Het vlammende leven van Thibault Christiaensen

Je kon er niet naast kijken in het voorbije seizoen van ‘Iedereen Beroemd’ op Eén. De roodharige Thibault Christiaensen ramde in de rubriek ‘De Klassiekers’ elke donderdagavond een vlammend rocknummer uit zijn gitaar. Tegenspeler was Klara-presentator Sander De Keere, klassiek geschoold en componist. “Welk nummer het haalde, was niet zo belangrijk”, zegt Thibault. “We wilden vooral elk vanuit ons eigen vakgebied een nieuw antwoord geven op muzikale clichés. Of er een nieuw seizoen komt? We zouden niets liever willen maar die beslissing ligt uiteraard niet bij ons.”

Die rubriek in ‘Iedereen Beroemd’ is niet je eerste muzikale wapenfeit. Vanaf welke leeftijd is muziek voor jou belangrijk geworden?
Thibault Christiaensen: “Ik denk dat ik die interesse voor het eerst voelde toen ik mee deed in een playbackshow bij de KSA van Hoogstraten. Op een podium staan en iets doen voor een publiek, zat er dus al vroeg in. Op mijn veertiende ging ik met mijn ouders naar Rock Werchter. Het eerste wat ik daar zei was: dat wil ik later ook doen. Twee jaar later startte ik samen met Pieter Bruurs, die ik kende van de voetbalclub, onze rockband ‘Equal Idiots’. Ik zing en speel gitaar, Pieter doet de drums en backing vocals. Ons eerste optreden was in de Mussenakker in Meer. Het is de start van veel geweest.”

Toch slaagde je er nog in om een masterdiploma te halen. Was het onder lichte dwang van je ouders die zeiden: studeer eerst iets serieus?
“Helemaal niet. Het was mijn eigen keuze om aan Universiteit Antwerpen Taal- en Letterkunde te gaan studeren en nadien nog een master te halen in meertalige professionele communicatie. Ook voor Pieter was dat zo. We ambieerden allebei echt een job naast onze muziek. Pieter is interieurvormgever, ik ben presentator geworden bij Studio Brussel. Momenteel doe ik er de ochtendshow van 6 tot 9.”

Uhh, om 6 uur ’s ochtends in Brussel achter de microfoon zitten. Dat betekent vroeg opstaan!
“Inderdaad, de dag begint voor mij om kwart voor vier en dat is best vermoeiend. Maar het ochtendprogramma is ook het meest onvoorspelbare. Ik presenteer het nu samen met Fien Germijns. Het is heel divers, we kunnen muziek afwisselen met interviews over belangrijke onderwerpen en we brengen nieuws voor de luisteraars die dan meestal in de auto zitten. Als het programma om 9 uur afgelopen is, denk ik vaak: amai, ’t was weer plezant en we hebben dit of dat nog geregeld gekregen in drie uur tijd. Ik heb ook al goeie herinneringen aan interviews met bekende artiesten op festivals zoals Peter Hook van Joy Division en de Schotse singer-songwriter Lewis Capaldi. Ik ben nog elke dag dankbaar dat ik deze job mag doen.”

Heb je nog andere opdrachten bij Studio Brussel?
“Tegenwoordig maak ik regelmatig een podcast. Het medium is niet zo nieuw als velen denken maar in de voorbije coronajaren heeft het wel een belangrijke plaats ingenomen. Het komt erop neer dat ik een gesprek voer over een bekende tijdloze artiest die ik wat in twijfel trek en daarvoor samenzit met een bekende superfan van bij ons. Zo had ik onlangs Joost Zweegers te gast om over Neil Young te babbelen. Bart Peeters is ook al gepasseerd, hij is fan van Prince. Iedereen moet dat goed vinden maar is dat echt wel zo goed als iedereen beweert? Daar gaat het over. Anderzijds is het ook een mooie introductie om een artiest beter te leren kennen. Het is wel anders werken dan voor de radio want je werkt voor een uitgesteld publiek. En er is minder tijdsdruk, je kan specifieker gaan en al eens oeverloos badineren met je gast. Op de radio moet je algemener denken want daar werk je voor veel soorten luisteraars.”

Iedereen Beroemd, kandidaat bij De Slimste Mens in 2017… Televisie maken ligt jou blijkbaar ook. Waar zitten de verschillen?
“Het grote verschil is dat het allemaal veel langer duurt. Je moet vaak dingen opnieuw doen. Het is langer werken voor minder minuten uitzending. Maar ‘De Klassiekers’ was supertof om te doen. Ik heb van Sander ook veel geleerd over klassieke muziek. Hij heeft mij coole dingen laten horen waar ik met open mond heb staan naar luisteren. Al moet ik toegeven dat ik het niet altijd onthoud omdat het mijn leefwereld niet is. Ik heb wel vastgesteld dat ik bij deze rubriek minder op mijn taal heb gelet. Er sijpelde al eens een Kempens accent in.”

Terug naar Equal Idiots. Wanneer kwam daar het grote publiek aanwaaien?
“Zonder twijfel in het jaar dat we met ‘Salmon Pink’ bij Studio Brussel ‘De Nieuwe Lichting’ wonnen (2016, nvdr.), de wedstrijd voor jong muzikaal talent. Ik herinner me nog goed het telefoontje van de zender met de mededeling dat we geselecteerd waren en dat ons nummer op de radio zou gespeeld worden. Ik studeerde toen aan de universiteit en stond in Antwerpen in een boekenwinkel om cursussen te kopen. Toen we in de Ancienne Belgique hoorden dat we ook gewonnen hadden, zijn Pieter en ik elkaar in de armen gevlogen en in het publiek gesprongen. Even later stonden we er opnieuw, dit keer als finalist van Humo’s Rock Rally en we hebben er ook al enkele voorprogramma’s mogen doen. Den AB hé, dat is een monument! Het was absurd eigenlijk en we voelen ons nog altijd dankbaar dat het toen mocht gebeuren. Vandaag spelen we nog veel, ook op grote podia en na ‘Eagle Castle BBQ’ en ‘Adolescence Blues Community’ zijn we begonnen aan ons derde album. Maar we beseffen nog altijd dat we niet mogen vergeten wat voor een vliegende start we gekregen hebben.”

Wat moeten we ons eigenlijk voorstellen bij ‘garagerock’?
“Aha, (lacht) wij noemen het garagerock omdat het bij andere garagerock past. Luide en rammelende gitaren, niet altijd even strak of juist maar dat hoeft ook niet. Het mag al eens vuil klinken en het moet vooral plezant zijn. Origineel is garagerock begonnen zoals bij vele jonge bands: letterlijk in een garage spelen. Wij hebben het lang op het zoldertje bij Pieter thuis gedaan. Misschien moeten we onze muziek zolderrock noemen.”

Kwam je in Hoogstraten nog wel van die zolder af?
“Ja hoor, ik zat vaak in de Cahier de Brouillon waar geregeld optredens zijn. Ook de Mussenakker, de cafés De Rijkswacht en Bizar waren favoriete plekken. Het kwam er vooral op aan dat we met de maten een pintje konden drinken. Dat was belangrijker dan de plek waar we dat pintje dronken. En toen we nog te jong waren om op café te gaan, was het samen met Pieter meestal wat rondhangen op de fiets in Hoogstraten. Je kon ons ook dikwijls vinden hier in De Mosten. Na de examens zaten we dan aan de vijver bij een pintje te semmelen of een zwemmeke te doen. En vééél zonnecrème smeren! Ook aan mijn schooljaren op het Klein Seminarie heb ik niets dan goede herinneringen.”

Vandaag woon je in Antwerpen. Kom je nog vaak in je Kempense geboortedorp?
“Héla, Hoogstraten is wel een stad! Ik doe veel moeite om dat uit te dragen want ik ben zo’n superfan dat het in mijn ogen de parel van de Noorderkempen is. En wie dat in twijfel trekt, moet zelf maar eens komen kijken. Neem nu de Sint-Katharinakerk, als je vanaf de snelweg naar Hoogstraten rijdt, is dat echt een baken. Als we vroeger met ons thuis van vakantie terugkwamen, was er altijd een soort wedstrijd: wie het eerst de kerk ziet. Voor mij is dat nog altijd thuiskomen.”

Als je Hoogstraten in één woord zou moeten samenvatten, welk woord zou dat zijn?
“Mmm… Eirbizme. Het is een afgeleide van het dialect voor aardbei, waarvoor Hoogstraten tot ver in het land bekend is. In de jaren zeventig en tachtig was er hier een folkloregroep ‘De Spilzakken’ die liedjes zongen over Hoogstraten en die hadden het dan ook over erbizzeme: de lekkerste en de schoonste. En dat klopt nog altijd.”

27 jaar oud en je bent op vele fronten actief. In welke richting zie je je toekomst evolueren?
“Ik hoop vooral dat ik niet moet kiezen. Soms schrik ik ervan dat ik het nog altijd combineer. Er is het warme hart voor Studio Brussel, in combinatie met mijn liefde voor muziek en zelf op een podium staan. Presenteren op festivals en evenementen heb ik ook al gedaan, iets geschreven… En daarnaast nog iets voor televisie doen. Het zijn veel ballen om in de lucht te houden maar als ik creatief kan zijn, sta ik voor alles open.”

En als je terugkijkt, wat is de rode draad in alles wat je tot hiertoe al gedaan hebt?
“Muziek, zonder meer. Ik zou niet zonder kunnen. Van toen ik nog een klein manneke was en in het aftandse Peugeotje van mijn vader mee naar cd’s heb geluisterd en kon ontdekken welke groepen dat allemaal waren. Dat is nooit veranderd en het is ook wat mij drijft. Er is altijd wel iets nieuws om te ontdekken of iets oud om te herontdekken. Beroepshalve ben ik er ook continu mee bezig. Misschien is mijn antwoord niet spectaculair maar het is wel de essentie.”

MEER INFO
Equal Idiots spelen deze zomer (2022) o.a. op het Sjockfestival in Gierle (10 juli), Rock Olmen (22 juli) en het voorprogramma van Jack White in Vorst Nationaal (16 juli). Alle data en info op www.equalidiots.com.

Foto’s: Astrid Steurs en Romi Vosters
Locatie fotoshoot: Recreatiedomein De Mosten