Robby Merckx en Veerle Piedfort verdelen hun tijd tussen Piëmont en de Kempen

In tegenstelling tot de soms chaotische verhalen op televisie, pakken jullie de verhuisplannen voorzichtiger aan?
Robby Merckx: “Zo’n twintig jaar geleden droomden we al van buitenlandse avonturen. We zijn in Italië getrouwd. Een tante van Veerle regelde zelfs een Vlaamse pastoor die helemaal meereisde naar San Gimignano om de dienst te doen. Het leek ons toen al het ultieme geluk om een bed & breakfast uit te baten en dat te combineren met fietstochten, onze grote passie. Rond de eeuwwisseling overwogen we een verhuis naar Noorwegen. Heel wat van die kleinere dorpjes lopen leeg en die zochten toen technisch aangelegde mensen om de boel draaiende te houden. Maar terwijl we dat aan het bekijken waren, daagde het ons dat we er toch nog niet klaar voor waren.” Veerle Piedfort: “Wij zijn echt familiemensen. Het koude zweet brak ons uit bij de gedachte dat we al onze familie en vrienden zouden moeten achterlaten. Hoewel we zelf geen kinderen hebben, genieten we van de tijd met onze neefjes en nichtjes. We zijn verschillende keren peter en meter en nemen die taken heel serieus. Daarom leek het ons toen toch geen goed idee om onze plannen door te zetten.”

Maar een mens wordt ouder?
Robby: “Inderdaad. En het idee om weg te trekken, bleef toch woekeren in onze hoofden. Na een bezoek aan een B&B van Belgen in Portugal in 2016 kwam de ‘vibe’ terug. We stelden ons de vraag: ‘Zien we ons onze huidige jobs doen tot aan ons pensioen?’ en voor allebei waren de antwoorden ‘nee’. Dus zijn we toch opnieuw beginnen zoeken.” Veerle: “We wilden uit de sleur en niet terecht komen in een situatie waar we alleen nog de negatieve dingen zouden zien. Op dat moment in ons leven konden we het ons ook financieel beter permitteren. We hoefden niet alles in België te verkopen om elders opnieuw te beginnen. Omdat we ons huis in Westerlo ook helemaal zelf gebouwd hadden, wisten we allebei dat we een mogelijke grondige renovatie helemaal zouden zien zitten en ook tot een goed einde zouden kunnen brengen. Dat gaf ons genoeg ruimte en keuze. Maar je moet ook durven, natuurlijk.”

Dus: stoute schoenen aan en zoeken?
Robby: “In 2017 vonden we een oude wijnboerderij in Castagnassa, nabij Asti in de Italiaanse regio Piëmont. Italië was onze vakantieplek bij uitstek: skiën in de winter, mooi weer en lekker eten in de zomer. De renovatie bleek echt ons ding. Ik ben ingenieur elektromechanica en zit voor mijn job heel veel aan mijn bureau, maar ik word pas blij als ik met mijn handen kan werken. Ik moet resultaten zien. We hebben zes jaar gespendeerd aan de verbouwingen. De coronajaren zaten daar middenin en gaven ons gek genoeg net meer ruimte. Doordat we op afstand moesten werken, konden we gewoon voor langere tijd met de auto naar Italië en daar onze jobs en de werken aan de B&B combineren. We hebben zes jaar de tijd genomen en zo goed als alles zelf gedaan. Ik heb dikwijls teruggedacht aan een citaat van mijn docent sterkteleer op de hogeschool: ‘Als je hier afstudeert, moet je van niks nog schrik hebben. Dan kan je alles.’ Het was die motivatie die we nodig hadden bij dit avontuur.” Veerle: “Het was een hele uitdaging om de juiste materialen en de juiste mensen te vinden. In het begin liep er heel wat fout, maar toen vonden we de perfecte plaatselijke architect die mee was met onze ideeën en alles terug op de rails kreeg. Zo’n mensen heb je nodig. Wij wilden moderniseren maar tegelijk authentieke elementen behouden. Dan is een goede verstandhouding belangrijk. Vanaf toen zagen we de dingen vooruitgaan. Na een week Italië zagen we echt resultaat.”

Hoe stonden de lokale Italianen tegenover jullie als inwijkelingen? Je zou denken dat het land ondertussen overspoeld wordt door toeristen en buitenlandse gelukzoekers?
Robby: “We maken deel uit van een heel klein dorpje. Jonge mensen trekken er vaak weg. Onze buren zijn jonge veertigers met een eigen fietsenwinkel. Die juichen het toe dat we andere mensen de streek leren kennen. Zij zijn heel fier op de plaats waar zij wonen en laten ons graag mee proeven van hun traditionele gewoontes. Verder is de streek van Piëmont nog niet zo bekend als toeristische regio. Iedereen kent Toscane of de streek rond Milaan, maar om te fietsen, wandelen én zelfs voor de beste wijnen moet je hier zijn. Wanneer de truffels rijp zijn, zie je een toevloed aan Italianen. Die weten de regio wel te appreciëren. Maar veel B&B’s vind je hier dus niet, laat staan van buitenlanders. De Noord-Italianen zijn hardwerkende, ondernemende mensen en willen het toerisme in Piëmont aanzwengelen. Je ziet dat ook aan de faciliteiten die ze uit de grond stampen, zoals grote sportcomplexen voor activiteiten in de winter. Ze zijn uiteindelijk alleen maar blij dat wij willen helpen met onze B&B.” Veerle: “Vorig jaar hebben we proefgedraaid met familieleden en vrienden. Eén van mijn nonkels verkondigde vooraf dat Italianen arrogante mensen zijn, maar hij heeft zijn mening na zijn verblijf toch moeten bijstellen. Hij gaf zijn fout gewillig toe. Ze zijn hier echt allemaal even vriendelijk. Een leuke anekdote: die keer dat we in de winkel naar vijgen vroegen. De dame die ons verder hielp zei dat ze er geen meer hadden maar legde ons uit waar ze woonde en dat we bij haar in de tuin zoveel vijgen mochten komen plukken als we wilden. Ons Italiaans is nog niet perfect maar dat verstonden we toch al. We zijn volop lessen aan het volgen, maar doordat er zoveel to do’s op ons bord liggen, schiet het er wel eens bij in.”

Jullie combineren nog steeds een job in België met de start van de B&B in Italië? Hoe pak je zoiets aan?
Robby: “In het begin was het inderdaad gekkenwerk: allebei een fulltime job en dan ook nog de verbouwingen in Italië. Gelukkig konden we rekenen op goede vlieguren, zodat we regelmatig verlengde weekends heen en weer konden vliegen. Vandaag werken we deeltijds, wat voor mij grotendeels betekent dat ik in de winter voltijds werk en in de zomer niet. Maar het is alleszins de bedoeling om van de B&B onze vaste dagtaak te maken. Voorlopig zijn we nog halftijds in België en halftijds in Italië.” Veerle: “Door de combinatie van onze job en ons huis in Westerlo, dat we gehouden hebben, en de boerderij in Italië maken we een mix van de twee werelden. Ik vind het nog altijd een hele stap om familie en vrienden achter te laten. De wetenschap dat we altijd terug kunnen naar de Kempen vind ik heel geruststellend. Maar ik merk ook dat het steeds moeilijker wordt om afscheid te nemen van Castagnassa. Het voelt daar ook als thuis. We hebben goede contacten met de buren en genieten van onze lange fietstochten en zoektochtjes naar goeie restaurantjes. Op termijn zullen we toch wel effectief verhuizen. Onze neven en nichtjes worden ook ouder, wat maakt dat zij zelf op bezoek kunnen komen en we die familieband op die manier even sterk kunnen houden.”

Geraken jullie gewend aan het zuiderse ritme dan?
Robby: “Wat ik hier zo bijzonder vind: om vier uur lijkt het dorp hier helemaal verlaten. Je ziet geen kat op straat. Het lijkt doods. En dan, plots, om half zes komt iedereen tevoorschijn en staat de aperitief klaar. Dan bruist het dorp van leven en zie je niet enkel de drankjes, maar ook heerlijke charcuterieschotels aan de meest schappelijke prijzen.” Veerle: “Na acht uur nemen de kinderen de straten over. Tot in de late uurtjes spelen zij buiten. Wij vragen ons dan echt af of die niet al lang in hun bed moeten liggen, maar hier is het de gewoonste zaak van de wereld. Zelf doen we lange fietstochten. Sinds kort toch vooral elektrisch. Het is hier heuvelachtig en dan is wat ondersteuning wel welkom. We kunnen veel kanten uit, dus tijdens tochten van zo’n tachtig à negentig kilometer hebben we wel wat gezien. Zo vinden we ook de mooiste terrasjes en de gezelligste restaurantjes die we met onze gasten kunnen delen. We koken niet elke dag een avondmaal in onze B&B. De mensen moeten ook buitenkomen, de lokale sfeer en gezelligheid opsnuiven. Door enkel in een B&B te blijven, doe je die ervaringen niet op. En dan na zo’n fietstocht het zwembad in? What ’s not to like?” Robby: (lacht) “De ochtenduren! Veerle is absoluut geen ochtendmens. Ze kan wel haar bed uit, maar heeft haar tijd nodig om wakker te worden! Zij blijft dus veilig in de keuken, terwijl ik de bediening voor mijn rekening neem en een babbeltje doe met de gasten.” Veerle: (lacht ook) “Dat klopt. Ik bak en kook heel graag, dat is geen probleem, maar ’s morgens moet iedereen mij gerust laten. Gelukkig is Robby de vrolijkheid zelve en vangt hij het bezoek op. We werken met een driegangenontbijt wat maakt dat ik de tijd krijg om alles goed voor te bereiden. Er hoeft geen buffet klaar te staan om half acht ’s ochtends.”

‘Festina Lente’, de naam van jullie B&B, betekent ‘Haast u langzaam’.
Robby: “Het gaat erom dat je een goede balans moet vinden tussen snel en ongeduldig handelen en zorgvuldig de dingen aanpakken terwijl je geniet.”

Het klinkt alsof jullie in jullie hoofd dat alvast doen en de klik gemaakt hebben. Het wordt Italië.
Robby: “Dat zit er aan te komen. Maar we leggen ons geen druk op. We staan ook nog niet op de grote boekingsites. Onszelf verkopen vinden we moeilijk, we leggen de lat hoog. Maar we zijn er klaar voor. Al zal de Kempen nooit veraf zijn.” Veerle: “Maar de heuvels lonken, inderdaad. Al die zomerse gezelligheid, ik kijk er alweer naar uit.”