Ben Christiani: Van donkere kamer tot image creator

Hoe komt een Nederlands kunstenaar in Lichtaart terecht?
Ben Christiani: "We wonen met het gezin al twintig jaar in België, eerst in het Limburgse Bree. Maar toen ons huis daar werd verkocht, startten we de zoektocht naar iets nieuws. Ik pendelde voor mijn job tussen de Nederlandse steden Heerlen en Eindhoven dus was het wel wat afwegen, maar de nabijheid van opritten naar Eindhoven en de rust die Kasterlee en omgeving uitademt heeft onze beslissing een definitieve wending gegeven. Daarnaast zocht ik ook naar een huis met een expositieruimte en die heb ik hier in ons huisje in Lichtaart gevonden. De ruimte met zicht op de tuin leent zich perfect om mensen die ik op kunstmarkten of -beurzen ontmoet of andere geïnteresseerden uit te nodigen."

Je maakt kunstwerken gebaseerd op foto's. Vanwaar die interesse voor fotografie?
"Toen ik voor mijn tiende verjaardag van mijn oma een plastic fototoestelletje met piepklein flitsertje cadeau kreeg, was ik meteen verkocht. Ik ging op zoek naar allerlei elementen om te fotograferen. Ik was telkens dolblij wanneer ik mijn filmrolletje indiende en wachtte dan vol spanning het resultaat af. Ik maakte wel eens een fotoreportage van mijn zus, maar portretfotografie was niet zo mijn ding. Ik was meer geboeid door bomen en de natuur in het algemeen. De fascinatie om een indruk vast te leggen en iets te creëren met mijn toestelletje was enorm. Niet enkel de resultaten, ook de negatieven trokken mijn aandacht. En telkens wanneer ik wat gespaard had, kocht ik alweer een groter toestel met nog meer mogelijkheden. (glimlacht) Op mijn zestiende kon ik na een vakantiejob mijn eerste spiegelreflexcamera aanschaffen. Het gaf me ook een heerlijk gevoel om in mijn donkere kamer filmrolletjes te ontwikkelen. Op mijn 21ste ging ik naar de fotografieschool, want ik wilde er mijn beroep van maken. Na die opleiding kon ik aan de slag als huisfotograaf bij Philips in Eindhoven, wat ik dan combineerde met bruidsreportages, freelance-opdrachten voor een krant en voor een communistisch magazine. Met dat laatste was mijn vader niet meteen opgezet, maar het bracht wel geld in het laatje, dus ik zag er niet meteen een probleem in. Bij de reorganisatie bij Philips kon ik wel aan de slag blijven, maar niet meer als fotograaf. Zo werd fotografie opnieuw een hobby, maar ik merkte dat de passie toen wel een heropleving kende. Toen digitale fotografie haar intrede deed en een opmars maakte, kwam alles in een stroomversnelling en raakte ik nog meer gebeten door de microbe."

Hoe kwam je dan op het idee om de fotografie als kunst te gaan gebruiken?
"Ik had al gemerkt dat je dankzij de digitale fotografie beelden kon retoucheren, zo werkte ik wel eens storende elementen weg in een bruidsreportage. Maar ik was als kind ook wel in de ban van de kunst. Ik was niet meteen een lezer, maar wel gek van informatieboeken. Zo kwam ik met kunst in aanraking en dankzij een treinkaartje van tien gulden kon je bij ons in Nederland het land door. En dus bezocht ik op mijn zestiende musea in Amsterdam en Rotterdam. Ik wou ontdekken hoe het voelde om door de ogen van de kunstenaar te kijken. Zo herinner ik me nog alsof het gisteren was de werken van Dalí die ik in die periode ontdekte. Het kleurenspel vond ik zo indrukwekkend dat het wellicht onrechtstreeks de klik was om te doen wat ik nu doe. Want ook ik speel in mijn werken met veel en opvallende kleuren."

Welke omschrijving zou je geven aan de kunstvorm die je uitoefent?
"Doordat de werken worden gevormd aan de hand van digitale beelden wordt deze kunstvorm logisch 'digital art' genoemd. Dat is wel een heel brede term, persoonlijk kies ik ervoor om me 'image creator' te noemen, dat sluit beter aan bij wat ik doe. De foto's die ik neem van verschillende locaties transformeer ik tot een abstract of surrealistisch kunstwerk. Ik ben hier intussen een jaar of twintig mee bezig en het blijft telkens weer een uitdaging. Het is een vorm die weinig gekend is bij het grote publiek, ik word er dan ook vaak over aangesproken op kunstbeurzen of -markten. Meestal gaat het dan om werken die op canvas zijn afgedrukt. Wanneer het op aluminium wordt bedrukt of bijvoorbeeld op een stoel of lampenkap is het vaak wel duidelijk dat het om digitale kunst gaat. Mijn werken waren al te zien op beurzen in België, Nederland en Duitsland en verder in hotels over de hele wereld. Ik werk met een agent die een overeenkomst heeft met de Hilton Hotels, dus dan kom je wel ergens."

De jongste jaren mochten je werken steeds op meer belangstelling rekenen?
"Ik was vereerd dat ik de finale haalde van het programma 'De Nieuwe Vermeer' van de Nederlandse tv-zender MAX. Met mijn interpretatie van 'Het Concert', een gestolen werk van de meester, werd bewezen dat digitale kunst een krachtig medium kan zijn voor het vertellen van tijdloze verhalen. Intussen zijn er ook al contacten voor een nieuw programma 'De Gezonken Meesters'. Daarin staan Nederlandse meesterwerken centraal die verloren zijn gegaan met het zinken van het schip Vrouw Maria in de zeventiende eeuw. Dat programma zal lopen in het voorjaar van 2025. Maar ook op mijn bijdrage aan de Biënnale Natura Inspiratus in de Plantentuin van Meise twee jaar geleden ben ik best trots, net als het mogen meewerken aan de kunstroute rond het vijftigjarig bestaan van het Frans Masereelcentrum in eigen gemeente. Als cultureel ambassadeur van de gemeente Kasterlee ben ik momenteel ook bezig met de voorbereidingen van een kunstmarkt volgend jaar. Ik merk dat het voor beginnende kunstenaars moeilijk is, voor starters om uit hun comfortzone te komen, en dan kan een opzet als dit een springplank zijn. Ik hoop alvast dat we hier iets moois van kunnen maken."

MEER INFO
www.christypicture.com