Kris Nijs: globetrotter houdt halt in Peru

Kris, je bent een echte globetrotter, zelfs in de letterlijke zin van het woord.
Kris Nijs: “Dat mag je wel zeggen, ja. Ik heb heel wat van de wereld gezien, maar dat is ondertussen al weer even geleden. Net voor de eeuwwisseling, al bijna 25 jaar geleden dus, besloot ik om naar Australië en Nieuw-Zeeland te trekken met de moto. Ik had Europa toen al helemaal gezien en wilde een stapje verder gaan. Ik vertrok helemaal alleen, want er was verder niemand ook zo gek om alles achter te laten voor twee jaar. (lacht) Maar een keer daar aangekomen en mijn doel te hebben bereikt, bleef de goesting om te trekken. Ik was de moto nog niet moe en hoefde niet per se naar huis, dus scheepte ik in richting Zuid-Amerika, naar het zuidelijkste punt van Argentinië. Van daaruit trok ik helemaal naar Alaska, om dan oostwaarts richting New York te rijden. Mijn familie is me daar komen bezoeken. Ik was ondertussen al drie jaar onderweg en had het plan opgevat om toch ook dat laatste continent nog te doen: Afrika. Mijn ouders vonden het hoog tijd om met eigen ogen te zien of ik nog goed bij mijn hoofd was. Alleszins, van Zuid-Afrika ben ik dan terug richting Europa getrokken. 68 landen en 260.000 kilometer… Uiteindelijk heeft deze unieke reis me vier jaar en twee maanden gekost.”

Gekost… Maar je hebt er ook wat aan overgehouden?
“Zeker! En niet alleen ongelooflijke ervaringen en indrukken, maar ook een vrouw! In Lima, de hoofdstad van Peru, leerde ik Raquel (42) kennen. We konden het meteen goed vinden samen, ze heeft uiteindelijk een twaalftal dagen meegereisd op de moto. Raquel is na mijn thuiskomst naar België gekomen, eerst met een reisvisum, daarna voorgoed. We hebben twee jaar samen in België gewoond. Raquel zorgde ervoor dat ze zich kon integreren en volgde intensief Nederlandse les. Maar na een tijdje had ik het gezien. Ik kon het niet meer keren in België na die wereldreis, het werd me te benauwd. Peru leek dan de logische keuze en ik kon me daar wel iets bij voorstellen. Al heb ik wel één voorwaarde gesteld: we zouden niet in Lima gaan wonen. De hoofdstad van Peru telt maar liefst 10 miljoen inwoners! Ik kom van Meerhout en hou van de rust en het landelijke karakter. Ik zou knettergek worden in een stad als Lima. Het is een mooie stad, maar slechts voor eventjes. We trokken uiteindelijk in 2006 naar Ancon, een prachtig vissersdorp op een uurtje van Lima, waar de roots van Raquels moeder liggen. Het is een heel rustig dorp met een vismijn, een prachtig strand en altijd goed weer. Winter kennen wij niet, we hebben zo’n acht maanden per jaar 30° en vier maanden rond de 20°. In al die jaren dat ik hier nu woon, en dat is nu toch al wel zeventien jaar, heb ik nog nooit een druppel regen gehad.”

Dat moet daar dan toch een stoffige boel zijn?
“Ja, dat klopt. Het is heel stoffig en er groeit hier echt niks. Maar krijg nu geen verkeerd beeld van Peru! Er is hier meer dan genoeg water. Peru bestaat eigenlijk uit drie grote zones: de kuststreek, het Andesgebergte en het regenwoud. De droge kuststreek is maar een dertigtal kilometer breed. Je kan het vergelijken met woestijngebied, de Sahara. We hebben hier de tweede grootste zandduin van de wereld. Daarna komt het Andesgebergte, dat dwars door Peru loopt. Het zijn prachtige bergen met pieken tot 7.500 meter hoog, waar uiteraard meer dan genoeg water en neerslag is. Er wonen heel wat mensen in de droge kuststreek, maar die worden dus allemaal van water voorzien uit het gebergte. En achter het gebergte begint het tropisch regenwoud, het Amazonegebied. Daar kom je in de jungle terecht. Peru is echt waar één van de mooiste en meest diverse landen van de wereld. Ook als ik Raquel niet had leren kennen, had ik mezelf hier wel zien wonen. India, dat is ook zo’n prachtig en divers land, maar zo chaotisch en veel te veel volk!”

Tegenover die machtige natuurpracht staat toch ook heel wat armoede.
“Peru is inderdaad een derdewereldland. Er is veel armoede en sinds de coronacrisis is die alleen maar toegenomen. De politiek is corrupt, het land zou er veel beter kunnen voorstaan met een degelijk beleid. Vanuit buurland Venezuela, een land dat er nog een pak erger aan toe is, komen heel wat economische vluchtelingen naar Peru. Die pakken hier het werk van de Peruvianen af, want ze werken voor nóg lagere lonen! Gevolg: grote werkloosheid en nog meer armoede. Het toerisme draait goed, gelukkig, maar al de rest mag beter. Nochtans is Peru wel een veilig land. Er is wel sociale onrust, maar je hoeft hier niet bang te zijn om rond te reizen. Tja, en Lima, dat is zoals in elke hoofdstad, he. Daar moet je ook uit je doppen kijken, net als in Brussel.”

Word je dan niet raar bekeken dat je als Belg daar wil wonen?
“De mensen hier in Ancon snappen inderdaad niet wat ik daar kom zoeken. Die willen allemaal naar België. Het klinkt cliché, maar het is zo, he: België is een paradijs. Wij hebben allemaal stuk voor stuk de Lotto gewonnen door in België geboren te worden. Geloof me, ik heb de wereld gezien en het grootste gedeelte van de mensen op deze aardbol is arm. Afrika, Azië, Zuid-Amerika…” 

Alleen regent het in België wat meer…
“Dat wel, maar verder mag iedereen toch zijn pollekes kussen. Ik kom elk jaar nog naar België op vakantie. Mijn vader is 86 en mijn moeder 84. Ik weet dat tijd met hen kostbaar is, dus probeer ik regelmatig tot daar te gaan. Ik word dan weer even de kleine jongen, die uitkijkt naar wat de pot van moeder schaft. Mijn moeder is al zes keer in Peru geweest, maar het wordt nu te zwaar voor haar. Maar definitief terugkeren naar België? Neen, dat niet. Ik heb mijn draai gevonden in Ancon en wil hier niet meer weg. Ik zou er moeite mee hebben om terug in de Vlaamse cadans mee te gaan. Ik heb het gevoel dat niets meer mag, dat iedereen netjes in het rijtje moet lopen. Ik ben geen moeilijke jongen, maar met de stroom meegaan is niet aan mij besteed. Ik zal hier wel oud worden, al moeten we er dan wel goed voor zorgen dat we onze verzekeringen op orde hebben. De gezondheidszorg is hier van even hoge kwaliteit als in België, tenminste als je in de klinieken terecht kan. En dat kan alleen als je een privéverzekering hebt. Zo niet, moet je naar een hospitaal. Dat wordt uitgebaat door de staat en een bezoek kan daar op een nachtmerrie uitdraaien. De klinieken zijn voor de rijken en de goede middenklasse, de rest moet zich laten helpen in de staatshospitalen.”

Jullie komen goed rond dan?
“Wij komen rond, ja, maar we zijn geen rijke burgers. We zijn snel tevreden en hebben niet veel nodig. Je kan hier voor vier euro al goed uit eten gaan. We hebben ook geen kinderen, alleen twee honden. Na mijn wereldreis schreef ik een boek over mijn avontuur. Dat leverde me een klein spaarcentje op dat ik hier op een goed moment in vastgoed investeerde. We hebben enkele jaren een Bed & Breakfast uitgebaat, maar dat viel met de coronasituatie uiteraard helemaal stil. Vandaag verhuren we enkel aan vaste bewoners, al hebben we die B&B altijd heel graag gedaan. We hebben dus een vast inkomen van het huurgeld en daarnaast organiseren we ook begeleide rondreizen. Zo’n vijf à zes maanden per jaar trekken we met groepjes Belgen of Nederlanders rond in Peru. We regelen die reizen van A tot Z, van hotels tot transport en activiteiten. We hebben rechtstreeks contact met onze klanten, dus kunnen alles op maat uitstippelen. Er komt geen reisbureau aan te pas. Raquel spreekt ook vloeiend Nederlands, wat een enorm voordeel is, want zij kent natuurlijk ook het land en de cultuur vanbinnen en vanbuiten. Peru is vrij bekend bij de Belgen, we zien toch een grote interesse.”

De oude Incastad Machu Picchu zal ongetwijfeld op het lijstje van te bezoeken plaatsen staan, maar wat nog meer?
“Het is altijd keuzes maken. Peru is drie keer zo groot als Frankrijk, dus alles bezoeken is niet mogelijk. We blijven meestal ten zuiden van Lima, daar liggen de belangrijkste plaatsen. Naast de hoofdstad zijn de eilanden in de buurt van Pisco, de Islas Ballestas, een must. Je zou het niet denken, maar we hebben daar grote kolonies zeeleeuwen, zeehonden, dolfijnen en pinguïns. Van de zee trekken we dan de duinen in die we met zandbuggies bedwingen. En in plaats van snowboarden doen we aan zandboarden. ’t Is zo eens wat anders. De Nascalijnen bekijken we vanuit de lucht met een sportvliegtuigje. Ook spectaculair. Verder is ook Arequipa de moeite. Het is de tweede grootste stad in Peru, ligt op meer dan 2.000 meter hoogte en in actief vulkaangebied. Voor de liefhebbers van de Grand Canyon in de V.S. is er de Colca Canyon, met kloven die tot 2,5 keer dieper gaan dan die in de V.S. Ook de Incacultuur mag je niet vergeten. Cusco en Machu Picchu inderdaad, maar ook Puno aan het Titicacameer, waar ze nog met rieten boten varen. Voor de ‘die hards’ is er dan ook nog het regenwoud met apen, krokodillen, papegaaien, luiaards… Zo’n jungletrekking blijft telkens weer een speciale belevenis.”

Je zou zo voor ambassadeur kunnen doorgaan. Het enthousiasme voor het land druipt eraf.
“Wat kan ik zeggen? Het land heeft hier inderdaad mijn hart gestolen. En Raquel ook! De mensen zijn zo vriendelijk. Ik was heel snel ingeburgerd. Ik kon me al goed behelpen met de taal toen ik hier toekwam en dan gaat het snel. Ik voel me hier echt thuis. Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden en het bier en de chocolade. Maar dat hoort erbij. Weet je wat ik niet mis? Frieten! Maar wel een lekker vers brood van de bakker. Dat hebben ze toch nergens zoals in Vlaanderen. Het is daarom toch ook altijd weer zalig thuiskomen in Meerhout.”

MEER INFO
kris_nijs@hotmail.com
krispaneuropean@hotmail.com