Kamiel Van de Perre maakt sier bij landskampioen Union

Kamiel, proficiat met de titel van landskampioen. Heb je goed gevierd?
Kamiel Van De Perre: (glimlacht) “Zeker! Toen in de slotwedstrijd in eigen huis tegen Gent het laatste fluitsignaal klonk, barstte spontaan een feestje los. De ontlading was groot na een lang en vooral spannend seizoen. Nadat we de beker in ontvangst mochten nemen zijn we nog naar het Maurice Van Meenenplein in Sint-Gillis getrokken om de trofee te tonen aan de talrijk opgekomen supporters. Het was iets geweldigs om mee te maken, niet elke voetballer pakt in zijn voetballoopbaan een landstitel als prof. In de late uurtjes zijn we nog met de hele spelersgroep en omkadering naar een rooftopbar in het Brusselse getrokken waar we het feestje hebben voortgezet. Ik ben rond een uur of vijf ‘s ochtends naar huis gegaan, al was het feestje toen nog niet helemaal gedaan. Maar er was wel een goede reden om te feesten. Ik denk dat heel wat mensen Union de titel gunden, maar dat het zeker ook verdiend te noemen is.”

Je maakte in het tussenseizoen de overstap van Jong Genk. Hoe heb je je eerste seizoen bij Union beleefd?
“We kenden een moeilijke start, maar gingen altijd maar beter spelen naarmate het seizoen vorderde. In de play-offs zetten we dan iets moois neer, met geen enkele nederlaag en negen keer winst van de tien. De groep is er altijd heel rustig bij gebleven, van titelstress was absoluut geen sprake. We zijn naar de derde plaats opgeklommen en zo stilletjes naar de nummer één-positie. Maar ook toen we daar stonden, bewaarden we de rust. Dat is onze sterkte gebleken, samen met de groepsgeest binnen het team. Onze ploeg is een mix van ervaring en jonge spelers, maar waar iedereen voor elkaar door het vuur gaat. Persoonlijk had ik het in het begin van het seizoen wat moeilijker om me door te zetten en kreeg ik minder minuten. Toen de nieuwe coach kwam, die ik nog kende van bij Genk, brak ik mijn pols en was meteen anderhalve maand buiten strijd. Dat was dus wel een domper en ook best frustrerend. Maar na mijn terugkeer kreeg ik steeds vaker wat meer speelminuten en ook in de Europese wedstrijden kreeg ik mijn kans, zoals op Ibrox Park tegen Glasgow Rangers voor 50.000 Schotse voetbalgekke supporters. Dat was heel bijzonder! Ook in de competitie kwam ik vaker aan spelen toe en in de play-offs stond ik zeven keer in de basis, tot ik voor de wedstrijd op Anderlecht geschorst was. In de slotwedstrijden mocht ik nog invallen, dus mij hoor je niet klagen. Ik heb mijn kansen gekregen en gepakt. Mijn overstap van Jong Genk was misschien voor velen een verrassing, voor mezelf leek het een unieke kans. Union is in België opgeklommen tot de top en weet zijn spelers duidelijk te vinden. Elk jaar breken hier wel spelers door, al is het veel meer dan een doorgroeiclub.”

Je speelde net geen tien jaar bij Genk en niet toevallig was het die ploeg die lange tijd in pole position lag voor de titel?
“Ik heb bij KRC Genk veel geleerd en ook de wedstrijden van Jong Genk vorig seizoen hebben me sterker gemaakt, want ook een niveautje onder de Pro League worden er stevige duels uitgevochten. Als zeventienjarige leer je daar in 1B wel het klappen van de zweep. Maar in het eerste van Genk staat centraal op het middenveld zo veel ervaring dat het moeilijk zou worden om een plaats bij de elf vast te krijgen. De overstap naar Union bleek dus een goede zet. Genk eindigde in de reguliere competitie bovenaan, maar liet het wat afweten in de eindstrijd. Jammer voor hen, want ook zij zouden het wel verdiend hebben. Na het behalen van de titel kreeg ik wel van enkele ex-trainers complimentjes en felicitaties. Dat deed wel deugd. Van de ex-ploegmaats hoorde ik minder, misschien was de ontgoocheling voor het mislopen van de titel te groot. Wel merk ik dat er van buitenaf het nodige respect is en waardering voor mijn prestatie en dat is wel fijn om te horen. Ook tijdens mijn korte passage in het voetbalprogramma Extra Time kreeg ik positieve commentaren van de analisten aan tafel waar ik uiteraard heel blij mee was.”

Je bent intussen 21, maar kan toch al terugblikken op een lange voetbalcarrière.
“Ik begon te voetballen op mijn vierde, in eigen dorp bij KFC De Kempen. Daar speelde ik twee jaar, tot ik naar Lierse kon. Dat was wel even moeilijk doordat ik mijn vriendjes van school dan miste tijdens het voetballen en het was best ook intens. Als je op je zesde al drie keer per week moet trainen, dat kan toch tellen. Gelukkig kan je je er op die jonge leeftijd nog relatief goed overheen zetten. Wanneer ik dan bij de U11 van Genk terechtkwam was dat weer een aanpassing, maar ook die verliep relatief vlot. Toen ik wat later naar het middelbaar ging en school liep in Genk, liepen er ook heel wat ploeggenootjes rond, wat het dan wel gemakkelijker maakte. Ons leven draaide uiteindelijk rond voetbal en dat is nu nog steeds het geval. Aan het begin van het seizoen heb ik mijn intrek genomen in een appartement in Lier, op enkele minuten van onze trainingsvelden. Die zijn immers in Lier gelegen. Ik heb mijn draai gevonden bij de club. De voertaal is Frans en ook dat lukt de voorbije maanden steeds beter. Ik leer nog elke dag bij, zowel op als naast het veld.”

Het afgelopen seizoen heb je naam gemaakt in de Belgische hoogste klasse en de titel betekent dat Union volgend jaar in de Champions League zal aantreden. Maar hoe ziet jouw nabije toekomst er uit?
“Zoals de kaarten nu liggen, verdedig ik ook volgend seizoen de kleuren van Union. Ik tekende er bij het begin van het seizoen een overeenkomst voor vier jaar en voorlopig wijst alles er op dat dat zal gerespecteerd worden. In het voetbal weet je natuurlijk nooit of er nog een interessante aanbieding mijn richting uit komt, maar daar ben ik zeker niet mee bezig. Ik focus me nu op Union en hoop volgend seizoen weer stappen voorwaarts te zetten. Nu we de Champions League hebben bereikt, denk ik wel dat het merendeel van de spelers zal blijven en dat hoop ik ook. Misschien heeft de titel de twijfelaars toch overtuigd om ook volgend seizoen in het geel en blauw aan de slag te blijven. Union heeft zich in eigen land op relatief korte periode ontpopt tot een blijver aan de top en je merkt dat de club leeft. Dankzij de cohesie binnen de club kunnen we het nog heel ver schoppen, zowel in eigen land als in Europa.”

Heb je ook al nagedacht over een verdere toekomst, eentje waar je als voetballer uiteindelijk zou willen belanden?
“Om het als voetballer te maken ben je afhankelijk van zoveel factoren en het moet ook allemaal meezitten. Ik wil gewoon stap voor stap groeien en dan zien we wel waar het eindigt. Momenteel staan mijn zinnen op Union waar ik wil bevestigen, want ik heb nog heel wat te leren. In eigen land zit ik nu bij de beste club dus daar zit ik goed. Uiteraard droom ik wel om ooit in het buitenland te spelen in de grotere competities. Een club heb ik dan niet meteen in gedachten, maar de Duitse Bundesliga of de Engelse Premier League spreken me wel aan. Die competities moeten mijn manier van spelen wel liggen. Maar ik denk er nog niet te veel aan, ik blijf voorlopig met beide voeten op de grond en met mijn gedachten bij Union.”

Foto's: Eddy Leysen