Money for nothing and chicks for free

Wisten jullie dat je ook kippenvel kan hebben in de holte van je knieën en zelfs tussen je tenen? Ik mocht het een paar weken geleden persoonlijk ervaren toen ik op een optreden was van de tribute band ‘Cooking With Knopfler’.

Officieel zijn Dire Straits nooit gesplit, al hebben ze sinds half de jaren ’90 niets nieuws meer uitgebracht. Toch staan er een paar ongelooflijke mega-klassiekers op hun naam. En als je, zoals ik, in de jaren ’80 je eerste gitaar hebt gekocht, kon je niet anders dan opgroeien met Dire Straits. Het optreden van de tribute band was dus pure nostalgie. Maar het was ook op en top goed gebracht. Uitstekend zelfs.

Ze hadden voor het gemak Mark Knopfler zelf in twee gesplitst, één voor de zang en één voor de gitaar. De zanger had fysiek weinig gelijkenissen met de singer-songwriter, behalve zijn stem dan. Die kwam verdomd aardig in de buurt. Maar de held van de zondagnamiddag was natuurlijk de gitarist. Hoe simpel is gitaar spelen? Ook al heb ik zelf heel wat gitaarlessen gevolgd, mijn gitaar gedroeg zich toch regelmatig als een speelse labrador die het liefst van al haar eigen goesting deed. Maar nu zag het er allemaal zo simpel uit, in niets vergelijkbaar met de strijd die ik toentertijd voerde.

Zeker de liedjes uit ‘Brothers in Arms’ hebben me uren en uren bloed, zweet en tranen gekost. En dan nog zou ik er geen zaal mee muisstil krijgen. En dat was nu wel het geval. Al na dertig seconden zelfs. Mark Knopfler heeft de gewoonte om iets langere songs te maken, waar een immer aanwezige gitaarsolo het verhaal zonder woorden verder vertelt. De intro van bijvoorbeeld ‘Romeo and Juliet’ of ‘Your Latest Trick’ sneed dwars door alles heen. Zonder één woord was het voor iedereen duidelijk wat de boodschap was. Bij ‘Brothers in Arms’ voelde je gewoon het leed van de moeder wiens zoon aan het front aan het vechten is. Actueler dan ooit. En wat was ik blij dat ze ‘Why Worry’ vanonder het stof haalde. Die was ik eerlijk gezegd wat vergeten maar je kon een speld horen vallen tijdens het nummer.

Al was er uiteraard ook heel wat ambiance met ‘Walk of Life’, ‘Money for Nothing’ en het onvermijdelijke ‘Sultans of Swing’. En eerlijk is eerlijk, ik vond het jammer dat ‘Twisting by the Pool’ niet op de setlist stond. Zeker niet het beste nummer maar probeer maar eens stil te blijven staan op dat zomerdeuntje. Naast de bekende hits is ook het solowerk van Knopfler aan bod gekomen. Sowieso minder bekend, maar voor mij was deze zondagnamiddag de ideale aanleiding om YouTube-gewijs ook even door deze platen te snuisteren. En daar ben ik nog wel even mee zoet. Misschien moet ik dan toch nog maar eens het stof van mijn eigen six string blazen. Wie weet heeft de tijd zijn werk gedaan en komen er plotseling even goddelijke klanken uit.