België op zijn best bij de taalgrens

Maar eerst halen we er een expert bij. Geen politieke commentator maar een ervaren (wereld) fietser, uit de Kempen nog wel. Ward Van Loock uit Geel, straks 75 jaar, schreef vele jaren reisgidsen voor uitgeverij Lannoo en bracht in 2020 zijn eerste fietsboek uit in eigen beheer met als titel ‘De Taalgrensroute’. Jawel, de Belgische.

NETWERK GEKOPPELD
“Er bestond al een fietsknooppuntennetwerk in Vlaanderen en eentje in Wallonië, maar in 2018 werden die ook aan mekaar gekoppeld”, vertelt Ward Van Loock. “De meeste fietsgidsen gingen over een bepaalde provincie of over Vlaanderen of Wallonië. Maar een taalgrensoverschrijdende gids bestond nog niet. De koppeling van beide knooppuntennetwerken bood nieuwe mogelijkheden.” 

BIJNA UITVERKOCHT
De Gelenaar had vroeger al veel in Wallonië gefietst, meer zelfs dan in Vlaanderen, omdat hij het daar rustiger vond. In 2019 pompte hij dan zijn banden stevig op om aan de hand van de fietsknooppunten van Komen (Henegouwen) naar Voeren (Limburg) te fietsen, zoveel mogelijk langs de taalgrens. “Ik deed dat niet in één keer maar meestal voor periodes van drie dagen. Sommige trajecten fietste ik opnieuw om een betere route te vinden.” Al die tochten brengt hij dus in kaart in ‘De Taalgrensroute’. Het boek werd een dermate succes dat het momenteel bijna is uitverkocht waardoor de auteur een tweede druk overweegt. Hoog tijd om er zelf op uit te trekken. Aan de streek ten zuiden van Brussel behoudt Ward zijn beste herinneringen en daar kunnen we hem alleen maar gelijk in geven.

HET HALLERBOS
April 2021.De horeca moet zich behelpen met takeaway. Het zonnetje schijnt en mensen willen naar buiten. Een jaarlijkse trekpleister zijn de wilde hyacinten in het Hallerbos in Halle, beneden Brussel. Om een overrompeling tegen te gaan had de politie een aantal parkings afgesloten, lazen we. En daarom opteren we voor een weekdag om het er toch maar op te wagen. Met de fiets in de koffer en het plan voor een flinke fietstocht door Vlaams- en Waals-Brabant parkeren we in de buurt van het bos, dat ooit deel uitmaakte van het bekendere Zoniënwoud. Ja, er zij wat wandelaars en een enkele fietser, maar een overrompeling kun je dit allerminst noemen.

PAARS TAPIJT
We zijn precies op het juiste moment. De fijne, paarse bloempjes tonen zich op hun mooist. De zon schijnt tussen de bomen met nog jonge blaadjes en licht het paarse tapijt op. Nu begrijpen we waarom zovelen hier naartoe willen. Niet op één maar op talloze plaatsen in het bos kleurt dit fenomeen de bodem. Om te voorkomen dat bezoekers de bloemen vertrappelen, hebben de boswachters paaltjes gezet en touwen gespannen. Toch kunnen sommigen zich niet bedwingen en kruipen tot bij de bloemen.

DOOR POLITIEK BEDACHT
De eerste kilometers zitten erop en die smaken naar meer. We hebben een traject uitgestippeld langs het kanaal Charleroi-Brussel en dat bereiken we ter hoogte van Lembeek. We gaan zuidwaarts en wat verder veranderen de knooppuntenbordjes van vorm en kleur, maar eigenlijk is dat het enige wat erop wijst dat we Waals-Brabant zijn binnengefietst. Het kanaalwater is niet van kleur veranderd, de bomen zien er hetzelfde uit en op het water dobberen dezelfde soort eenden als een paar kilometer terug. Moest je twijfelen: de taalgrens is geen natuurlijk fenomeen maar door mens en politiek bedacht.

FAILLIETE STAALFABRIEK
Onder Tubize/Tubeke maken we kennis met vervlogen Waalse industrie, meer bepaald met de vroegere staalfabriek Forges de Clabecq. Op het hoogtepunt in de jaren ’70 werkten hier meer dan 6.000 wensen. In 1996 ging het bedrijf failliet als gevolg van de wereldwijde concurrentie met gelijkaardige fabrieken. De wat oudere lezer herinnert zich wellicht nog de woelige stakingen van de Waalse metaalarbeiders, maar die hebben een faillissement niet kunnen voorkomen. Een deel van de oude gebouwen staat er nog, maar de meeste installaties zijn gesloopt. Eén van de overblijfselen is de vroegere watertoren, die we aan de andere kant van het kanaal spotten.

PLEZIERBOOTJES
Het kanaal Charleroi-Brussel werd aanvankelijk gegraven voor het transport van steenkool vanuit de Borinage naar de steden. De aanleg was een huzarenstuk, want er moest een hoogteverschil van meer dan 100m worden overwonnen. Bij Ittre werd een sluiscomplex aangelegd. In de lager gelegen zwaaikom bevindt zich de Porte de plaissance d’Ittre, een jachthaven dus. Plezierbootjes dobberen langs de steiger.

HET HELLEND VLAK
Van ver doemt het Hellend vlak van Ronquières op, een scheepslift van bijna anderhalve kilometer lang die een verval van 69m overbrugt. Kostte destijds omgerekend 77 miljoen euro. Het wordt wel eens gerekend tot nutteloze Waalse infrastructuurwerken omdat na de ingebruikname in 1968 het scheepvaartverkeer op het kanaal terugliep door de sluiting van de Waalse steelkoolmijnen. Ik heb geluk. Op het moment dat ik toekom, daalt net een schip neer. Binnenschepen varen in een grote bak met water en die wordt naar beneden of boven getrokken. Nog meer fietsers zijn getuige van het spektakel en er wordt massaal de smartphone bovengehaald voor foto’s en filmpjes.

FLINKE KLIM
Tot dusver verliep de fietstocht nagenoeg vlak en met de wind in de rug. Omdat we nog helemaal terug moeten over een glooiend parcours, verlaat ik hier het jaagpad langs het kanaal en steek in Ronquières de brug over. Het plaatsje zelf stelt niet zoveel voor, de helling die volgt wel. Het is een flinke klim om uit het dal te geraken, maar wat volgt, is een mooie rit over een soort van plateau. Af en toe is de weg slecht, bijvoorbeeld tijdens een passage door een golfterrein en een onverharde afdaling in een bos. Door het mooie weer zien we in de verte de Leeuw van Waterloo. Via een andere kant fietsen we het Hallerbos weer in en ook hier staan de wilde hyacinten in al hun schoonheid te pronken.

WANDELEN IN DE HERFST
Oktober 2021. Eens je er bent geweest, blijft de taalgrens een magneet. De herfst is in het land. Deze keer trekken we de wandelschoenen aan en verkennen we het Pajottenland en het stukje Henegouwen eronder. Herinner je van hiervoor dat Ward Van Loock ons had geattendeerd op aaneensluitende fietsknooppunten tussen Vlaanderen en Wallonië. Helaas is dat niet het geval voor de wandelknooppunten, toch niet in de streek waar we naartoe willen. In de regio rond Ronse weten we dat het wel het geval is, maar dat is voor een volgende keer.

BIJZONDERE KUBUSSEN
We kiezen voor een flinke tocht vanuit Herne. Het Pajottenland toont zich in al zijn glorie: een heuvelend landschap, in de verte een torenspits met een klad huizen errond en een kubus. De voorbije jaren verschenen in Groot-Herne vijf zogenaamde landschapskubussen die zijn bedoeld om het gemeentelijk groepsgevoel te versterken. Elke kubus heeft zijn specifieke design en je kunt er in plaatsnemen. We lezen dat je er zelfs een picknick kunt laten leveren. Vanuit kubus Pieter, de eerste die ooit werd geplaatst, heb je alleszins een mooi uitzicht over Herne. Kilometers wandelen we zonder amper een huis tegen te komen, laat staan een café. De wandelknooppunten zijn perfect aangeduid. Sommige paden zijn bedekt met modder. Klei laat nu eenmaal niet zo makkelijk water door dan onze Kempense zandgrond.

ENGHIEN IN ZICHT
Van ver al is de toren van de Sint-Niklaaskerk in Enghien/Edingen te zien en die vormt een mikpunt. Aan de rand van het Waalse stadje houden de knooppunten op. Onze bestemming is een hotel aan de rand van het Park van Edingen, dat op zijn beurt in de buurt van de kerk ligt. Het gebedshuis is trouwens een beschermd monument en de toren huisvest een beiaard met 51 klokken, die zich de komende uren herhaaldelijk laten horen.

TOT DE MOOISTE VAN EUROPA
We checken in bij het hotel en gaan later op de avond aan tafel in het Libanese restaurant onder hetzelfde dak. Maar eerst doen we nog een verkenning van het naastliggende kasteelpark. De geschiedenis van het 180ha grote domein gaat terug naar de 15de eeuw, waneer Pierre de Luxembourg het aan het kasteel grenzende bos heraanlegt en ombouwt tot park. Het wordt nog verschillende keren heraangelegd en groeide uit tot één van de mooiste parken van Europa. Sinds 1986 is de stad Edingen eigenaar en die startte een restauratie- en herwaarderingsprogramma.

MAGISCHE WINTERWANDELING
Februari 2022. Het Park van Edingen vormt van 4 februari tot 6 maart 2022 het decor voor het evenement ‘De Lumineuze Nachten’, dat zich aankondigt als een magische winterwandeling. Het wordt meteen ook de eerste productie op dergelijke schaal van het West-Vlaamse bedrijf Urban Mapping. “Normaal zouden we tijdens de eindejaarsperiode onze première hebben beleefd in Utrecht, maar door de nieuwe coronamaatregelen in Nederland moesten we alles annuleren”, vertelt Luc Stragier van Urban Mapping. “We maken gebruik van de techniek van videomapping. Met verschillende apparaten projecteren we beelden op gebouwen, die we op die manier tot leven wekken. In Edingen laten we het kasteel verdwijnen en weer tot leven wekken, laten we figuren door het park en over het water bewegen. Met 600 computergestuurde ledlampen zorgen we voor magische lichteffecten en brengen we sfeer in heel het park.” Bezoekers aan ‘De Lumineuze Nachten’ wandelen een parcours van ruim 3 km door het park. Omwille van de coronaveiligheid wordt eenrichtingsverkeer gecreëerd op het wandelparcours, wordt vertrokken in tijdslots en is er een maximum aantal per avond. Luc Stragier: “We leggen de lat voor onszelf heel hoog. Het event in Edingen moet voor ons een showcase worden waarmee we toekomstige partners tonen tot wat we in staat zijn.” En dus trekken we binnenkort nog eens richting de taalgrens voor een Lumineuze Nacht. Zoals ik al zei: die blijft werken als een magneet.

www.recreatiefietser.be (boek Ward Van Loock)
www.lesnuitslumineuses.be (De Lumineuze Nachten)

MEER INFO
www.happyweekends.be