Uitvinder Rene Baldewijns vindt de weg naar de Kempen

Wat maakt de haven hier voor jou de ideale uitvalsbasis?
Rene Baldewijns: “Het is de enige haven in de omgeving die rustig is en waar je dingen kan combineren. Water heeft mij altijd geïnspireerd. De fysica, het drukverschil en draagvermogen in combinatie met de wondere onderwaterwereld hebben geen geheimen meer voor mij. Ik ben voor het eerst bij het Zilvermeer terechtgekomen toen ik kwam duiken. Intussen is het mijn uitvalsbasis geworden om nieuwe uitvindingen te testen.”

Hoe is de liefde om iets uit te vinden ontstaan?
“In mijn kindertijd werd al duidelijk dat dingen bouwen iets voor mij was. Elke keer een bootreis maken om op een duikplaats te geraken, dat moest makkelijker kunnen. Daarom besloot ik om een duikboot te bouwen, zodat ik meteen mijn materiaal kon meenemen.”

Dan heb je het verhaal van ‘Titan’ zeker gevolgd?
“Voor ons is het verhaal gelukkig beter afgelopen. Die mensen zaten natuurlijk op een diepte van 4.000 meter, wij zaten op vijftien meter. Maar je mag het niet onderschatten, want ook op één meter kan je verdrinken. Onder water is het altijd gevaarlijk.”

Wist je meteen wat er aan de hand was?
“Het was voor mij meteen duidelijk dat ‘Titan’ geïmplodeerd was, wat een veelvoorkomend probleem is als je op die diepte werkt. Het is een spijtige zaak, maar voor die mensen is het eigenlijk het beste. Op een fractie van minder dan een seconde is het gedaan.”

Hoe zag jouw duikboot er precies uit?
“De ‘Amfibiediver’ was een amfibievoertuig dat kon rijden, varen en duiken. Rijden en varen bestond al, maar duiken niet. We begonnen met een lege tank van een vliegtuig. Onze eerste testen waren spannend omdat de duikplas van het Zilvermeer maar vijftien meter diep is. Toen we de bodem raakten, vlogen we meteen terug uit het water. De stabiliteit was de grootste uitdaging. Daarvoor heb ik compensatievaten gebruikt, die zich automatisch opnieuw uitbalanceerden.”

Eens je duikboot op punt stond trok je naar Spanje voor de ultieme test?
“Klopt, bij de grenspost werden we tegengehouden door de Spaanse politie die klaarstond met hun geweren. In tijden van de aanslagen van ETA (in 1999, nvdr.) moesten we uitleggen dat het geen oorlogswapen was. Door beelden te laten zien van onze testen was het duidelijk dat het voor ons een hobby was. Al ging de test wel gepaard met heel wat problemen. Door het slechte weer was de zee erg woelig en kregen we te maken met veel stroming.”

Heb je ooit met het idee gespeeld om er een toeristische activiteit van te maken?
“Het was de bedoeling om de duikboot te commercialiseren, maar het was te gevaarlijk. We zaten met stroom, gassen en benzinedampen. Eigenlijk was de duikboot een bom onder water. In het begin besef je het niet, maar als je er nu over nadenkt kon dat fout aflopen.”

Waar haal je al je technische kennis?
“Al sinds de lagere school maakte ik een eigen gocart met motor. Ik zaagde een ijzeren frame uit een metalen bed en schroefde alles aan elkaar. Vanaf mijn zestiende verjaardag ontwikkelde ik samen met mijn broer een nieuw soort verbrandingsmotor. In mijn eerste auto installeerde ik elektrische ramen. Dat was een unicum. De echte dure wagens moesten toen nog aan het hendeltje draaien.”

Een gocart met motor sinds de lagere school? Het lijkt mij de schrik van iedere ouder…
(Glimlacht) “Mijn vader deed soms opzettelijk suiker in de benzinetank, omdat hij wilde dat ik stil zou zijn. Op die manier werd ik gedwongen om uit te zoeken wat er precies mis was.”

En dat allemaal zonder te googelen?
“Als je al sinds je twaalfde aan motoren werkt en meer kapotmaakt dan je repareert, krijg je wel inzicht in hoe het allemaal werkt. De auto van mijn vader was ideaal om te experimenteren. In het begin ging er vaak iets stuk, maar later ging het steeds beter.”

Wat staat er nog op je bucketlist?
“We zijn gestart met het bouwen van een vliegende auto. Ik zal niet de eerste zijn, maar mijn versie wordt straffer dan wat er nu al op de markt is. Ik ben er al heel lang mee bezig. We zijn begonnen met het bouwen van een windtunnel en te zoeken naar de juiste vleugels en materiaal, maar het ontwerp is nu stilgevallen omdat het te duur is. We proberen zoveel mogelijk materiaal te recycleren, maar dat lukt niet altijd.”

Je bent ooit zelfs vernoemd naar de Limburgse Panamarenko?
“Daar was ik niet zo blij mee. Panamarenko bouwde technische kunst, maar die werkte niet. Ik heb er veel respect voor, maar als je kunst ook laat werken heeft het ook een doel.”

Wat wil je zeker nog bereiken?
“Ik kom stilaan tot het besef dat er ook nog een leven is naast uitvinden. Mijn kinderen en kleinkinderen vinden het ook leuk als ik voor hen dingen uitvind. Daar wil ik me nu verder op focussen.”