Bart en Tessa kiezen voor rust en natuur in Duitsland

Vertel eens, hoe zijn jullie in Eckersweiler terechtgekomen?
Bart Hendrickx: “Eigenlijk heel toevallig. Toen we nog in België woonden, was Herselt onze thuis. Ik ben afkomstig van Winkelomheide, een deelgemeente van Geel, en Tessa komt uit het Leuvense. Herselt was dus mooi in het midden. Toch voelden we ons er niet helemaal op onze plaats. Ik werkte als IT-consultant in Brussel en Tessa was vertegenwoordiger voor Uitgeverij Pelckmans. We waren allebei veel op de baan en dat begon tegen te steken. We begonnen ons steeds vaker af te vragen: waarom doen we dit allemaal? Gelukkig was ik al even niet meer in mijn job.”
Tessa Mertens: “In die periode zijn we beginnen zoeken naar een nieuwe woning. Iets meer in mijn werkregio, tussen Antwerpen en Brussel. Al snel bleek dat dat de duurste regio van het land is, dus borgen we dat plan op. Net op dat moment, ik denk dat het de zomer van 2013 was, gingen we in Beieren op vakantie bij een Nederlands koppel, Ruud en Sandra. We waren op slag verliefd op het prachtige landschap en de heerlijke natuur. Dat hadden we nog nooit meegemaakt op vakantie: we wilden niet meer terug. Toen we thuiskwamen van onze vakantie, begonnen we meteen naar huizen te zoeken. Aanvankelijk uit nieuwsgierigheid en een beetje om te lachen, maar al snel werd duidelijk dat het echt was wat we wilden. Beieren bleek te duur en te ver, en via Immowelt.de kwamen we bij dit huis uit. We voelden meteen dat dit onze nieuwe thuis zou worden. Een maand later was de verkoop al bezegeld.”

Wat trok jullie zo aan in Eckersweiler?
Bart: “De rust en de natuur, dat is waarvoor we naar hier gekomen zijn. Eckersweiler is een dorp met 180 inwoners. We wonen in een straat die uitloopt op de velden. Superveilig voor de kinderen. Die kunnen gewoon op straat fietsen, want doorgaand verkeer heb je hier niet. Wie het dorp niet kent of hier niet moet zijn, komt hier ook niet. Tegelijkertijd zijn de winkels niet veraf.”
Tessa: “Toen we nog in Herselt woonden, stond ons huis langs een drukke straat. Nu kijken we uit op de velden. Ik denk dat dat de grootste verandering is geweest in ons leven. Als we in het bos gaan wandelen, dan zien we meer wild dan mensen. Je komt nauwelijks iemand tegen. Ga je in België in het bos wandelen, dan ben je nooit alleen. Dat voelt heel anders.”

Hadden jullie meteen het plan om vakantiehuisjes te openen of is dat idee geleidelijk aan gekomen?
Tessa: “Het is altijd het plan geweest om hier vakantiewoningen te maken, en dan nog specifiek voor mensen die met hun honden op vakantie willen. Deze plek is daar ideaal voor. We hebben zelf ook een hond, Danté. We hadden er twee, maar eind vorig jaar hebben we onze Schotse herdershond Yousi moeten laten inslapen. We hebben ook vier paarden. Dat is een beetje een uit de hand gelopen hobby. L’Amour, een Oostenrijkse Haflinger, was mijn eerste paard: ze wordt 24. De oudste in de stal is Lizzy, een Shetlandpony van 26. Ondertussen hebben we drie vakantiehuisjes, voor vier of zes personen.”
Bart: “Bijna vier jaar hebben we verbouwd. Ik denk dat mijn vader bijna elk weekend is komen helpen. Waarvoor dank, pa! In juli 2019 zijn de eerste twee huisjes opengegaan. Het liep meteen goed, de eerste zomer was bijna volgeboekt. Begin 2020 ging het derde huisje open, maar na nauwelijks twee maanden gooide de pandemie roet in het eten.” 

Dat zal niet eenvoudig geweest zijn, neem ik aan?
Tessa: “We waren nauwelijks een half jaar open en moesten alweer sluiten. Eerst voor drie maanden en na de zomer nog eens voor een periode van acht maanden. Ik wind er geen doekjes om: dat was een flinke streep door onze rekening na al die investeringen. Vandaag is het ergste achter de rug en zien we dat de boekingen opnieuw beginnen binnenkomen. Tijdens de tweede lockdown ben ik daarom ook in Duitsland beginnen adverteren en dat loont: ondertussen bereiken we ook heel wat mensen in het binnenland en zijn we niet meer 100% afhankelijk van bezoekers uit België en Nederland.”
Bart: “Gelukkig konden we in die periode ook terugvallen op mijn andere job. Ik werk als sportleraar bij de Lebenshilfe Werke in Trier, een werkplaats voor mensen met een beperking.”

Wat doen jullie in de weekends?
Tessa: “Weekend, wat is dat?” (lacht)
Bart: “Voor de opening ging bijna al onze vrije tijd naar de verbouwingen. In oktober 2019 is Hannes geboren en zoals dat gaat met kleine kinderen, was er vanaf toen weinig tijd voor iets anders.”
Tessa: “In het hoogseizoen is zaterdag onze poetsdag. Op zondag proberen we om samen iets te doen, al is het maar ‘er samen zijn voor de kindjes’. En als we even een rustmomentje nodig hebben, dan is er altijd het bankje aan onze zomerweide. Daar heb je uitzicht over Eckersweiler. Een heerlijk plekje, vooral op zomeravonden.”

Jullie verhuisden van België naar Duitsland. Was het moeilijk aanpassen?
Tessa: “Dat viel best mee. De eerste maanden waren wel lastig, maar dat was vooral omdat we nog geen internet hadden. Je hebt hier voor alles een Bescheinigung nodig, een certificering. Gelukkig werden we goed geholpen door onze buren. Nog steeds, trouwens.”
Bart: “Op bouwvlak houden ze hier heel erg vast aan wat ze kennen, dus we hebben serieus op onze strepen moeten staan. Toen we naar hier kwamen, hadden we al een verbouwing in België achter de rug, dus we wisten behoorlijk goed wat we deden. Hier was niet iedereen daarvan overtuigd. Wat weten wij jonge Belgen nu van verbouwen?”

Verliep de integratie vlot?
Bart: “Heel vlot. De week dat we hier toekwamen, stonden er al drie buurmannen aan de deur. Als ze ons konden helpen met iets, mochten we het altijd laten weten. En dan stonden ze er. Om je een idee te geven: een week voor onze opening belden drie handwerkers af, terwijl er nog vanalles moest gebeuren. Onze buren schoten meteen te hulp. Wat bleek: we zijn hier omringd door handige Harry’s. Een elektricien, een schilder, een vloerder: dankzij hen zijn we alsnog klaargeraakt.”

Wat is het grootste verschil met België?
Tessa: “De regels. Voor alles zijn er hier regels. Deutsche Gründlichkeit, noemen ze het. Het voordeel: alles is duidelijk. Het nadeel: soms worden dingen moeilijker gemaakt dan ze zijn. Als je dus dacht dat de bureaucratie in België erg was: think again.” (lacht)
Bart: “Anderzijds kan je hier veel langer thuis blijven voor de kinderen. Tessa heeft hier eerst vier jaar in de sociale sector gewerkt, maar sinds de geboorte van onze kinderen, blijft ze thuis om voor hen te zorgen. Dat is hier veel beter geregeld dan in België. Voor ons, een koppel met twee kleine kinderen en geen familie in de buurt, geen overbodige luxe.”

De strenge regels maken het ook niet altijd makkelijk, neem ik aan?
Bart: “Klopt. De acht maanden lange lockdown was moeilijk. Niet alleen lagen onze vakantiehuisjes stil, maar er was ook het inreisverbod uit België waardoor familie en vrienden niet op bezoek mochten komen. Net op het moment dat Nora geboren werd. Ik denk dat de regels hier tamelijk streng waren, maar weet je: je leert ermee leven. Na een tijdje vind je een manier om ermee om te gaan.”
Tessa: “Weet je, we dragen mondmaskers waar het moet, maar ik vind het eigenlijk een beetje gek om er één te dragen in de openlucht. Ik maak me een beetje zorgen over de manier waarop er met corona wordt omgegaan. De maatregelen zijn soms disproportioneel en doen op lange termijn misschien meer kwaad dan goed.”

Jullie wonen nu zo’n acht jaar in Duitsland. Zijn er nog dingen die jullie missen?
Tessa: “Ik mis het wel eens om ’s middags even bij iemand op bezoek te gaan. Nu is dat altijd maanden op voorhand plannen, want we kunnen de paarden niet zomaar achterlaten. Die moeten verzorgd worden. Daar staat natuurlijk heel wat tegenover dat ik niet mis: het verkeer, de drukte, de ratrace.”

Komen jullie nog vaak in België?
Bart: “Voor de kinderen er waren, was dat zo’n drie tot vier keer per jaar. Nu is dat allemaal niet meer zo evident. Ik denk dat we één, hooguit twee keer per jaar naar België rijden. Gelukkig krijgen we vaak bezoek van het thuisfront. Vrienden en familie komen hier regelmatig over de vloer.”

Vragen jullie hen dan om lekkernijen mee te brengen?
Bart: “Duyvisnootjes en bolognesechips van Croky, dat vind je hier niet. Die laten we al eens overkomen als er familie op bezoek komt. Net zoals koolzaadolie van Vandemoortele en chocolade van Callebaut. Vroeger lieten we ook wel eens préparé en kip curry meebrengen, maar sinds we veganistisch eten, is dat vegan préparé geworden.”

Kennen jullie nog Belgen in de buurt?
Tessa: “Eigenlijk niet. Ik ben lid van een paar Facebook-groepen met Belgen, maar ik ben nog geen landgenoten tegengekomen. We kennen wel een heel tof Nederlands koppel dat niet zo ver van hier een B&B uitbaat.” 

Denken jullie ooit nog terug te keren naar de Kempen? 
Bart: “Dat is voorlopig niet gepland, maar je weet nooit wat de toekomst brengt, nietwaar? We zijn hier momenteel gelukkig en genieten van de rust en de natuur. Als we toch ooit terugkeren, dan is het naar een plek waar het net zo rustig is als hier. Ik word al ongemakkelijk van het verkeer als we naar familie of vrienden rijden.”

Ergens anders dan misschien?
Tessa: “Wie weet. Ik heb geen specifiek land in gedachten waar ik ooit zou willen wonen. Ik denk dat er veel landen zijn die heel wat te bieden hebben, maar je moet toch telkens zelf je plekje maken. Waar je ook woont, je thuis maak je zelf.”