Een fijn gezinsweekend in de Kastelse bossen

ZATERDAGOCHTEND: AANKOMST
Kasterlee verkoopt zichzelf als een groene gemeente met een toeristische traditie. Alvorens we de auto voor de deur van ons huisje in de bossen parkeren, houden we dus even halt bij de toeristische dienst. Ook al zou je totaal onvoorbereid met vakantie gaan, hier helpen ze je met de glimlach voort om het Kastelse bos door de bomen te zien in de activiteiten die de pompoenpapeters voor jou in petto hebben. 

Vijf minuten later slaat de motor af voor het ‘Boshuisje in ‘t groen’, één van de twee huisjes die Chris, samen met haar echtgenoot Jan uitbaat in de bossen tussen Kasterlee en Retie. Hoewel de benaming “huisje” deze vakantiewoning oneer aandoet. Hier geen veredelde stacaravan, maar wel een volwaardige woning met vier slaapkamers, een zeer ruime tuin rondom het huis met daarin een speeltuin, een speelhuisje, met een overvloed aan buitenspeelgoed en een infraroodcabine in een houten wagen.

Dat Chris al jaren in het vak zit, merk je meteen. We worden meer dan hartelijk onthaald. Wanneer we binnenkomen, liggen allerlei verrassingen op ons te wachten. Pompoenbier, homemade pompoenconfituur — een echte aanrader trouwens —, verse chocopasta en tot vreugde van de kinderen (groot en klein): een doos kabouterkoekjes! En uiteraard, in covid-tijden, een grote bus ontsmettingsgel.

Het huisje is heel ruim en gezellig ingericht en voorzien van alle comfort en praktische benodigdheden. Je kan het zo gek niet bedenken of er is aan gedacht. Een uitgebreide EHBO-koffer, een grote spelletjeskast, strips, tupperwarepotjes om overschotjes in te bewaren en zelfs een soepmixer. Superhandig, aangezien we de onze vergeten waren en er pompoensoep op het menu staat.

Terwijl wij ons installeren en de dagplanning nog eens overlopen, zijn de kinderen al naar hartenlust aan het ravotten in de tuin. Het hoofddoel van dit weekend? Ontspannen. Alles mag, niks moet. De kinderen willen vooral in en om het huisje spelen, uitgebreid aperitieven (lees: hapjes eten) en een speurtocht gaan doen. Wij willen zeker al wandelend van de natuur genieten, enkele pagina’s uit onze boeken lezen en de sauna uittesten. Het weekend zal vast en zeker te kort zijn…

ZATERDAGNAMIDDAG: OP STAP MET KAPITEIN KKAZZ
Eerst nog even snel naar de winkel en dan samen aan tafel. Nadat de innerlijke mens danig versterkt is, trekken we eropuit, gewapend met het deelnemingsformulier en de gps die we bemachtigd hebben bij de toeristische dienst. Mocht je over een eigen wandelgps beschikken, kan je het gps-bestand ook gewoon downloaden vanaf de website van Visit Kasterlee. Je haalt dan nog enkel het deelnemingsformulier op. 

De zoektocht van 4,5 kilometer voert ons over landwegen en zandpaadjes, door de velden en langs de Kleine Nete. De kinderen hebben intussen al wel wat wandelkilometers in de benen, maar de gps en de vragen die beantwoord moeten worden, zorgen voor een welkome afwisseling waardoor er niet snel gezeurd wordt. Als er al eens gebikkeld wordt, gaat het over wie de gps mag vasthouden… Die waarschuwt ons wanneer we in een ‘gevarenzone’ komen. Daar moeten we speuren naar een beeld dat we op het formulier vinden om vervolgens de juiste optie te selecteren. Aan het einde van de tocht levert het ons een code op waarmee we het cijferslot van een schatkist kunnen openen.

We hebben gelukkig wel wat drinken en kabouterkoekjes voorzien voor onderweg, want je bent toch al snel twee uur op pad, en de horecazaken die we onderweg tegenkwamen konden jammer genoeg weinig soelaas bieden in deze tijden. Vandaag hebben we het alvast getroffen met het weer, niet al te koud en geen regen. Onze zoon heeft in een schuif ons oude digitale fototoestel teruggevonden, je weet wel, van toen de gsm nog niet in staat was om (deftige) foto’s te maken. Hij neemt zijn taak heel serieus. De ene foto volgt de andere in sneltempo op. Mijn dochter, wiens prestatiedrang die van een topatleet evenaart, wil elke vraag juist beantwoorden. En wij genieten gewoon van de wandeling, de rust en de gezonde buitenlucht.

ZATERDAGAVOND: APEROTIME EN STREEKGERECHTEN
Na zoveel frisse buitenlucht hebben onze kinderen even nood aan een scherm. Terwijl zij genieten van hun digitaal momentje, kruipt mijn echtgenote met haar boek in de zetel en ga ik aan de slag met een lokaal recept dat ik gevonden heb op de website van Visit Kasterlee: Kastels stoofpotje met pompoenbier. Eens het stoofpotje gezellig staat te pruttelen op het kookvuur worden de aperitiefhapjes op tafel gezet en de lokale biertjes, die we konden bekomen in de toeristische dienst, uitgeschonken. Samen genieten we van de vele hapjes en van de amberkleurige Kastel en de blonde Witte Madam. Tot rust komen en genieten van de natuur en elkaars gezelschap, tot zover: missie geslaagd! 

Niet veel later schuif ik de kroketjes in de oven en bereid ik het slaatje. Ook al hebben de kinderen zich laten gaan bij de aperitiefhapjes, het stoofpotje wordt zeker en vast gesmaakt. Wat ervan overblijft, gaat in een potje de koelkast in zodat het weer mee naar huis kan. Te lekker om weg te gooien.
Ons ‘Boshuisje in ‘t groen’ is voorzien van comfortabele tweepersoonsbedden, heel even ontstaat er nog wat wrevel dat broer en zus in dezelfde kamer moeten slapen, maar al snel liggen ze allebei te ronken en te dromen van de avonturen die ze vandaag beleefd hebben.

ZONDAGOCHTEND: ONTBIJT EN EEN SLAPENDE REUS
Vandaag staat er een wandeltocht van 12 kilometer op de planning, een flink ontbijt is dan ook een must. Aangezien we het ons niet te moeilijk wilden maken en de plaatselijke middenstand willen steunen, hebben we geopteerd om ons ontbijt aan huis te laten leveren. Om 9 uur wordt er aangeklopt. Onze ontbijtmand staat voor de deur. Pure luxe! Het ontbijt van De Notelaar, hier vlakbij, is voorzien van alle toeters en bellen. Noch de kinderen, noch hun ouders zullen met een hongergevoel op pad moeten. Pistolets, sandwiches, croissants, chocoladekoeken, zoet en hartig beleg, fruitsap en -salade, yoghurt,... Het begint hier stilaan op een bourgondisch weekend te lijken. Er wordt gesmikkeld en gesmuld dat het een lieve lust is, het middageten kunnen we waarschijnlijk wel overslaan. 

De weergoden zijn ons vandaag wat minder goed gezind. Het belooft een druilerige herfstdag te worden en aangezien ons motto ‘alles mag, niks moet’ is, besluiten we om de lange tocht in te ruilen voor een kortere wandeling en een namiddagje ontspannen in ons boshuisje. De sociale contacten hebben we in deze tijden noodgedwongen tot een minimum herleid. Een wandeling in de gezonde buitenlucht biedt echter opties, zodat mijn schoonzus, ook de meter van onze oudste kadee, ons kan komen vergezellen tijdens deze ingekorte wandeltocht. Onze dochter heeft gehoord van een slapende reus en een reuzenhoofd dat uit het zand steekt, en wil dit koste wat het kost gaan bekijken. De ‘Slapende Reus’ is de naam die men gegeven heeft aan de Kempense Heuvelrug. Het is een duinenrug die bestaat uit wit zand, duinen en dennenbomen. Door de begroeiing blijven de duinen ter plaatse en zorgen ze voor een serieuze bult in het landschap. Ziedaar de verklaring voor de benaming. Het Provinciaal Groendomein Hoge Mouw kreeg met het toeristisch project ‘De Slapende Reus’ een make-over. Er werden twee speelzones, een aantal nieuwe rustplaatsen en ‘A Giant Sculpture’ geïnstalleerd. Er lopen twee wandellussen: een rode route van 3,7 kilometer en een blauwe route van 3,4 kilometer. Je kan ze ook combineren tot een tocht van zo’n 7 kilometer. Wij kiezen voor de rode lus. Een leuk extraatje: de route is ook de ‘bijzondere bomenwandeling’. Je vindt er allerlei borden met leuke en interessante weetjes over bomen, zoals over de bomentelefoon, en krijgt ook zo nu en dan een doe-opdracht voor de wandelschoenen gegooid, zoals bomen ‘meten’. De opdrachten en de klimtoestellen die je onderweg tegenkomt, zorgen voor een heel gevarieerde wandeling. De bossen zijn prachtig en doen ons de regen vergeten, ook al omdat we beschut kunnen wandelen, onder bescherming van de bomen. Voor we het weten, staan we oog in oog met een gigantisch hoofd. “Kijk, de slapende reus”, roepen de kinderen. Maar niets is minder waar. Het hoofd zou toebehoren aan de vriendin van de slapende reus en het wekt de illusie dat er nog een heel lichaam onder het zanderige oppervlak verborgen ligt.

Tijdens de wandeling wordt het duidelijk dat je in Kasterlee, en bij uitbreiding in de hele regio, ook je sportieve lusten kan botvieren. We komen vingers tekort om de mountainbikers, cyclocrossers en gravelbikers die ons pad kruisen te tellen en het is duidelijk dat ook de lopers hun weg gevonden hebben naar deze bossen. Men heeft er echter wel op gelet dat de verschillende gebruikers, die allemaal een andere snelheid hebben, elkaar niet te veel voor de voeten lopen of rijden, waarin men aardig geslaagd is. Hier en daar is het wat uitkijken wanneer je een pad kruist, maar voor het overige ondervinden we geen last van al die zwoegende sportievelingen.

ZONDAGNAMIDDAG: LUIE NAMIDDAG
Gewoonweg omdat het kan, besluit ik om zondagnamiddag een uiltje te knappen. De kinderen gaan buiten aan de slag met het speelgoed uit het speelhuisje en al snel staat de mama buiten mee te badmintonnen. Tijd om me even terug te trekken.

Het einde van het jaar nadert met rasse schreden en de dagen worden met de dag korter. In deze bosrijke omgeving treedt de avondschemering nog iets sneller in. Wanneer ik mijn ogen weer open, is het hoog tijd om de infraroodsauna eens te testen. Toch maar even snel opzoeken of een dergelijke omgeving geschikt is voor kinderen… Jawel, de kinderen mogen mee! Opgewonden praten ze de eerste 15 minuten van onze saunatijd vol. Maar al snel worden ze kalmer. Het is duidelijk dat de warmte een rustgevende werking heeft op onze oudste telg, onze actieve en sportieve zoon die zichtbaar geniet van deze nieuwe ervaring.

Na een verkwikkende douche is het alweer tijd voor het avondeten. Na de copieuze zaterdagavond en zondagochtend hebben we voor een simpel streekgerecht gekozen: pompoensoep met geitenkaas van Polle, een bekend streekgerecht, met brood. Het recept is eveneens terug te vinden op de website van Visit Kasterlee.

En dan is de tijd om te gaan weer gekomen. We zijn zodanig in de wolken van ons verblijf dat, wanneer de coronagoden ons gunstiger gezind zullen zijn, we zeker met een groter gezelschap terugkeren naar dit huisje. Ik ben er zeker van dat onze neefjes zich hier ook zullen amuseren. En dat de ouders vanop het terras zullen kunnen bevestigen dat het leven mooi is, hier in de Kastelse bossen.

ZATERDAGOCHTEND: UITGESTELD WANDELPLEZIER
Een week geleden staken de weergoden stokken in onze wielen. Toegegeven, de beslissing voor een luie namiddag en een infraroodsauna werd snel en zonder schroom genomen. Maar vandaag is er geen excuus meer voorhanden. Het belooft een zeer mooie herfstdag te worden, met ideaal weer om de 12 kilometer lange Lekkerstappen wandeltocht vanuit Floreal Kempen met goede moed aan te vatten. Eén van de vele voordelen van vakantie in je eigen buurt: je breit er een week later gewoon nog een vervolg aan. De wandeling kreeg van andere wandelaars al zeer goede reviews, dus de verwachtingen zijn hooggespannen. Met het afgedrukte wandelformulier in de hand gaan we op pad met een bevriend koppel met jonge kinderen en de hond. Allemaal met inachtname van de 1,5 meterregel. De jongste deelneemster is zes en onze eerste nakomeling telt tien lentes.

Bij aanvang is het duidelijk dat we niet alleen zijn, ook hier ontmoeten we heel wat mountainbikers, maar al snel scheiden onze wegen en kunnen we de kinderen onbezorgd laten spelen, hollen en klimmen. Uiteraard moeten we onderweg de nodige antwoorden zien te vinden en de foto’s in de juiste volgorde krijgen, het beproefde recept.

Na een goede 5 kilometer flink doorstappen, begint de honger te knagen. Al snel vinden we een bankje waar we onze benen even rust kunnen gunnen. De volle brooddozen worden verlost van hun inhoud, de rugzakken worden op slag een stuk lichter om te dragen. En al spoedig trekken we weer op pad. Deze wandeltocht wordt aanvankelijk gekenmerkt door bossen, afgewisseld met heidelandschappen, maar niet veel later hebben we de keuze om de tocht verder te zetten door het bos, of om langs de Nete te wandelen. De laatste optie wordt gekozen en de volgende kilometers leggen we af in het zalige herfstzonnetje, met de zacht stromende Nete als onze reisgezel. Het moet gezegd, die andere wandelaars hebben gelijk: deze wandeltocht is zeer de moeite waard. In normale omstandigheden zouden we zeker ergens halt gehouden hebben om iets te drinken en te eten, maar momenteel is dat jammer genoeg niet mogelijk. We nemen ons voor dat onze volgende wandeltocht start bij een zaak die afhaalmogelijkheden biedt. De kinderen hebben alle vier echter heel goed hun streng getrokken en flink gewandeld. Een beloning kan dus niet uitblijven. Op onze terugweg stoppen we even bij Barijs in Kasterlee. Zo’n dubbel en dik verdiend ijsje, dat smaakt des te beter!

MEER INFO:
www.boshuisje.be
www.visitkasterlee.be
www.denotelaarkasterlee.be