fiets, deze keer richting het noorden. Ik fiets de haven van Portocolom driekwart rond waarbij ik de vuurtoren, die de ingang van de haven markeert, steeds verder achter mij laat. Ik fiets een aantal kilometer langs een drukkere weg in de richting van Porto Cristo, maar overal blijven de auto’s op een veilige afstand. Tot ik links weer op een kleinere, kronkelende weg terechtkom. Deze brengt mij helemaal naar Manacor. Deze levendige stad telt 40.000 inwoners en is na de hoofdstad Palma de tweede grootste stad van Mallorca. Blikvanger is de kerk Nostra Senyora dels Dolors, waarvan de bouw aan het einde van 19de eeuw begon. De klokkentoren is het hoogste gebouw van de stad en luistert naar de naam Torre Rubí, vernoemd naar priester Rubí die destijds de opdracht gaf tot de bouw.
Maar nog voor ik het centrum bereik en een koffie drink in de schaduw van de kerk, fiets ik voorbij het Rafa Nadal Sportscenter. Het enorme complex telt een 20-tal tennisbanen, maar ook het Rafa Nadal Museum met de belangrijkste trofeeën en bijzondere rackets van de grootste Spaanse tennisspeler allertijden.

OVER VROEGERE SPOORWEG
Vanuit Manacor fiets ik een Via Verde op richting Arta. Zo’n Via Verdes vind je in heel Spanje en zijn fiets- en wandelpaden die zijn aangelegd op vroegere spoorwegen. In dit geval is die niet geasfalteerd maar fiets je over goed uitgeharde grind. Nadat ik een eerste tunnel ben doorgereden, keer ik terug omdat de fietsweg me te ver van mijn vertrekpunt zou brengen. Maar nu ik er toch was, wou ik toch wel een stukje uittesten, want de ervaring leert dat de Spaanse Via Verdes zeer wisselend van kwaliteit zijn. Deze is in ieder geval een aanrader.
De fietsweg van Manacor naar de provinciehoofdstad Felanitx is opnieuw een pareltje met veel rustige wegen. Felanitx zelf is dan weer een tegenvaller: veel smalle straten maar weinig horeca en weinig winkels. Wat maakt dat ik meteen terug fiets naar Portocolom.
De rest van de week vul ik met nog een fietstocht, wandelingen en terrasjes. Op de terugvlucht naar Eindhoven zitten het gezelschap Sven Nys, Piet Goddaer en co weer op hetzelfde vliegtuig. Deze keer zien ze er nog meer afgetraind uit en gebruind door de zon. Hopelijk hebben ze evenveel als ik genoten van het fietsen op Mallorca. Al weet ik zeker dat zij meer hoogtemeters hebben getrapt.

Foto’s: Paul Huysmans