Pump up the jam

Het is jammer om tijdens de zomermaanden de avonden op te offeren voor de tv. Maar goed, het is ook niet elke dag aangenaam terrasjesweer en dan gebeurt het toch dat je vroeger dan verwacht in de zetel ploft. Jullie herkennen ongetwijfeld het gevoel dat je dan overvalt. Want helaas is er, cliché cliché, opnieuw een herhaling van FC De Kampioenen bezig. Je blijft hoopvol zappen en dan merk je dat Belpop zo meteen van start gaat.

Ik geef toe, ik heb veel te weinig afleveringen van dit zeer aangename programma gezien. Al ging ik vorig jaar wel naar Belpop Bonanza Superstar in De Warande in Turnhout. Een muzikale avond, gepresenteerd door Jan Delvaux en DJ Bobby Ewing, met een overzicht van de Belgische wereldhits. En ik denk dat velen met mij maar amper beseffen wat wij binnen België muzikaal allemaal al bereikt hebben. En dan heb ik het niet alleen over Sœur Sourire en André Brasseur. Het was een zeer fijne avond.

En dat zijn zeker ook de tv-afleveringen van Belpop. De aflevering van die bewuste avond vertelde het verhaal van Soulsister. Kennen we uiteraard. ‘The Way To Your Heart’. Zeker. Leuke plaat. Maar wat was er nog meer? Ik zag Soulsister een tiental jaar geleden en dat was zeker niet hun beste optreden. Toegegeven. Een beetje snel-snel afhandelen vond ik dat. Maar goed. We vergeten wel eens dat Jan Leyers en Paul Michiels ook in Amerika erg hot waren. Good old Tom Jones coverde hun hit ‘Changes’ en de mannen speelden in 1993 ook nog het voorprogramma van Sting tijdens zijn Europese tour. Om maar te zeggen, laat ons daar terecht trots op wezen.

Maar de miskenning van onze eigen Belgische muziek kwam vooral tot uiting in de aflevering over Eurodance. Hierin was België in de jaren ’80 en ’90 absolute wereldtop. Behalve in eigen land. We kennen zeker 2 Unlimited, 2 Fabiola, Technotronic en uiteraard Milk Inc. Maar er was veel meer. Ongetwijfeld ook flauwe afkooksels, maar niet zelden stond er gewoon een steengoeie zangeres in de front. Al geloofde in België niemand dat deze dames ook echt konden zingen. Gekozen voor de looks, was al snel de conclusie. Megahits over de ganse wereld, maar onbekend en onbemind in eigen land. Helemaal pijnlijk werd het als ze de verschillende fragmenten uit Vlaamse talkshows lieten zien waar de dames in kwestie gevraagd werden om even live te zingen. Het was eigenlijk schrijnend om te zien dat ze zich zo moesten bewijzen. We zien het bij een Wout van Aert of een Nafi Thiam nog niet snel gebeuren.

Wat me vooral bijblijft van de afleveringen van Belpop, en dat geldt zeker niet alleen voor Belgische groepen, is dat er achter de schermen kei- en keihard gewerkt wordt. Dat die artiesten ondanks alle tegenslagen blijven volharden. Elk optreden het beste van jezelf geven. En zelfs meer dan dat. Elke plaat weer opnieuw die grens trachten te verleggen. Niet tevreden zijn met gewoon goed. En dan nog opboksen tegen de vooroordelen van platenmaatschappijen, producers en journalisten. Het lijkt vaak rozengeur en maneschijn maar succes komt duidelijk niet zomaar uit de lucht vallen. Alleen al daarvoor moet je naar Belpop kijken.