Lotte Stevens: levensgenieter op de planken

Was het vroeger al duidelijk dat je ooit op het podium zou belanden?
Lotte Stevens: “Nee, helemaal niet! Ik was heel verlegen toen ik klein was. Thuis speelden we wel vaak toneeltjes. Of danste ik met mijn twee jongere zussen en speelden we muziekclipjes na. (lacht) Ik heb altijd in een koor gezongen. Maar ik had nooit gedacht dat zoiets mijn job kon worden. Ik zou sportkot gaan doen. Maar een vriend van mij vroeg of ik mee auditie ging doen in Tilburg (aan de Fontys Hogeschool, nvdr.). Voor ik het wist was ik toegelaten. En eens ik daar was, bloeide ik helemaal open. Ik durfde voordien bijvoorbeeld amper iets te zeggen in mijn eigen klas, als alle ogen op mij gericht waren. Maar ineens ging dat wel, op een heel natuurlijke manier zelfs. Dat voelde allemaal heel vertrouwd aan.”

Hoe zag die studie eruit?
“Dat was heel intens. We zaten vaak tot 10 uur ’s avonds in de les. We woonden ‘op kamers’ in de buurt met andere studenten van onze school. Mijn vriendinnen van het middelbaar gingen dan ’s avonds uit, maar wij hadden dan de volgende ochtend bijvoorbeeld zangles en moesten ons inhouden. Die omgeving schonk mij veel inspiratie. Het leek wel een beetje op de film ‘Fame’. (lacht) Je hoorde de hele tijd muziek en gezang en overal waren er mensen dansjes aan het oefenen.”

Als tienjarig meisje speelde je al wel mee in The Sound of Music, als Marta. Hoe kwam je daar terecht?
“Ook een auditie, samen met een vriendin. Toen ontdekte ik eigenlijk voor het eerst dat ik dat leuk vond. Ik merkte daar: als ik voor de klas sta, dan heb ik stress, maar dít is echt tof om te doen.”

Later zou The Sound of Music nog een keer je pad kruisen.
“Ja, klopt! Heel toevallig deed ik daar stage tijdens mijn vierde jaar in Tilburg. Toen was ik understudy voor Liesl. We zijn dan een jaar door Nederland getrokken en een paar weken door België. Kurt Rogiers en Charlotte Campion speelden toen de hoofdrollen.”

Je hebt intussen al in heel wat musicals gespeeld. Is het een genre dat meer aandacht verdient?
“Ik vind van wel. Veel mensen blijven het beeld hebben dat de acteurs gewoon staan te praten en ineens allemaal beginnen te zingen. Dat is raar, dat snap ik ook wel. Maar als het op een goede manier gedaan wordt, kan dat heel mooi zijn. Dan kan je er helemaal in meestappen. Het is een fijn ambacht, zo bekijk ik het. Neem nu zo’n ‘James The Musical’ (tv-programma waarbij James Cooke in musicalvorm het leven van een gast eert, nvdr.), dat is toch prachtig dat zoiets bestaat! Of dat Studio 100 een ’40-’45 maakt. Je wordt geraakt door het verhaal, maar je krijgt ook een heleboel geschiedenis mee. Op een vernieuwende manier, met verschuivende tribunes. Zo’n dingen moeten we toch blijven doen. Daar spreek je veel mensen mee aan die niet per se musicalfan zijn.”

Is het uitgegroeid tot jouw favoriete genre?
(denkt na) “Als ik echt moet kiezen, dan misschien eerder muziektheater. Daar ligt de nadruk nog iets meer op het verhaal dan bij musical. Als dat mooi in elkaar valt, dan is dat heerlijk om helemaal in zo’n verhaal op te gaan.”

Veel acteurs en actrices worden steeds gecast in dezelfde soort rollen. Hoe zit dat bij jou?
“Ik zie er blijkbaar jonger uit dan ik ben, dus moet ik regelmatig jongere personages spelen. Het jonge meisje, daar word ik wel vaker voor gecast. Ik ben alleszins nog nooit gevraagd voor een rol als moeder. Al heb ik wel ooit tijdens onze eindvoorstelling op school in ‘Bad Girls’, over een gevangenis, een oudere vrouw mogen spelen die overdreven streng was, een echte bitch. Dat vond ik wel écht fantastisch. Wellicht het leukste wat ik op school heb gedaan. Ik wil ook gerust eens een stoere rockchick spelen hoor. Ze mogen mij altijd bellen.”

Je bent sinds kort de nieuwe Mega Mindy, hoe is dat gegaan?
“Ze hebben mij daarvoor gevraagd. Ik had Free (Souffriau, nvdr.) al een paar keer vervangen tijdens ‘live on tape-shows’ in Plopsaland. Dus ik had al wel een beetje ervaring. Maar het is hoe dan ook een mooie blijk van vertrouwen. Ik heb altijd een boon gehad voor sterke vrouwen en sterke vrouwenrollen. En Mega Mindy is echt een geweldige rol. De eerste vrouwelijke superheld in België. Een krachtig figuur boordevol ‘girl power’. Ze ziet er ook zó cool uit! Wie had ooit kunnen voorspellen dat ik een superheldin zou worden? (lacht) Het sterkt mij alleen maar in mijn overtuiging dat alles kan in het leven. Die gedachte vind ik superfijn!”

Hoe reageren kinderen als ze jou als Mega Mindy zien?
“Ze kijken echt naar je op. Ik ben dan écht Mega Mindy voor hen. Je ziet hun oogjes blinken. Ik heb zelf nog lesgegeven aan kinderen, ik heb dat altijd heel tof gevonden. Op die leeftijd zijn ze oprecht blij dat ze jou kunnen ontmoeten. Al zijn er soms ook die overweldigd zijn hoor. (glimlacht) Dat hoort er ook bij. Maar de dankbaarheid is altijd enorm. Kinderen hebben nog zoveel fantasie. Als volwassene verlies je dat een beetje. Ik vind het heel fijn dat ze zeggen wat ze denken. Er gaan fantastische dingen in hun hoofden om. Heerlijk om te zien!”

Wat staat er op de agenda van Mega Mindy, de komende tijd?
“Al zeker een theatershow in het voorjaar. Daar is al veel belangstelling voor, ook in Nederland. Verder zijn er nog geen concrete plannen. Maar dat kan altijd nog komen.”

Heb je nog tips meegekregen van jouw voorgangster?
“Free zei dat als ik er mijn hart en ziel in blijf steken, dat het dan meer is dan een job. Ook omdat je zoveel kinderen blij kan maken.”

Ben jij doorgaans het type dat zingend door het leven stapt?
“Eigenlijk wel, letterlijk en figuurlijk. (lacht) Ik ben een rustig persoon, maar blijkbaar moet het er toch af en toe uit. Ik krijg echt energie van spelen en zingen. Op het podium staan, geeft mij voldoening. Daarom hou ik zo van mijn job. Het heeft natuurlijk ook nadelen. Zo weet je vaak niet waar je volgend jaar zal staan. Zeker als je bijvoorbeeld door corona even thuis zit, dan is dat wel vervelend. Maar als ik dan op de repetities sta van een volgend project, dan weet ik meteen weer waarom ik deze job zo graag doe. Het blijft mij uitdagen, dat heb ik wel nodig. Zingen bijvoorbeeld, ik geniet daar zo enorm van!”

Zit je dan in de auto de hele tijd met de radio mee te brullen?
(lacht) “Eigenlijk wel ja. Dat is ook echt de ideale locatie om luidkeels te zingen. Het gebeurt wel eens dat ik al zingend aan een stoplicht sta en dat ik de mensen dan raar zie kijken. (lacht) Ach ja, ik ken hen toch niet, denk ik dan vaak. En dan zing ik nog een beetje verder, iets voorzichtiger misschien. (lacht uitbundiger) Ik heb ook altijd Spotifylijstjes bij de hand met liedjes die ik de komende periode moet kennen. Ik heb gemerkt dat ik zo teksten vlotter kan instuderen. Maar net zo goed luister ik naar jazzmuziek, daar hou ik erg van.”

En thuis? Zing je daar ook voortdurend?
“Nee, daar is dat minder. Ik woon sinds kort in Brussel, in de binnenstad, in een appartementsblok, dicht op elkaar, dus niet heel geluidsdicht. Ik denk dan vaak: wat moeten de buren denken? En dan hou ik mij toch maar een beetje in. (glimlacht) Ik speel sinds kort saxofoon, maar ik ben dus nog een beginner. Echt goede muziek kan je dat nog niet noemen. Dat zal vast ook niet aangenaam zijn voor mijn buren.” (lacht)

En jouw vriend, wat zegt hij daarvan?
“Hij zingt zelf ook heel graag. Niet professioneel of zo. Maar we hebben thuis zo’n oude SingStar en die halen we toch regelmatig boven.” (glimlacht)

Je woont nu wel in Brussel, maar hoe sterk zijn je Geelse roots nog?
“Die zijn er nog wel hoor. Mijn Kempisch taaltje vermindert misschien stilaan een beetje. Soms als ik moe ben en ik minder op mijn articulatie let, komt dat wel nog boven. (lacht) Maar mijn ouders wonen nog in Geel, mijn zussen ook. En ik ben er zeker van dat ik de Kempense nuchterheid altijd in mij ga blijven dragen. Doe maar kalm, voeten op de grond. Ik zal het nooit hoog in mijn bol krijgen. Ik woon nu in de stad, maar ik weet nog niet waar ik later ga wonen. Daar ben ik nu nog niet mee bezig.”

De cultuursector is hevig getroffen door corona. Hoe heb jij die verschillende golven al beleefd?
“De eerste twee weken vond ik het nog wel oké. We waren toen net heel intensief aan het opnemen geweest met Hoodie (Ketnetserie waarin Lotte de rol van Flo speelt, nvdr.). Eigenlijk was het hele jaar daarvoor héél intensief geweest. Toen kreeg ik dus telefoon dat alles werd stilgelegd. We wisten toen nog niet beter en dachten dat er even twee weken rust zou volgen en dat we dan weer verder konden. Plots was er tijd om een puzzel te maken en om te gaan wandelen. Maar goed, al snel kregen we door dat er weinig positiefs aan die hele situatie was. Na een paar weken was ik het echt helemaal beu. Ik ben dan een maand in een woonzorgcentrum gaan helpen, waar mijn nonkel directeur is. Dat was een superfijne ervaring! Ik was terug bezig en ik kon de mensen helpen. Ik vond het heel leuk. Het was alleen zot hoe hard het personeel moest werken. Zij konden echt wel alle hulp gebruiken. Ik heb daardoor een enorm respect gekregen voor mensen die in de zorg staan.”

En daarna?
“Toen zijn we met Hoodie terug beginnen opnemen. Met strenge regels weliswaar, maar terug bezig zijn, was heel fijn. Alles was net ingeblikt en toen kwam de volgende lockdown. Toen ben ik weer even in een woonzorgcentrum gaan helpen en heb ik ook nog vrijwilligerswerk gedaan in een ziekenhuis. Mondmaskers maken. Erg leuk, vooral omdat je het gevoel had dat je nuttig bezig was. Ik heb in die periode ook nog stemwerk gedaan.”

Het komende eindejaar zal corona nog veel bepalen. Zijn de feestdagen belangrijk voor jou?
“Vooral oudjaar werd altijd stevig gevierd bij ons. Wij gingen vroeger naar vrienden van mijn ouders en dan mochten we lang opblijven. Tegenwoordig doe ik elk jaar wel iets anders. Vaak met andere mensen. Ik heb zelfs ooit een voorstelling gespeeld met oudjaar. Door omstandigheden stonden we in de coulissen toen iedereen begon af te tellen. Heel bijzonder. (lacht) Voor mijn grootouders was de kerstperiode altijd enorm belangrijk. Hun huis was dan helemaal versierd met lichtjes. En dan verstopten ze overal munten van twee euro die ze apart inpakten. (glimlacht) Mijn vake bakte elk jaar een kalkoen aan het spit bij de open haard. En we zongen veel. Heel fijne tradities, als je het mij vraagt.”

Wat mag ik jou nog wensen voor 2022?
“Persoonlijk zou ik graag terug wat meer reizen, als het allemaal weer mag. En een goede gezondheid, veel werk, ook voor iedereen in onze sector, en een stevige portie goede moed voor iedereen die in de zorg werkt.”

Locatie fotoshoot: Glow in Geel