Dirk en Michelle kiezen voor een leven op het Canadese platteland

Vertel eens, Dirk, hoe ben je in Pritchard terechtgekomen?
Dirk Vissers: “In de late jaren ’90 was ik op rondreis in Noord-Amerika. Tijdens die reis is er iets gegroeid. Ik was helemaal verkocht. Zodra ik weer thuis was in België, heb ik het proces opgestart om aan de nodige documenten te geraken. In 1999 ben ik naar Jasper verhuisd, in de provincie Alberta. Ik werkte er in de toeristische sector. Na tien jaar verhuisden we dan naar Pritchard, een landelijke gemeente in British Columbia op zo’n vijf uur rijden van Jasper en een dikke vier uur van Vancouver. We wonen hier op een landgoed van zo’n acht hectaren. We hebben drie paarden, een paar honden, een kat die voor drie telt en een zestigtal kippen en kalkoenen.”

Opnieuw een heel ander leven, nietwaar?
“Absoluut. Tijdens onze eerste jaren in Jasper draaide alles rond toerisme. Het Jasper National Park trekt jaarlijks miljoenen toeristen van over de hele wereld. De infrastructuur om al die toeristen te ontvangen en te entertainen is dus overal aanwezig. Daar maakten we dan ook danig gebruik van. We gingen wandelen, klimmen, deden backcountry trips met de paarden… Een heerlijke tijd, maar na tien jaar hadden we nood aan iets anders. De cost of living is erg hoog in een nationaal park als Jasper en uiteindelijk waren we niet naar Canada verhuisd om in een klein appartementje te wonen. In Pritchard wonen we vrij landelijk, met kilometers bossen rondom ons. Wandelen en met de paarden rijden doen we nog steeds, maar voor de rest ziet onze levensstijl er helemaal anders uit.”

Kan je een voorbeeld geven?
“We wonen op een kleine boerderij en dat brengt wel wat werk met zich mee. In de winter moet je zorgen dat alles in orde blijft en in de zomer moet je de tuin onderhouden, het hooi binnenhalen en de eigen kweek in de serre in het oog houden. We groeien veel van onze groenten zelf. Heerlijk vind ik dat. Tussen al het werk op de boerderij proberen we toch wat tijd vrij te maken om te gaan skiën of eropuit te trekken met de sneeuwschoenen. En in de zomer vind je ons wel eens op een paddle board op een van de prachtige meren in de buurt.”

Wat doe je nu voor werk?
“Voor ik naar Canada verhuisde, werkte ik in de bouw. In Pritchard ben ik opnieuw in die sector aan de slag gegaan: ik werd zelfstandig schrijnwerker en werkte als ‘contractor’. Nu werk ik opnieuw voor een groter bedrijf, maar we hebben ook een eigen onderneming opgestart: MD Creations. We doen renovaties van woningen en maken – al zeg ik het zelf – heel knappe houten constructies. Daken, omheiningen, carports en afrasteringen, zo’n dingen. We zijn ook gecertifieerd verdeler en installateur van Krinner, een merk van aardschroeven. Momenteel werken we ook aan een Airbnb, zodat we reislustige Vlamingen kunnen ontvangen om bij ons tot rust te komen in de natuur.”

Wat maakt het leven in Canada beter dan het leven in België?
“Goh, ik denk niet dat je kan zeggen dat het ene beter is dan het andere. België en Canada zijn anders, maar het zijn wel allebei Westerse landen. Veel dingen zijn gelijkwaardig. Alles draait om de keuzes die je maakt in je leven en wat er bij jou als persoon past. Wij hebben ervoor gekozen om op het platteland te leven en niet in de stad. Dat is de levensstijl die het beste bij ons past.”

Wat is het grootste verschil tussen Canada en België?
“De mentaliteit van de mensen is heel anders in beide landen. Stress wordt hier op een andere manier beleefd. De mensen maken zich veel minder snel zorgen. Take it as it comes, wordt hier wel eens gezegd. Veel mensen leven daar naar.” 

Er wordt wel eens gezegd dat Canada en de VS enorm verschillen, ook al lijken ze op het eerste gezicht op elkaar. Hoe kijken jullie daar naar de VS?
“Je kan het volgens mij vergelijken met het verschil tussen Vlaanderen en Nederland. Hoe we naar elkaar kijken, hangt van verschillende factoren af. Ik ben ervan overtuigd dat mensen anders kijken naar de VS nu Biden president is, en Trump niet langer aan het roer staat.” 

Was het moeilijk om daar te integreren?
“Aanvankelijk wel, maar dat had vooral met onze omgeving te maken. De eerste jaren in Jasper woonden we in een toeristische hotspot. Mensen zijn er per definitie heel vriendelijk, maar het contact blijft toch altijd wat oppervlakkiger. Niettemin hebben we er een aantal goede vrienden aan overgehouden. De echte Canadese gastvrijheid en vriendschap hebben we pas leren kennen toen we naar Pritchard verhuisden. Daar kregen we een fantastische verwelkoming.”

Hoe bedoel je?
“Ik herinner me het allereerste Thanksgivingweekend nog heel goed. We waren net verhuisd en werden al meteen uitgenodigd op de jaarlijkse Thanksgiving potluck (een feestje waarbij alle gasten een zelfbereide maaltijd meebrengen en die met iedereen delen, nvdr.) in een oude boerderij. Voor een stel Bourgondiërs als wij was dat een verwelkoming die kon tellen: geweldig vriendelijke mensen, meteen onze buren leren kennen bij een glaasje wijn en tegelijkertijd ook mogen proeven van al die gastronomische hoogstandjes. Er was zalm, kalkoen, konijn, rundsroast, heerlijke aardappelen op verschillende wijzen en diverse bereidingen met groenten.”

Klinkt gezellig. Wordt het feest nog steeds georganiseerd?
Helaas zijn een paar van de oudere buurtbewoners inmiddels overleden en is de oude boerderij er niet meer. Toch houden we de gewoonte in stand. We hebben de fakkel overgenomen en organiseren elk jaar een Thanksgiving Ride. Dan doen we met z’n allen een toertje te paard door de bossen achter ons. Tegelijkertijd installeren we hier bij ons een grote buffettafel waar iedereen zijn zelfgemaakte gerechten kan uitstallen en steken we de houtkachel aan voor wat warmte en extra gezelligheid. Door Covid-19 is het feest al even niet meer kunnen doorgaan. Het wordt tijd om nog eens samen te komen en wat oudeknarrenverhalen te delen. (glimlacht) De laatste keer, vlak voor de pandemie, was supergezellig. Ik denk dat we met zo’n veertig mensen waren."

Speaking of which, hoe is de coronasituatie daar nu?
“Goh, ik denk dat de situatie vergelijkbaar is als in België. Hier en daar was er discussie over het al dan niet vaccineren en maskers waren alomtegenwoordig, maar de restricties worden met de dag verlicht, dus we staan er goed voor. We hebben ons hier eigenlijk altijd veilig gevoeld. En we hebben ook wekelijks contact met de familie in de Kempen, dus we hoeven ons ook over hen geen zorgen te maken.”

Denken jullie ooit nog terug te komen naar de Kempen?
“We proberen om de drie à vier jaar de familie in België te bezoeken. En een goeie friet met mayonaise te eten, want daar kan geen poutine (typisch Canadees fastfoodgerecht met frieten, nvdr.) tegenop. Door corona zijn de recentste plannen in het water gevallen en is het inmiddels zes jaar geleden dat we nog eens in de Kempen waren. Maar je bedoelde je vraag wellicht anders?” (lacht)

Ja.
“Momenteel wonen en leven we hier. Ayla, onze jongste dochter, is hier geboren. Ze gaat hier naar school en heeft hier haar vrienden en hobby’s. Ook Merel, de oudste, heeft hier haar leven opgebouwd. Wij voelen ons hier ook goed. Kan dat ooit veranderen? Misschien wel. Je weet nooit wat de toekomst brengt, maar voorlopig is het niet aan de orde en zitten we hier goed. Maar zeg het niet voort, want anders wordt het hier binnenkort nog een toeristische trekpleister zoals Jasper.” (lacht)

Bij wijze van afsluiter: heb je nog een grappige of spannende anekdote over het leven in Canada die je met ons wil delen?
“Moeilijke vraag, want er gebeurt hier voortdurend wat. Misschien is het spannendste verhaal er eentje van Michelle. In de jaren dat we in Jasper woonden, werkte ze voor een plaatselijke ‘outfitter’ die trektochten te paard door de Tonquin Valley organiseerde. Er staan daar een aantal hutjes waar wandelaars en paardrijders kunnen verblijven. En waar ze kunnen genieten van culinaire hoogstandjes, want elk hutje heeft een chef die heerlijke lekkernijen klaarmaakt. Op zekere dag was ze onderweg terug naar de bewoonde wereld nadat ze een paar ruiters tot diep in de vallei had gebracht, toen ze plots werd aangeklampt door twee wandelaars die helemaal over hun toeren waren. Ze werden achternagezeten door een grizzlybeer en twee oudere welpen. Ze besloot om de wandelaars te begeleiden naar het einde van het wandelpad. Luttele minuten later spitste haar paard de oren. Mama grizzly. Op haar achterste poten. De welpen achter haar. Het zou een geweldige foto geweest zijn, maar tijd om die te nemen was er niet, want een moederbeer met haar jongen is zowat het gevaarlijkste wat je hier in de bossen kan tegenkomen. Michelle en de twee wandelaars moesten snel handelen: ofwel snel terug naar het hutje zo’n 15 kilometer verderop, ofwel proberen om de beren op andere gedachten te brengen. Ze kozen voor het tweede en maakten zich alle drie zo groot en luid mogelijk, in de hoop de beren af te schrikken. Na enkele spannende momenten met flink wat gebrul heen en weer, draaiden de beren opnieuw de bush in. Het was gelukt. Een spannende ervaring die blijkbaar een band schept, want tot vandaag heeft ze nog steeds contact met de twee wandelaars.”

Het zal je maar overkomen. Hier in de Kempen zou je dat niet meemaken.
“Klopt, maar dat is net één van de redenen waarom we naar hier verhuisden. Het avontuur én de prachtige natuur.”

MEER INFO
www.mdcreationsltd.com