Nicky Van Lommel ruilde Dessel in voor de Peruaanse hoofdstad Lima

“We wonen in Barranco, één van de 43 districten van de hoofdstad. Een heel leuke en romantische buurt, met een beetje een hippievibe. De buurt staat bekend als het SoHo van Lima (naar de bekende hippe buurt in New York en Londen, nvdr.). Dat heeft alles te maken met de kleurrijke street art, de leuke museums, hippe koffiebars en gezellige restaurantjes. Het is een buurt waar veel kunstenaars, ontwerpers en artiesten wonen. Dat verklaart misschien de bohemian sfeer die hier rondwaart.”

Vertel eens, Nicky, verschilt het leven in Peru veel van dat in België?
Nicky Van Lommel: “Absoluut. Het is dag en nacht verschil. De twee zijn eigenlijk bijna niet te vergelijken. Al moet ik zeggen dat onze buurt sinds Covid een beetje meer op België is gaan lijken. Tijdens de pandemie hebben ze hier fietspaden aangelegd en een aantal straten afgesloten voor verkeer. Vandaar.” (lacht)

Hoe bevalt het leven in Peru je?
“Heel goed! Peruanen zijn heel warm en sociaal, wat maakt dat het heel aangenaam is om hier te wonen. In het weekend doen we uitstapjes met de kinderen. Wanneer we kunnen, proberen we de drukte van de stad te ontvluchten en zoeken we de prachtige natuur op. De ene keer trekken we de bergen in, de andere keer gaan we naar het strand. We houden er ook van om met vrienden uit eten te gaan. Wist je dat twee van ’s werelds beste restaurants in Lima liggen? In de jaarlijkse ranglijst die sinds 2002 wordt opgesteld, bekleedt ‘Central’, dat hier bij ons in de wijk ligt, de vierde plek. Maido, een ander toprestaurant hier, staat op 7. Zonder overdrijven, de Peruaanse keuken is echt heel lekker.”

Ik las ergens dat er in Peru ook alpaca en cavia wordt gegeten. Al eens geprobeerd?
“Ik heb ze allebei al geprobeerd. Alpaca lijkt op struisvogel. Cavia smaakt een beetje zoals kip. Toch ben ik van geen van beide fan. Ik zie die beestjes liever levend.”

Had je het aanvankelijk moeilijk om te wennen aan Peru?
“In het begin had ik het best lastig, ja. Ik moest vooral wennen aan het leven in Lima. Met zo’n 10 miljoen inwoners is Lima echt een grootstad. Er is veel verkeer, veel lawaai en weinig connectiemogelijkheden. Bovendien is het zes maanden lang exact hetzelfde weer: van mei tot oktober, onze wintermaanden, is het hier bewolkt met een grijs-wit betrokken hemel waar de zon niet doorkomt. La panza del burro, noemen we dat wolkendek. De buik van de ezel. Ondertussen zijn we best goed geïntegreerd. Via de ambassade en mijn vroegere job ken ik hier een paar Belgen, maar bijna al onze vrienden zijn Peruanen. Het helpt wellicht om je te integreren als je man uit Peru afkomstig is.”

Je man komt uit Peru en jullie wonen er. Hebben jullie elkaar ook daar leren kennen?
“Nee. We hebben elkaar leren kennen in Chili, waar we allebei werkten. Op een avond stonden we allebei in een bar aan te schuiven in een veel te lange rij. We stonden allebei te grommen omdat het zo lang duurde om een drankje te bestellen en zo geraakten we aan de klap, zoals we dat in de Kempen zeggen. De rest is geschiedenis.”

Wat is jullie favoriete plekje?
“Goh, in een land met zo veel natuurpracht is het heel moeilijk kiezen. Iedereen kent Machu Pichu, de Colca Canyon, Cuzco en de Nazcalijnen, en van het Titicacameer is al menig kind beginnen gniffelen, maar Peru is zoveel meer dan de bekende toeristische plekken. Er zijn zoveel plekken die ik mooi vind. Het land bruist van de cultuur en er zijn nog enorm veel plekjes die ik zelf niet heb ontdekt.”

Peru is een land met veel hoogte. Het Titicacameer, op de grens met Bolivië, ligt op meer dan 3.800 meter hoogte. Cuzco, nog een toeristische trekpleister, ligt ook op meer dan 3.000 meter hoogte en het hoogste punt van Peru, een bergtop in de Andes, ligt op bijna 7.000 meter. Ooit last gehad van hoogteziekte?
“Ja, helaas wel. Als ik boven de 3.000 meter kom, heb ik er eigenlijk altijd last van. Niets ernstigs, hoor: hoofdpijn, duizeligheid, kort van adem, slecht slapen. Dat soort zaken. De remedie is gelukkig heel eenvoudig: een dagje aanpassen en thee van cocabladeren drinken. Dat zijn dezelfde blaadjes waar cocaïne van gemaakt wordt, maar als thee is het volstrekt onschuldig. En het helpt heel goed.”

Je sprak net over het lekkere eten, de warme mensen en de mooie natuur als troeven van Peru. Zijn er ook mindere dingen?
“Absoluut. Er is in Peru een enorme kloof tussen arm en rijk. In Lima wonen de allerrijksten vlak naast mensen in extreme armoede. Mensen die geen elektriciteit of stromend water hebben. Schrijnend. Je ziet ook veel armoede op straat: bedelaars, mensen die op straat leven, mensen die met een paar euro moeten rondkomen. En de kloof tussen arm en rijk is door corona nog groter geworden. Het aantal mensen dat onder de armoedegrens leeft, is het laatste jaar gestegen van een vijfde van de bevolking tot ongeveer een vierde. Daarnaast is de infrastructuur in Peru slecht. Het gezondheidssysteem is ronduit zwak en ook onderwijs is er onvoldoende. Geloof me, in België is alles veel beter georganiseerd. Er is in Lima trouwens ook heel weinig infrastructuur voor kleine kinderen: parken, speeltuinen of zwembaden zijn er nauwelijks.”

Over België gesproken, zijn er dingen die je mist nu je aan de andere kant van de wereld woont?
“Vrienden en familie. Zonder twijfel. En het winterzonnetje, want dat bestaat hier niet. De regen, die mis ik dan weer niet.” (lacht)

Hoe hou je contact met het thuisfront?
“Met mijn ouders kaart ik wekelijks. We doen dat via een online app en ondertussen babbelen we via WhatsApp. Ongeveer twee keer per jaar kom ik naar België om iedereen terug te zien. Mijn ouders zijn één keer in Peru geweest.”

Hoe leg je daar trouwens uit dat je uit de Kempen komt?
“Vaak komt het niet ter sprake, maar als het toch gebeurt, dan leg ik uit dat ik van de boerenbuiten kom.”

De sfeervolle eindejaarsperiode staat weer voor de deur. Hoe vieren jullie daar Kerstmis?
“Er zijn jaren dat we tijdens de eindejaarsperiode naar België gaan, maar meestal trekken we naar Arequipa en Meija, een klein kustdorp in het zuiden van het land. Mijn man is van Arequipa afkomstig en zo kunnen we de feestdagen doorbrengen met vrienden en familie.”

Zetten jullie ook een kerstboom?
“Ja hoor, alleen geen echte.”

Helaas maakt het coronavirus ook deze eindejaarsperiode nog steeds deel uit van ons leven. Hoe beleven jullie de pandemie daar?
“Ik denk dat Peru één van de strengste lockdowns heeft ter wereld, maar desondanks eist het virus een grote tol: er stierven hier al zo’n 200.000 mensen. De nationale noodtoestand is hier nog steeds van kracht en dat heeft een grote impact op de samenleving. Om je een idee te geven: de scholen sloten in maart 2020 de deuren en zijn nog steeds niet opnieuw open. Al meer dan anderhalf jaar volgen mijn kinderen digitaal onderwijs. Ik kan je verzekeren: voor kleine kinderen werkt dat niet. Ik werk zelf ook al de hele tijd thuis, want ook alle kantoren sloten in maart vorig jaar de deuren.”

Zuid-Amerikaanse steden hebben soms een wat kwalijke naam op het vlak van veiligheid. Voel je je veilig in Lima?
“Zoals in alle steden heb je goede wijken en slechte. Lima heeft stadsdelen waar je liever niet komt. Net zoals Brussel, Parijs en Londen, trouwens. Wij blijven gewoon weg uit die buurten. We hebben er niets te zoeken. Zoals in elke grootstad moet je ook hier opletten voor zakkenrollers, en moet je weten waar je kan gaan en staan. Je leert heel snel wat kan en wat niet kan. Het feit dat we veel Peruaanse vrienden en familie hebben, helpt ook wel om te leren hoe je jezelf moet beschermen. Wij wonen in een veilige buurt. In een appartementsgebouw in een gewone straat, zonder speciale beveiliging. Ik heb een tijdje half en half in Brussel gewoond en daar voelde ik me minder veilig dan hier. Daar is er bijvoorbeeld twee keer ingebroken in mijn auto. Het enige wat me hier al is overkomen, is dat mijn fiets gestolen is. Best frustrerend, want ik had hem meegenomen uit België en hij lag goed op slot. Ik heb hem nooit meer terug gezien. Nu, een gestolen fiets, dat is me in België meermaals overkomen.”

Ik veronderstel dat er in Peru vrijwel overal Spaans gesproken wordt. Is dat bij jullie thuis ook het geval?
“Klopt. Alles gebeurt hier in het Spaans en ook thuis is dat de voertaal. Dat is het gemakkelijkste, maar het betekent tot mijn grote schaamte wel dat de kennis van het Nederlands bij mijn kinderen beperkt is. Weet je, mijn man en ik waren eens in Antwerpen op restaurant. Toen de ober ons hoorde spreken, dacht hij dat mijn man Antwerpenaar was en gaf hij hem de Nederlandstalige menukaart. Ik kreeg een Spaanse. Omgekeerd is het ook al gebeurd, dat ik in Peru een Spaans menu kreeg en mijn man de kaart voor toeristen. Grappig, he?”

Denken jullie er ooit over om naar de Kempen te komen?
“Of we terug naar de Kempen komen, dat weet ik niet. Als alles goed gaat, dan willen we nog een paar jaartjes hier in Peru blijven en dan naar Europa verhuizen. Misschien België, maar het kan net zo goed een ander land worden.”

Peru is een land dat veel mensen heel graag eens zouden bezoeken. Bij wijze van afsluiter: op welke plekken moeten die mensen zeker langsgaan?
“Lima, voor het lekkere eten en het nachtleven. Machu Pichu en de Valle Sagrado voor de natuur en de cultuur. Pacaya Samiria, een prachtig natuurreservaat in het noorden, en Paracas, een leuk zeestadje. En Puna aan het Titicacameer, omdat het zo hoog en zo anders is.”