Samen met de charismatische Daan aan de ontbijttafel

De laatste dagen van de maand mei brachten me naar een optreden van Daan. En daar keek ik naar uit. Niet alleen heeft Daan een paar mega-goeie singles gemaakt maar het blijft ook een bijzonder intrigerend persoon. Een buitenbeent­je in de Belgische muziekscène. Of om het met de woorden van mijn vrouw te zeggen: “Hoe zou die ’s morgens aan de ontbijttafel zitten?” Je hebt inderdaad bij Daan altijd het gevoel dat hij een soort typetje speelt. Een bijzonder charismatisch typetje. Want hij heeft zonder twijfel meer charisma in zijn kleine teen dan Stef Bos in zijn ganse lijf. Dat mag gezegd worden, want het zijn de woorden van Stef Bos zelf. Om een voorbeeld te geven: als Daan tijdens een optreden zijn armen in de lucht steekt ziet er dat cool, stijlvol en zelfs georkestreerd uit. Als ik dat doe, valt het op dat mijn T-shirt te kort is. Dat is het verschil tussen Daan Stuyven en ondergetekende.

Maar laat ons het over zijn muziek hebben. Ik ben vooral bij Daan blijven hangen sinds ‘The Player’. Alweer bijna twintig jaar oud. Ik weet niet of hij zelf erg trots is op dat nummer. Uit interviews lijkt dat niet altijd zo. Maar ik herinner me nog het moment dat ik voor het eerst dat nummer hoorde. En dan had ik de iconische videoclip nog niet gezien. Iconisch is trouwens wel het juiste woord. Want ook ‘Icon’ behoort tot het beste wat we in Vlaanderen ooit gemaakt hebben. En dat ‘Housewife’ een beest van een nummer is, werd vorige zomer nogmaals duidelijk door de samenwerking met Glints. Bij Daan kan je ook niet naast de prachtige hoezen en videoclips kijken, waardoor die nummers nog meer blijven hangen. Maar ook live is het allemaal erg aangenaam om naar te kijken. Niet in het minst omdat de begeerlijke Isolde Lasoen aan de drums zit. Een vrouwelijk bandlid in een rockgroep geeft toch altijd iets extra. Maar ook de zanger zelf zit altijd strak in het pak. Die avond in mei was het mooi donkergroen, met wit hemd. De nummers begeleidt hij in hoofdzaak op akoestische gitaren. En zo kreeg ik die avond echt het gevoel dat Daan verwezenlijkt heeft waar ik altijd van gedroomd heb. Wat had ik graag mee op dat podium gestaan.

Maar mag ik hier toch ook een dikke pluim op de hoed van Helmut Lotti zetten. Hij schotelde ons in het voorprogramma een resem ‘Heart Rock-hits’ voor waar ik intens van genoten heb. Het is uiteraard makkelijker om met megaklassiekers het publiek mee te krijgen, en niet meteen onder dezelfde noemer te plaatsen als Daan, maar hij deed dat, omringd door fantastische muzikanten, bijzonder goed. Het was even schrikken toen hij ‘Tiritomba’ zong op de tonen van ‘Highway To Hell’. Maar het was, denk ik, van een optreden van Doe Maar geleden dat ik alles nog eens van begin tot einde heb meegezongen. Hopelijk zijn daar geen opnames van.