Tom 'Pele' Peeters: "De vijver van de kempen zit barstensvol talent."

Tom ‘Pele’ Peeters is geboren en getogen in Mol. Maar eerder toevallig begon zijn professioneel en sociaal leven zich meer en meer in het Leuvense af te spelen. En zo verhuisde Tom in 2012 naar Lovenjoel, een deelgemeente van Bierbeek. Het was ook daar waar hij in contact kwam met Studio Galaxie en Adriaan Van den Hoof. Wat begon met het inspelen van een kleine tune evolueerde naar een plek als vaste muzikale sidekick. Daarnaast doceert Tom Psychiatrische Ziekteleer aan de toekomstige verplegers en verpleegsters van het land.

Hoe belandt een geboren en getogen Kempenzoon in Lovenjoel of all places?

Tom Peeters: “Het verbaast me dat je Lovenjoel niet kent. (lacht) Het is een deelgemeente van Bierbeek, dus vlakbij Leuven. Niet echt  de makkelijkste verbinding voor Kempenaren. Begin jaren ’90 studeerde ik af en was het erg moeilijk om werk te vinden in de regio. En zo werd ik, na wat losse opdrachten, psychiatrisch verpleegkundige in de hulpgevangenis van Leuven. Ik werkte er in die tijd ook in Café Com- merce en nog later begon ik er les te geven. Ondertussen speelde dus ook mijn sociaal leven zich meer en meer af in en rond het Leuvense. Toch duurde het nog tot 2012 alvorens ik in Lovenjoel ben gaan wonen. Ik heb dus heel vaak de rit van Mol naar Leuven en terug gedaan en ik kan je verzekeren, er is geen handige route. Ook niet met de trein of de bus. Volgens mij ben je sneller van Brussel in London dan van Mol in Leuven.” (lacht)

Maar ondertussen ben je al wel een gevestigde waarde geworden in de muziekscène.

“Dat valt wel mee, denk ik. Ik heb eigenlijk nooit veel in groepjes gespeeld. Dus ik heb al zeker geen grote hits op mijn naam staan. (glimlacht) Ik ben wel vaak ingevallen bij bands die snel- snel een gitarist of bassist nodig hadden. Ik treed uiteraard erg graag op maar ik hou vooral van het schrijven van muziek. Ik ben ook een laatbloeier. Ik was negentien toen mijn vader stierf en onrechtstreeks was dat misschien wel de aanleiding waarom ik gitaar begon te spelen. Ik heb ook nooit lessen gevolgd maar kom wel uit een passief muzikaal nest met een zeer brede waaier aan muziek. Technisch ben ik zeker niet de beste gitarist maar ik hoor het allemaal wel goed. Daar moet je dus geen noten voor kunnen lezen. Ik schreef vaak eigen muziek, nam dat op en schreef me dan bijvoorbeeld in bij Humo’s Rock Rally. Als ik dan geselecteerd werd, moest ik in allerijl op zoek naar muzikanten die mee wilden optreden.” (lacht)

Hoe zit het met de huidige lichting rock- muzikanten in de Kempen? Zijn er grote talenten op komst?

“Goh. Ik ben ervan overtuigd dat er waanzinnig veel talent is in de Kempen. Ik vind het alleen jammer dat ze te weinig aan de oppervlakte komen. Is dat de Kempense nuchterheid? Misschien wel. Ik wil ook niet veralgemenen maar ik denk dat wij meer schrik hebben om op onze bek te gaan en dat wij bovendien wat minder profileringsdrang hebben. ‘Doe maar gewoon, dat is al zot genoeg.’ Ik heb ook de indruk dat er in een stad als Leuven een grotere afzetmarkt is. En dat is jammer. Want zo blijft al dat talent onder de radar. En het één versterkt het ander. ‘Open Mic’ bijvoorbeeld in Het Depot in Leuven geeft muzikanten en songwriters een platform. Dat succes stimuleert dan weer de volgende generatie. Het lijkt wel of we dat missen in de Kempen. En ik meen te mogen stellen dat dat vroeger anders was.”

Was het ook aan een Leuvense toog dat je kennis maakte met Adriaan Van den Hoof? 

“Niet echt. Begin jaren 2000 werkte ik nog in de gevangenis van Leuven. En daar kwam Discobar Galaxie optreden, die toen al ongemeen populair waren. Dat optreden kaderde in een project van Marktrock. Daar leerde ik naast Adriaan ook Jimmy Dewit kennen, alias DJ Bobby Ewing. En dat klikte wel. Zo kreeg ik de vraag om voor een dvd van Adriaan een tune in te spelen. Het begin was gemaakt. Er volgde een nieuw projectje, en nog één, en nog één. Het werd steeds groter en groter. En zo kreeg ik bij de laatste twee shows een meer prominente rol. Hopelijk meer van dat bij de volgende show.” (lacht)

Kan je je muzikale ei voldoende kwijt bij zo’n show?

“Zeker. Ik doe dat erg graag. Ik kijk daar elke avond opnieuw naar uit, ook al spelen we vaak vier maal per week. Ik vind die kronkels van Adriaan erg fascinerend. Bovendien is hij een fantastische improvisator. Ik vind het altijd leuk als er iets misloopt, een micro die stuk gaat of zo. Want dan weet ik dat Adriaan nog beter wordt. Zo moest ik eens een keer echt dringend naar het toilet. Normaal zou dat een groot probleem zijn maar bij Adriaan weet je dat hij daar een fantastische draai aan geeft. Hilariteit alom. Bij zijn vorige show begonnen we met een show van 90 minuten en eindigden we, dik 100 edities verder, met 130 minuten. Er was meer dan een halfuur improvisatie ingeslopen. Naast de shows van Adriaan zou ik me meer willen toeleggen op het maken van muziek voor film of tv. Ik heb de smaak te pakken gekregen na het maken van een soundtrack voor een kortfilm en het schrijven van enkele stukjes voor de eerste reeks van de buitenlandse uitzendingen van Callboys.”

De optredens van de show ‘Ja, maar eerst een diploma’ waren al afgewerkt toen de corona-gekte toesloeg. Jullie waren bij de gelukkigen.

“Absoluut. Daar hebben we echt veel geluk mee gehad. En dat beseffen we maar al te goed. Maar ondertussen beginnen we uiteraard vraagtekens te zetten bij de volgende show. Die gaat normaal in première in januari 2021. Maar daarvoor is het noodzakelijk dat  je vanaf november try-outs kan spelen. En dat wordt mogelijk wel een probleem. Je kan dat niet doen voor een halflege zaal. Dat werkt ge- woon niet goed.”

Je geeft ook les aan verplegers in spe. Hoe ervaren zij deze crisis?

“Het laatste deel van het schooljaar is erg vreemd verlopen. We zijn daar creatief mee moeten omgaan. Daarnaast merkten we ook wel dat de studenten met veel vragen zaten. Ook en vooral omdat verschillenden van hen stage liepen op een afdeling met COVID-patienten. En dat was soms erg confronterend. We hebben getracht om hen daarin zo goed mogelijk te begeleiden.”

Daarnaast staat ook de culturele en eventsector in het middelpunt van de storm. Hoe ga je daar persoonlijk mee om?

“Eerlijk gezegd vind ik dat er een foutief beeld wordt opgehangen van de cultuursector. Er wordt snel gezegd dat je daar niet naartoe moet als je niet wil en dat die geen subsidies nodig hebben. Maar dat is een sector van 80.000 werknemers. Mensen beseffen niet dat de cultuursector enorme inkomsten genereert, niet alleen rechtstreeks door de sector zelf. Ik denk aan bedrijven die instaan voor licht en geluid, omliggende horecazaken zelfs tot de bedrijven die de plastic bekertjes leveren. Dat is gigantisch. Bovendien, als er luchtvaartmaatschappijen financieel mogen ondersteund  worden in deze tijden, waarom dan niet de cultuur- en eventsector? Wij zijn de laatsten die terug mogen opstarten en de eersten die terug gesloten gaan worden.”

Tot slot nog een snelle vraag. Hoe kom je aan je bijnaam ‘Pele’?

“Die heb ik geërfd van mijn vader. Die heette Leon Peeters en voetbalde in zijn jonge jaren. Met de initialen werd dan Pele gemaakt. Ik werd zo al genoemd toen ik nog op de lagere school zat. Erg handig want half Vlaanderen heet Tom Peeters. Bovendien zijn er ergere bijnamen dan Pele, vind je niet?” (lacht)