Met een hollandse schone in de file richting Antwerpen

Tegenwoordig sta ik wel eens in de file richting Antwerpen. Niet altijd om vrolijk van te worden maar het geeft je natuurlijk wel wat tijd en ruimte om met andere zaken bezig te zijn. Zo speel ik wel eens een spelletje met de nummerplaten van de andere wagens. Als er bijvoorbeeld een wagen passeert met nummerplaat 2BRB-421, dan tracht ik uit te rekenen of 421 een priemgetal is. Is dat gek? Misschien wel, maar 421 is dus zeker wel een priemgetal. 1HDG-217 is dat niet. Want 217 is deelbaar door zeven. Plezant toch? Of ben ik hier echt de enige? Ik heb ook gemerkt dat bij het aanschuiven er meer aandacht gaat naar de muziek op de radio. Zo werd ik afgelopen week aangenaam verrast door ‘Baker Street’ van Gerry Rafferty. Het is al best een oude kanjer maar zonder meer wereldberoemd. Om één of andere reden was het vooral de saxofoonsolo in het begin van het nummer die mijn aandacht trok. Vreemd dat een nummer dat je al duizend keer hebt gehoord plots blijft plakken omwille van de sax-intro. Lang leve de file.

Wat is en blijft een saxofoon toch een machtig mooi instrument. Het deed me meteen terugdenken aan de Nederlandse Candy Dulfer. Ik moet een jaar of achttien geweest zijn toen ze samen met Dave A. Stewart van The Eurythmics het oersimpele maar overheerlijke ‘Lily Was Here’ in de hitparade blies. Nooit eerder was een saxofoon mooier om naar te kijken dan aan de lippen van Candy Dulfer. En dat had aan de andere kant van de oceaan ook een zekere Prince opgemerkt. De Hollandse schone werd meteen overgevlogen naar Paisley Park om de solo in Partyman voor haar rekening te nemen. Zijne Purperen Hoogheid citeerde ze zelfs letterlijk in de tekst met de inmiddels legendarische woorden “When I need trombone, a dog is handy, but when I want sax, I call Candy.” Weinig flatterend misschien maar wel de beste reclame ooit voor haar album Saxuality. En dat flitste allemaal door mijn hoofd op de E313 richting de koekenstad. ‘Lily Was Here’ is zeker niet de enige sax-plaat die het vermelden waard is. Eerder stak ik als eens de loftrompet — let op de woordspeling — over ‘Your Latest Trick’ van Dire Straits met de sax voor een waanzinnig mooi kippenvelmoment.

Je kan ook niet aan een saxofoon denken zonder aan Madness te denken. ‘Night Boat To Cairo’ en zeker ‘One Step Beyond’ zijn niet meteen singles die ik thuis zal beluisteren maar het zijn wel echte odes aan de saxofoon. En wat is dat toch met ‘Careless Whisper’ van George Michael? De eerste vijf seconden denk ik altijd dat dit de mooiste intro aller tijden is en een zekere garantie op succes bij je eerste date. Maar na tien seconden zie ik dan diezelfde date jammerend de kamer uitlopen om daarna nooit meer van zich te laten horen. Of ik uit ervaring spreek? Wel. Euh. Wat wou je nog precies weten over die priemgetallen?