Steff Cras wil schitteren in de Tour de France, ondanks zware val

Wat herinner je je nog van die akelige val in het Baskenland?
Steff Cras: “In eerste instantie dacht ik dat het met me gedaan was. Ik lag daar in de kant en kon niet ademen, de gevolgen van een klaplong. Het was best wel een akelig gevoel. Ik lag daar in een betonnen goot, het leek wel een badkuip, aan de kant van de weg en kon me niet bewegen. Gelukkig ging even later de long wel een beetje open en kon ik stilletjes terug ademen. In alle hectiek rondom mij moest ik me focussen op dat beetje lucht dat mijn lichaam binnendrong. Want ademen lijkt wel een evidentie, maar wanneer dat plots niet meer lukt komt de paniek toch even opzetten. Door de vele renners die ten val waren gekomen was het daar een echt slagveld en duurde het lang vooraleer ik aan de beurt kwam. Zowat als laatste kon ik naar een ziekenwagen worden gebracht en vervolgens naar een kleiner regionaal ziekenhuis waar de eerste zorgen werden toegediend. Dat is misschien wel mijn voordeel geweest, dat ik in een kleiner ziekenhuis sneller behandeld kon worden. ‘s Avonds werd ik dan naar San Sebastian overgebracht naar het grootste ziekenhuis uit de streek voor verdere behandeling.”

Er waren heel wat renners bij de val betrokken met daarbij heel wat toppers. Hoe is dat kunnen gebeuren?
“De afdaling was een belangrijk punt in de vierde rit en het wegdek was niet super. Bovendien lag de snelheid zo hoog dat het gevaarlijk werd. Doordat iedereen voorin wilde zitten was het een groot gevecht voor de posities in die toch wel technische afdaling. Ik zag voorin de eersten onderuit gaan en had maar twee opties. Of ik koos voor de buitenkant, maar daarvoor lag de snelheid te hoog, of ik gooide alles dicht met een te korte remafstand. Twee opties dus maar aan een val was niet te ontkomen. Ik koos voor de tweede, maar plots reed Primoz Roglic me in de zij en enkele tellen later lag ik dus in die betonnen badkuip langs de kant. Die had men voor de veiligheid van de renners toch wel kunnen afdekken, denk ik. En ook wat meer informatie over de afdaling vanuit de organisatie was geen overbodige luxe geweest. Maar ik heb ook wel geluk gehad, want was ik op het rotsblok geknald dat een metertje verderop lag, waren de gevolgen misschien nog erger. Feit is ook wel dat de koersen aantrekkelijker worden en dat een organisatie daar rekening mee houdt. Vroeger waren de ritten in de Ronde van het Baskenland zwaarder en kwam je met een beperkte groep in een situatie als deze, nu neemt een veel grotere groep risico’s om zich te positioneren.”

Heb je een moment getwijfeld aan je carrière als wielrenner?
“In eerste instantie gaat er heel wat door je hoofd wanneer je daar ligt met een geperforeerde long, een gebroken rib en een zevental gebroken dwarsuitsteeksels van de ruggenwervel. Vanuit San Sebastian werd ik met de ploegauto naar Herentals gebracht, want vliegen mocht niet door de klaplong. Hier had ik het geluk bij dokter Claes terecht te kunnen. En ik had misschien nog meer geluk met mijn vrouw Elien aan mijn zijde. Aan haar heb ik ontzettend veel steun gehad en ze heeft zeker de handen vol gehad met mij. Soms was ze meer dan een uur bezig met het verzorgen van de wonden. Maar ik kwam dus in het ziekenhuis van Herentals in een rolstoel, want in een bed slapen mocht nog niet. Ik kreeg wel een speciale stoel, maar toch waren die eerste dagen een hel. Wandelen lukte niet, laat staan naar het toilet gaan. Toch kreeg ik al oefeningen om te revalideren en toen ik de volgende maandag al twintig minuutjes kon fietsen op de hometrainer was dat mentaal wel een opsteker, nog voor ik opnieuw kon stappen. Vanaf dan was het met de hulp van de kine en veel oefeningen uitkijken naar mijn eerste ritje op de koersfiets.”

Het grote doel dit jaar was de Ronde van Frankrijk. Is het haalbaar om eind juni aan de start te staan?
“Aanvankelijk dacht ik dat dat nooit zou lukken, maar dokter Claes gaf me goede hoop en was optimistisch. De echte voorbereidingswedstrijden zou ik wel aan me voorbij moeten laten gaan, maar de hoogtestages vanaf half mei kunnen wel doorgaan. Op die manier moet het me lukken om tijdig klaar te zijn. Ik wil wel voor de volle honderd procent in orde zijn als ik naar de Tourstart ga. Vorig jaar behoorde een top tienplaats tot de mogelijkheden toen ik door een valpartij werd uitgeschakeld, de bedoeling is om ook dit jaar rond die positie te eindigen. Vandaar dat ik volledig in orde wil zijn, de ambities zijn er. Ik heb geen zin om er als dertigste rond te bollen, ik leg de lat voor mezelf wel wat hoger. Daarbij is de eerste week ook best al pittig, dus moet de conditie vanaf de eerste rit top zijn. We weten dus wat te doen de komende weken.”

Je rijdt sinds vorig jaar in een Franse ploeg, zorgt de Tour dan ook voor meer druk?
“Ik ben echt wel blij dat ik bij Team TotalEnergies onderdak vond. Ook nu tijdens mijn revalidatie volgen ze me goed op en is er regelmatig contact, maar men geeft me ook de tijd om te groeien. De begeleiding is super, ik mag er mijn gedacht zeggen en men geeft me ook de vrijheid om naar mijn doelen toe te werken. Voor een Frans team is de Tour de France uiteraard het hoogtepunt van het jaar en dus verwacht men ook dat alle renners top zijn. Dus wil ik dat vertrouwen niet beschamen en mijn beschermde rol binnen de ploeg waardig opnemen. Ik ben intussen 28 maar voel dat er nog wat marge op zit en dat ik elk jaar nog beter en sterker word. Vandaar ook mijn keuze voor TotalEnergies. Ik had naar grotere ploegen gekund, maar dan zou ik meer in dienst moeten rijden van anderen en die boot wil ik nog even afhouden. De komende twee of drie jaar zou ik toch zeker nog mijn eigen kans willen gaan. Dat kan bij mijn huidige ploeg gelukkig, al moet hiervoor hard gewerkt worden.”

Hoe bereid je je vanuit de Kempen dan voor als klassementsrenner?
(Glimlacht) “Heel wat van mijn collega’s verhuizen naar het zuiden en ook ik heb ooit overwogen om naar Andorra te trekken om me daar te vestigen, maar uiteindelijk werd gekozen voor een andere optie. Mijn schoonouders hebben een tweede verblijf in Spanje en dagelijks vertrekken vanuit Brussel zeven vluchten naar Malaga en twee uur later ben je er. Het klimaat is er fantastisch en de trainingsmogelijkheden zijn er geweldig. Dan heb ik het niet enkel over de hoogtemeters, ook qua veiligheid scoort die uitvalsbasis veel hoger dan fietsen op onze Vlaamse wegen of langs het kanaal. Daar in Spanje kende ik ook een goede winter waarin ik me klaarstoomde voor het nieuwe seizoen. Alles werd opgebouwd richting Tour met als eerste doel de Ronde van het Baskenland en de Waalse klassiekers. Helaas verliep dat parcours niet vlekkeloos, maar ik heb wel vertrouwen in de toekomst. Nu maar duimen dat de Tour naar wens verloopt en dan zou ik graag de lijn doortrekken naar de Classica San Sebastian begin augustus. Niet enkel omdat die klassieker me wel moet liggen, het is ook een ideale gelegenheid om in het Baskenland sportieve revanche te nemen op de pech die ik dit seizoen al kende.”