Amber Piddington breekt door met 'Kids With Buns'

Hoe heb je het afgelopen jaar beleefd?
Amber Piddington: “We hebben met de band enorm veel kansen gekregen waar we nooit van hadden durven dromen. We hebben een crazy festivalzomer achter de rug. We speelden twee keer in het Rivierenhof in Deurne, we stonden op de Lokerse Feesten en we hebben onlangs onze eerste headliner gespeeld in De Centrale in Gent. Die locaties stonden voordien zelfs nooit op mijn bucketlist omdat ik ze onmogelijk achtte.”

Jullie muziekcarrière kreeg een enorme boost door de overwinning van ‘De Nieuwe Lichting’. Waarom waagde je de sprong om je in te schrijven?
“Er is veel discussie geweest over onze inschrijving. Ik vond het in eerste instantie niet realistisch, want ook al hadden we al op Dranouter gestaan, ik besefte maar al te goed dat we nog maar een beginnende band waren. En zowel Marie (de leadzangeres, nvdr.) als ik studeren nog en we waren op dat moment volop bezig met de voorbereidingen voor onze examens. Dat De Nieuwe Lichting samenviel met de blok, kwam dan ook niet goed uit. Maar desondanks was er wel een klein stemmetje in mijn hoofd dat toch die stap wou wagen. Ik durfde het toen nog niet toegeven, maar m'n studies zijn eigenlijk maar een back-up plan. We hadden absoluut niet voorzien en verwacht om bij de negen finalisten te geraken, laat staan dat we zouden winnen. Alles was ongepland."

Hoe heb je de wedstrijd ervaren?
“Het was een emotionele rollercoaster. Met momenten was alles heel stresserend aangezien de wedstrijd volledig online en via schermpjes verliep. Daardoor hebben we bijvoorbeeld maar weinig fysiek contact gehad met de andere kandidaten. Ook promo maken moest online gebeuren, wat in het begin niet evident leek, maar toch is uitgedraaid op een coole ervaring. We hebben met onze sociale media enkele ‘juiste’ mensen bereikt, waardoor onze naam plotseling ontplofte en op verschillende online-profielen verscheen. Dat was heel onwerkelijk. Wanneer we te horen kregen dat we bij de negen finalisten waren, bestonden onze gesprekken alleen nog maar uit onverstaanbaar geschreeuw door ons enthousiasme. Ik heb tijdens het eerste telefoongesprek met Marie zo hard zitten roepen dat er iemand op mijn deur is komen kloppen om te vragen of het wat stiller kon. Dat gevoel van enthousiasme is tijdens het verdere verloop van de wedstrijd nooit meer weggegaan.”

Welk gevoel ging er door je heen toen je hoorde dat jullie gewonnen hadden?
“Als ik me nog eens heel slecht voel of wanneer ik denk ‘ik zie het even niet meer zitten’, kijk ik terug naar de video van dat winmoment om me beter te voelen. In het begin zien we er heel verslagen uit, omdat we onze naam niet hoorden als winnaar. Pas vanaf het moment dat de lichten in de zaal weer aansprongen en de fotografen binnenstormden, drong het tot ons door dat we één van de drie winnaars waren. Dat euforisch gevoel is moeilijk in woorden te vatten.”

Jullie namen deel met het nummer ‘Bad Grades’ en schreven daarnaast ook het liedje ‘1712’. Hoe komen jullie nummers tot stand?
“Meestal maakt de ene persoon een eerste demo met enkele akkoorden, zanglijnen en melodietjes, en gaan we daar samen verder mee aan de slag. Naar mijn gevoel is dat een goede methode. Marie is heel gevoelsgericht en heeft een uitstekend gevoel voor melodie, terwijl ik mij meer op de details en de teksten richt. Op dat vlak vullen we elkaar enorm goed aan. Het is interessant om een typisch ‘Ambernummer’ en ‘Marienummer’ samen te laten smelten tot iets van ‘Kids With Buns’.”

Waar komt de inspiratie voor die groepsnaam vandaan?
“Marie en ik hebben heel verschillende muziekstijlen, maar het nummer ‘Kids With Guns’ van Gorillaz laat onze stijlen perfect samenkomen. We kozen die titel als basis en dachten na over hoe we er een persoonlijke touch aan konden geven. Aangezien Marie en ik vaak onze haren in een dot dragen, vonden we het een leuk idee om ‘guns’ te vervangen door ‘buns’. We hebben lang getwijfeld of de naam wel serieus genoeg zou klinken, maar uiteindelijk hebben we besloten om toch als ‘Kids With Buns’ samen muziek te maken.”

Hebben jullie naast Gorillaz nog andere inspiratiebronnen?
“Het is best moeilijk om onze inspiratiebronnen te benoemen gezien de uiteenlopende muzieksmaken van Marie en mij. Marie is grote fan van Nederlandse kleinkunst terwijl ik ben opgegroeid met eighties en nineties metalmuziek. Onze muziek is in zekere mate een verzoening tussen Luc De Vos en Black Sabbath. Toch proberen we ook op te letten met inspiratiebronnen, want we willen onze eigenheid niet verliezen door altijd hun voorbeeld te volgen.”

Wat willen jullie uitstralen met de band?
“Muziek is in de eerste plaats een uitlaatklep voor ons en we willen daarom voornamelijk eerlijkheid uitstralen. Dat maakt dat we af en toe persoonlijke ervaringen verwerken in onze muziek. Het is dan ook super mooi als mensen naar je toe komen om te zeggen dat een bepaald nummer hen heeft geraakt of een bepaald gevoel heeft teweeggebracht. Zo kwam er onlangs een meisje vertellen dat ze niet hetero is, en dat ze dat nog aan niemand had durven vertellen, behalve aan ons. Zo’n momenten zijn een instant motivator om te blijven doen waar we momenteel mee bezig zijn.”

Heb je altijd al geweten dat je iets met muziek wou doen?
“Ik heb altijd gedroomd van een carrière in de muziekwereld en wou als kind graag een rockster worden. Die droom heeft helaas niet lang geduurd omdat dat geen realistische job is. Het noodgedwongen realisme heeft mij toen met mijn beide voeten op de grond gehouden. Maar toch, wanneer ik nu terugblik op het afgelopen jaar, blijkt die droom toch realistischer te zijn dan ik dacht. Ik ben nog altijd geen rockster, waar ik absoluut niet triest om ben, maar het is wel een geschenk dat ik op deze schaal bezig kan zijn met muziek. Anderzijds beschouw ik het ook als een vloek. Ik heb nu kunnen proeven van hoe het is om op een podium te staan en wil daar nu ook mijn hoofdberoep van maken. Maar om voltijds als muzikant aan de slag te kunnen, is het enorm hard knokken. Dat onderschatten veel mensen.”

Wat zijn de ambities nog met de band? Waar dromen jullie nog van?
“Het is allemaal zo snel gegaan dat we veel dromen van een jaar geleden al hebben kunnen vervullen. Als we zo kunnen blijven doorgaan en als we mensen kunnen blijven raken met onze muziek, is onze missie meer dan geslaagd. Ik ga uiteraard niet boos worden mochten we ooit op ‘Rock Werchter’ mogen spelen, maar het grootste geschenk zou zijn dat ik nog levenslang met muziek bezig kan zijn. Want muziek maken en onze nummers delen met de buitenwereld is de reden waarom ik elke ochtend uit mijn bed stap.”

Wat mogen we nog van jullie verwachten in de toekomst?
“Er komt héél snel nieuwe muziek aan die we ook gaan bundelen op ‘iets kleins’. Dat project stellen we voor in de AB in Brussel op 27 april en in Paradiso Amsterdam op 3 mei. Daarnaast gaan we binnenkort ook voor de eerste keer met een liveband optreden, iets waar ik nu al enorm hard naar uitkijk.”

MEER INFO
www.kidswithbuns.be
www.facebook.com/kidswithbuns