Olense singer-songwriter lanceert eerste album

Lee Hides — Charlie Cuyvers voor de vrienden — heeft het niet van vreemden. Als zoon van Jan Cuyvers, ex-drummer bij Soulsister, was er geen ontsnappen aan. “Ik ben op mijn dertiende begonnen met slagwerk”, blikt Charlie terug. “Thuis kwamen dikwijls muzikanten over de vloer en voor zover ik me herinner stonden hier altijd instrumenten. Eerst had ik daar weinig interesse voor, maar op een dag heb ik het toch geprobeerd. Het werd al snel duidelijk dat muziek de uitlaatklep zou worden voor mijn creativiteit.” “Vier jaar lang heb ik als jonge tiener in punkbandjes gedrumd. Het ging er vaak hard aan toe. Heel leuk allemaal, tot ik plots de gitaar ontdekte. Sindsdien is dat ding geen dag meer uit mijn leven geweest. Ik drum nog wel eens, maar ik focus nu vooral op mijn gitaarspel.”

Was het drummen op jonge leeftijd dan eerder een vanzelfsprekendheid, als kind van iemand die zelf jarenlang het ritme heeft aangegeven bij Soulsister?
Charlie Cuyvers: “Mijn vader heeft me aangemoedigd om te drummen, maar ik vond het aanvankelijk maar niets. Tot hij twee weken met vakantie ging en ik ongemerkt kon experimenteren. Tegen de tijd dat hij terugkeerde, had ik mezelf leren drummen. Hij was compleet verrast. Wat later heb ik mezelf ook het gitaarspel aangeleerd, puur op het gehoor en vooral op basis van muziek uit de jaren zeventig. Led Zeppelin en Jimi Hendrix, bijvoorbeeld. Ik heb altijd gevoeld dat muziek maken voor het leven zou zijn. Op school waren er in die tijd minder zekerheden. Ik was niet bepaald een voorbeeldige student. In die zin is muziek maken mijn redding geweest. Zonder mijn gitaar zou het misschien de verkeerde kant zijn uitgegaan, wie weet.”

Op ‘My Steady Hand’ geeft die gitaar de toon aan. Heeft de keuze voor dat instrument de start van jouw solocarrière in de hand gewerkt?
“Deels. Na een jaar gitaartraining heb ik me aangesloten bij een bandje, dat bestond uit een paar goede vrienden. We maakten plezier, maar voor mij ging het niet snel genoeg. Liedjes maken nam veel tijd in beslag. Dat heeft me doen beslissen om het heft in eigen handen te nemen, zelf nummers te gaan schrijven en ook de zang voor eigen rekening te nemen. Op die manier muziek maken vond en vind ik geweldig: het is compact en helemaal van mij.”

Toch ben je in 2013 nog aan de slag gegaan bij de band Stonepiler, gekend voor zijn stevige gitaarrock. Een groter contrast met wat je doet als Lee Hides, jouw eigen alter ego, kan nauwelijks.
“Stonepiler en Lee Hides zijn inderdaad twee compleet andere werelden. Stonepiler is luid, Hides intiem en akoestisch. En toch vind ik die combinatie schitterend. Ze zegt tegelijk ook iets over mij als mens: de band staat voor de ruwe bolster die ik heb, Lee Hides voor de blanke pit die ik ben.”

2013 bracht op muzikaal vlak misschien wel voorspoed, maar betekende ook de start van een lange reeks van persoonlijke beslommeringen. Wat kan of wil je daarover kwijt?
“In die periode ging het niet goed met mijn zus Tinne en ook de zoektocht naar een job liep niet zoals gehoopt. Ik ben mezelf toen ‘kwijtgeraakt’. In 2015 heeft mijn zus besloten om uit het leven te stappen, na een lange periode van psychisch lijden. Dat was één grote nachtmerrie, zowel haar dood als de ziekte die eraan vooraf is gegaan. Als familie maak je dat van heel dichtbij mee. Dat verlies heeft ons zwaar geraakt. In de loop van heel dat proces ben ik anders muziek gaan maken: meer intieme en akoestische nummers. Tinne luisterde vaak stiekem mee. Op die manier toonde ze haar waardering. In mijn beleving is Lee Hides er ook gekomen op aangeven van mijn zus. Na haar dood ben ik met mijn toenmalige vriendin twee maand door Canada gereisd, ver weg van alles. Daar werd mijn plan voor de opname van ‘My Steady Hand’ gaandeweg concreet.”

Zes maanden later waren de eerste nummers een feit, nog een jaar verder — in 2019 — volgde de fysieke cd, klaar om hem op de wereld los te laten. Waarom is dat niet onmiddellijk gebeurd?
“Na de release van die plaat volgden nog andere tegenslagen. Ik heb als dakwerker een val gemaakt van vijf meter hoog en heb dat incident overleefd, gelukkig, maar van het één op het andere moment kon ik tijdelijk niets meer uitrichten en moest ik me elke dag laten verzorgen. Het heeft een half jaar geduurd vooraleer ik er weer bovenop was. Kort daarna overleed mijn grootvader, die mij altijd erg dierbaar is geweest. Opnieuw een rake klap.”

De lancering van die EP komt er nu wel. Voel jij als artiest — drie jaar na de ‘geboorte’ van die nummers — nog altijd het sentiment waarmee je ze hebt geschreven?
“Absoluut. Elke song staat voor een bepaalde ervaring, een bepaald gevoel. ‘Never In Between’, bijvoorbeeld, vertelt over de ziekte van mijn zus, ‘The Hill’ gaat over mijn oom, die met een zware ziekte kampte en die ik als een mentor beschouw. Andere nummers verhalen over mijn eigen beproevingen en overwinningen. Leuk detail: mijn vader heeft ‘The Smallest Man’ mee begeleid op de drums. Dat is officieel de eerste muzikale samenwerking tussen vader Jan en zoon Charlie.”

Nog een nummer dat aan de ribben blijft kleven: ‘Vinnie The Rambler’. Wie is Vinnie?
“Vinnie staat voor een man die ik in Canada ben tegengekomen. Het is een nummer dat een heel verhaal vertelt. Zo’n storytelling liedje schrijven, dat was voor mij een nieuwe ervaring.”

‘My Steady Hand’ kruist weemoed met hoop. De teksten zijn nu en dan zwaar op de hand, maar ademen tegelijk oprecht optimisme. Heb ik het album zo juist geïnterpreteerd?
“Ik ben blij dat je het zo aanvoelt. Dat is ook de boodschap: je kan obstakels wel degelijk overwinnen. Ik hoop dat andere mensen mijn liedjes ook zo interpreteren, dat ze zich erdoor laten raken. En als dat niet het geval zou zijn, dan hoop ik dat ze de nummers gewoon mooi vinden.”

Mag ik uit al dat optimisme afleiden dat het vandaag weer helemaal goed gaat met Charlie Cuyvers?
“Wel, ik zit weer op een goeie plek. De inspiratie stroomt en de vooruitzichten zijn prima. Ik heb ondertussen ook een nieuwe vriendin. Ik ben een nieuwe versie van mezelf. Corona en de gedwongen revalidatie na mijn ongeval hebben mij ook de kans gegeven om volledig te herbronnen. Ik heb me daarbij helemaal op mijn gitaar gestort. Om maar te zeggen: ik heb alweer een nieuwe plaat klaar. Dat nieuwe album doet weliswaar niets af aan het belang van ‘My Steady Hand’. Ik kijk ernaar uit om tijdens concerten nieuwe nummers af te wisselen met de intieme liedjes van die eerste EP.”

Als jouw zus had kunnen meeluisteren, wat zou haar oordeel dan geweest zijn?
“Tinne heeft me altijd aangemoedigd om mijn ding te blijven doen. Ze droeg me op handen. Ze zou trots zijn, dat weet ik zeker. Gek misschien, maar ik heb het gevoel dat ze meekijkt — en luistert — van bovenuit.”

MEER INFO
‘My Steady Hand’ kan beluisterd worden op Spotify en is fysiek verkrijgbaar na elk concert van Lee Hides.