Hanne Smets kleurt de sound van The Haunted Youth

Hanne, kun je ons meenemen naar het moment waarop je besloot om pianist te worden?
Hanne Smets: “Mijn eerste muzikale stappen zette ik als zesjarige in de drumband van de fanfare in Oud-Turnhout. Rond mijn twaalfde begon ik saxofoon te spelen, en dat ging me behoorlijk goed af. Op aandringen van mijn omgeving ben ik in het middelbaar muziek gaan studeren. Eerder omdat het op mijn pad kwam dus dan uit overtuiging. (glimlacht) Ik begon aan klassieke saxofoon en kreeg piano als bijvak. En dat voelde ineens juist. Zó juist dat ik plots meer bezig was met piano dan saxofoon, gewoon omdat het me intrigeerde. Rond het vijfde middelbaar heb ik dan de knoop doorgehakt: piano moest mijn hoofdvak worden. Ik veranderde van richting en vanaf dat moment wist ik: dit is mijn instrument.”

Had je toen al een duidelijk beeld van jezelf als muzikant?
“Niet helemaal, maar ik wist wel: ik wil iets doen in de muziek. Ik denk dat je dat ergens wel moet voelen als je eraan begint. Je moet een innerlijke drive hebben, en bereid zijn om jezelf erin te gooien. Ik ben ook heel dankbaar voor de kansen die ik gekregen heb, zeker ook via mijn opleiding aan PXL. De mensen die ik daar leerde kennen, waren bepalend. Zo ook Joachim Liebens, de frontman van onze band. We zaten in dezelfde richting en woonden samen op kot. We begonnen wat te jammen in de tuin, zonder veel verwachtingen. Maar het klikte enorm goed. The Haunted Youth is een project dat uit vriendschap is gegroeid, en dat voel je tot vandaag nog steeds.”

Wat is de belangrijkste les die je tijdens je opleiding over jezelf als muzikant hebt geleerd?
“Voor mij was dat: vertrouwen hebben in jezelf. Ik heb daar echt geleerd dat je niet altijd jezelf moet vergelijken met anderen, want daar word je niet beter van. Je moet stevig in je schoenen staan, want het muziekmilieu is klein en intens — iedereen kent iedereen. Commentaar is onvermijdelijk, maar zolang je plezier blijft vinden in wat je doet, ben je goed bezig. En wat ik ook geleerd heb: technisch briljant zijn is niet wat je per se tot een goede muzikant maakt. Muzikaliteit zit in emotie, niet alleen in vaardigheid.”

Jullie doorbraak kwam er in 2021, nadat jullie tot winnaar van de Nieuwe Lichting van Studio Brussel werden gekroond. Hoe ga je met dergelijke erkenning om?
“Eender welke vorm van erkenning is altijd fijn. Het is een soort bevestiging, en wie hoort dat nu niet graag? Maar we hebben wel geleerd om daar niet te veel van afhankelijk te zijn. Je moet vooral zélf weten dat wat je maakt waarde heeft. Er zullen altijd mensen zijn die het niks vinden, en dat is oké. Maar erkenning krijgen is wel een fijne bevestiging dat je op het juiste pad zit.”

Jullie deinzen er als band niet voor terug om heel open over persoonlijke thema’s te zingen. Is dat een bewuste keuze?
“Ja, honderd procent. Dat is echt de kern van de band. The Haunted Youth is ontstaan uit heel persoonlijke pijn en verlies – dat zit verweven in alles. Ieder bandlid heeft zijn moeilijke periodes gekend en mee verwerkt in de muziek. Die eerlijkheid, dat rauwe, dat is geen gimmick. Die pijn en dat verdriet vormen een soort stille connectie tussen ons. De muziek is een manier om dat te verwerken, maar ook om anderen te helpen. Want als je zingt over mentale gezondheid, depressie, donkerte… Dan geef je mensen een klankbord. En je laat ze voelen dat ze niet alleen zijn. Dat is ontzettend krachtig.”

Is dat waarom zoveel mensen zich herkennen in jullie teksten en muziek, omdat ze zo persoonlijk zijn?
“Dat is iets wat ik echt magisch vind. Hoe persoonlijker iets is, hoe universeler het blijkbaar wordt. Want iedereen draagt pijn. Iedereen kent verlies, eenzaamheid, twijfel. En als je dat durft tonen, zoals vooral onze frontman Joachim dat doet, dan worden mensen daar diep door geraakt. Ze herkennen zich in de woorden, in de sfeer, in de kwetsbaarheid. Ik denk ook dat onze muziek niet probeert te verbloemen – het is geen perfect gepolijst verhaal. Het is menselijk, met rafelranden. En dat werkt.”

Welke nummers spreken jou persoonlijk het meeste aan? En waarom?
“‘House Arrest’ is echt mijn favoriet. De opbouw, de intensiteit, hoe de boodschap van dat nummer binnenkomt — dat raakt me telkens opnieuw. Ook ‘Gone’ heeft dat. Er zit zoveel detail in die arrangementen, elk lijntje klopt. Dat voel je als muzikant, maar ook gewoon als mens. Dan sta ik op het podium en denk ik: ja, dit klopt. Een magnifiek gevoel om als muzikant te mogen ervaren.”

Dat de band een groot succes is, blijkt ook uit de concerten die jullie spelen…
“We hebben al zoveel waanzinnige dingen gedaan. Zo stonden we al op de main stage van Rock Werchter en op Pukkelpop— dat was pure magie. Maar tegelijk was het uitverkopen van zalen als de AB en de Roma voor mij misschien nog indrukwekkender. Dat zijn plekken waar ik als kind zelf in het publiek stond. Om dan daar zélf te mogen spelen… Dat is echt een ‘wow-moment’. Daarnaast toerden we ook al door heel Europa. Van Spanje en Italië over Duitsland en Hongarije tot Zweden en zelfs IJsland… Echt gek als je het zo op een rijtje zet. Ik herinner me een tour van twee weken met negen mensen in een busje zonder airco – 35 graden, zweten, geen comfort, maar ook: zo intens gelukkig. Het leukste aan die ervaringen is het besef dat we alles samen als band hebben gedaan. We vieren dat ook echt — terecht, vind ik.”

Is er een optreden dat jouw visie op muziek fundamenteel heeft veranderd?
“Absoluut. We speelden eens een concert in het Verenigd Koninkrijk, in een klein zaaltje waar misschien vijftig mensen aanwezig waren. En dat was, zonder twijfel, één van de beste shows die we ooit gespeeld hebben. Die avond heeft mijn kijk op performen echt veranderd. Je voelt daar de rauwe energie, het intieme contact met het publiek. Liever een donkere, bezwete kelder vol mensen die elk woord meezingen, dan een gigantisch veld waar niemand beweegt en je de connectie mist. Sindsdien besef ik hoe waardevol het is om die nabijheid te voelen — dat maakt het verschil.”

Je combineert je werk als pianiste met jobs als barista en dj. Hoe krijg je dat allemaal gebolwerkt?
“Voor mij voelt dat heel natuurlijk aan. Ik werk al zes jaar als barista in een koffiebar in Hasselt. Dat is echt een bewuste keuze geweest, vooral omdat ik het graag doe. Koffietjes maken, babbelen met mensen, even met mijn voetjes op de grond... Dat houdt me in balans. Ik werk daar één à twee dagen per week, en dat geeft mij ruimte om de rest van de tijd creatief bezig te zijn zonder dat ik volledig in één wereld opgeslokt word. Daarnaast draai ik ook nog als dj onder de naam Discohans. De variatie tussen pianiste, barista en dj zorgt ervoor dat ik mentaal fris blijf.”

Je draaide onlangs nog als DJ Discohans op de afterparty van Sylvie Kreusch in de Roma. Hoe heb je dat beleefd?
“Sylvie is een fantastische artieste met veel podiumprésence, en de sfeer zat goed die avond. Dat je nadien die sfeer mag doortrekken als dj, is een eer. Ik geloof heel hard in het aanvoelen van die sfeer. Je moet snel kunnen inschatten wat het publiek nodig heeft. Wat voor publiek staat er voor je? Wat zijn ze aan het voelen? Mijn stijl is disco, funk, jaren ’70, ’80 en ondertussen ook wel wat klassiekers uit de jaren ’90 en begin 2000. Als je daar een goede lijn in vindt, dan krijg je zo goed als elk publiek mee. Het draait om flow en om fun. Het publiek bleef ook echt plakken na de show, wat niet altijd vanzelfsprekend is. Dat gaf zoveel energie. Het was echt een feestje. Ik voelde me helemaal op mijn plek.”

Hoe verschilt de kick die je krijgt van een liveshow als pianist met die van een dj-set?
“Dat is een totaal andere energie, maar ik haal uit allebei evenveel voldoening. Bij The Haunted Youth speel ik muziek die we zelf geschreven hebben. Je speelt met anderen en bouwt samen een bepaalde sfeer op. Dat maakt het intenser — je zit helemaal in die emotie, in dat verhaal. Dat is onze muziek, en dat voel je bij elke noot. Bij een dj-set ben ik dan weer helemaal in het moment met het publiek, op een andere manier. Beide werelden geven mij een enorme boost — ik amuseer mij gewoon keihard, of ik nu achter een piano of achter de draaitafels sta.”

Wat zijn de toekomstplannen, zowel met The Haunted Youth als daarbuiten?
“We werken momenteel aan een nieuwe plaat. We zijn al vaak samen de studio in gedoken en zijn ook wat meer collectief beginnen schrijven, wat heel verrijkend is. De release is wel even uitgesteld, maar hij komt er zeker aan — waarschijnlijk volgend jaar. Deze zomer spelen we enkele festivals, zoals Dranouter, Rock Herk, Rock voor Specials en de Lokerse Feesten. Er zijn zoveel mooie zalen en festivals waar we al hebben mogen staan, dat ik vooral ook dankbaar ben. Nu is mijn droom vooral: blijven groeien, blijven spelen, blijven creëren.”