Marc Swerts: 'Eindelijk mag ik mijn eigen verhalen verzinnen'

Marc Swerts is professor, muzikant en sinds kort ook auteur. Geboren en getogen in Kasterlee en intussen wonend in het Limburgse Peer. Het is daar waar we hem via een videoverbinding treffen. Net zoals op ons interview heeft corona ook zijn invloed op het schrijversleven. “Deze zomer stond er een boekvoorstelling gepland in Tilburg, met livemuziek. Maar die is dus moeten wijken.”

Waarom net een campusroman?

Marc Swerts: “Eigenlijk in de eerste plaats omdat zo’n campus een vertrouwde setting is voor mij. Sinds ik afgestudeerd ben in Antwerpen heb ik altijd op een universiteit gewerkt. Het sluit dus het beste aan bij mijn eigen leefwereld. Bovendien schreven veel van mijn literaire voorbeelden al romans die zich afspeelden op of in de buurt van een universiteit. Willem Frederik Hermans en David Lodge bijvoorbeeld.”

Schreef je dit boek met iemand in gedachten? Moeten jouw collega’s aan de universiteit bevreesd zijn?

“Niet met één persoon nee. Ik heb me wel laten inspireren door mensen die ik tijdens mijn academische carrière heb meegemaakt. De hoofdfiguur is wellicht een soort samenvatting van veel wetenschappers die ik doorheen de jaren op de universiteit ben tegengekomen. Laat ons zeggen dat ik hun meest markante eigenschappen gebruikt heb. (glimlacht) Dat is ook zo boeiend aan een universiteit. Er lopen enorm slimme mensen rond, maar ze hebben soms ook hun kleine kantjes. Dat contrast wou ik er graag in. Personages die door kleine dingen worden gedreven.”

Een mix met eigenschappen van jezelf ook?

(lacht) “Misschien een klein beetje. Mijn kinderen hebben al gezegd dat ze wel karaktereigenschappen van mij in bepaalde figuren herkennen. Maar eigenlijk fantaseer ik vooral. Mijn hoofdfiguur is bijvoorbeeld redelijk onsympathiek, heel direct en zelfingenomen. Een beetje een blaaskaak. Hopelijk staat die ver genoeg van mij af. Ik moet zeggen dat ik er wel van genoot om hem vorm te geven. Zoals een acteur het doorgaans ook leuker vindt om de slechterik te spelen. Je mag even helemaal ongebreideld antipathiek zijn.”

Een academicus die zich aan fictie waagt, dat hoor je niet elke dag.

“Klopt, ik schrijf beroepshalve natuurlijk vooral wetenschappelijk werk. Fictie, daar had ik me nog nooit aan gewaagd, al heeft het altijd wel in mijn hoofd gezeten om dit te doen. Ik merkte eigenlijk wel dat ik daar behoefte aan had. Het is heerlijk om even niet de wetenschappelijke restricties te moeten volgen. Die strakke manier van waarheidsgebonden schrijven in een stilistisch keurslijf. Ik mocht nu zoveel liegen en fantaseren als ik wou in een vorm die bij me paste… Ik had de volledige vrijheid.”

Was het moeilijk om af te stappen van die academische manier van schrijven?

“Eigenlijk niet. Ik probeer als academicus ook altijd helder te schrijven. Maar ik ga niet ontkennen dat er enkele typische academische formuleringen in de tekst geslopen zijn: bijvoorbeeld archaische spreuken van een Katholieke universiteit of in een kort stukje academische zitting aan het einde van het verhaal. Maar dat is allemaal vooral bedoeld om een bepaalde sfeer te scheppen.”

Je haalt Hermans en Lodge aan als voorbeelden. Wat leren zo’n literaire helden jou?

(denkt na) “Dat je over heel serieuze onderwerpen kan schrijven met toch veel humor in het verhaal. Mijn boek gaat bijvoorbeeld onder meer over aanpassingsgedrag, over het verschil tussen Nederlanders en Vlamingen, over mensen die feitelijk aan grootheidswaanzin leiden. Daarbij heb ik toch de nodige ironie en satire proberen te gebruiken. Elsschot en Carmiggelt zijn daarom ook voorbeelden. Zij schrijven in een fantastische relativerende stijl, met veel zorg voor de formulering van hun zinnen. Echte stylisten.”

Is het schrijversleven iets waar je van droomt?

“Ik ben gelukkig als academicus hoor, maar als ik een schrijver hoor vertellen over zijn schrijfproces, dan lijkt mij dat wel echt het ideale leven. Terwijl ik ergens ook weet dat het wellicht niet zo idyllisch is. Maar goed, het gras is altijd groener… Neem nu een Marnix Peeters. Hij was journalist, laat alles achter zich en trekt naar de Oostkantons om daar romans te gaan schrijven. Dat klinkt toch fantastisch!”

Maar jij bent wel voltijds professor. Vind je dan voldoende tijd om te schrijven?

“Ik maak er tijd voor. Heel vroeg ’s ochtends of later op de avond. Het werkt soms echt verslavend. Lopers spreken wel eens van een ‘runners high’, maar ik voel soms echt een ‘writers high’. Golven tekst die er ineens uitkomen. Ik mag dan niet vergeten om op tijd te stoppen, want ik heb nog een job ook natuurlijk. Gelukkig gunt mijn gezin het mij. Zij zien dat ik ervan geniet.”

Heb je de schrijfmicrobe nu definitief te pakken?

“Absoluut. Ik heb de tekst voor twee andere romans al geschreven. Daar moet natuurlijk nog heel wat aanpassings- en schrapwerk aan te pas komen. De hoofdpersonen in de ene worden nevenpersonages in de andere boeken. Hopelijk volgt het tweede boek dit najaar nog. En de derde in de loop van volgend jaar.”

Je bent naast professor en schrijver ook nog muzikant.

“Klopt, en ik had mijn muziek graag terug opgenomen. Maar muziek spelen met anderen, wat toch het leukste onderdeel is, zit er voorlopig nog niet in. En bij muziek maken hoort wat mij betreft ook een publiek. Ik heb wel nog vrij veel contact met muzikanten en organisatoren en dan merk je wel dat het virus en de maatregelen er bij hen echt stevig hebben ingehakt. Hopelijk komt dat snel weer goed.”

MEER INFO
‘Dekker, een campusroman’ telt 130 pagina’s en is uitgegeven bij Beefcake Publishing.
Het boek kost 17,50 euro en kan besteld worden via www.marcswerts.com of via de reguliere boekhandel.