La Belgique: Douze points!

De afgelopen weken liep op VRT de zoektocht naar de volgende Belgische inzending voor het songfestival. Ik kan me voorstellen dat het als artiest mooi op je cv staat, zo’n deelname. Maar die dag zelf is het voor België meestal geen feestje. Zou Red Sebastian, de winnaar van Eurosong 2025, echt overtuigd zijn dat hij kans maakt om voor ons land nog eens te winnen? De statistieken spreken alvast tegen hem. Zelf had ik in 1993 het geluk dat ik samen met Barbara Dex mee op het podium mocht. Zwart haar, witte gitaar en een blik van ‘ik hoop dat ik hier niet van die kruk val’. Dat ben ik. Dus het gevoel: ‘het staat mooi op je cv’ en ‘echt een feestje was het niet’, ken ik maar al te goed. We eindigden die avond met drie Duitse punten op plaats 25. We staan daarbij in het gezelschap van onder andere Bob Benny, Nicole & Hugo, Micha Marah en Linda Lepomme. Deelnemen is belangrijker dan winnen, toch?

We hebben met de jaren al heel wat variaties gestuurd. Met wisselend succes. Tom Dice is nog steeds de Vlaamse koploper met het erg mooie ‘Me and my Guitar’ op een zesde plaats. Uit 2010 alweer. Onze vrolijke Gustaph deed het in 2023 niet veel slechter met een zevende plaats. Al vind ik zelf geen fluit aan ‘Because of You’. Europa gaf me duidelijk ongelijk. Meestal ging het met de Vlaamse inzending de andere richting uit. Toen Clouseau in 1991 naar Rome trok met ‘Geef het op’ was ik echt overtuigd dat we een winnaar hadden. Niet dus, met plaats 16. Kate Ryan haalde met het nochtans aanstekelijke ‘Je ’t Adore’ niet eens de finale. Hooverphonic strandde op plaats 19. Meestal was het dus gewoon grijze middenmoot. Sergio deed het op dat vlak nog niet zo slecht. Ook de piepjonge Laura Tesoro stond meer dan haar mannetje. Maar heel eerlijk, de meeste Belgische deelnemers ben ik al lang vergeten en ik heb er ook nooit meer iets van gehoord. Benieuwd of het dit jaar anders zal zijn.

De interesse voor het Eurovisiesongfestival is bij mij de afgelopen jaren wel wat weggeëbd. Mijn eerste herinnering dateert van 1982, ik was toen 10 jaar. De winnares was de Duitse Nicole met 'Ein bißchen Frieden', toevallig ook met een witte gitaar. Ik vond het als kleine gast fantastisch dat zij, toen ze als winnares het lied opnieuw bracht, het deels in het Engels en Frans zong. Ik weet nog dat ik tegen Barbara zei dat ze dat ook maar beter inoefende. Het bleek niet nodig. Maar mijn grote Songfestval-held is zeker wel Johnny Logan. ‘Hold me Know’ sneed bij mij in 1986 door merg en been. Pas later wist ik dat hij in 1980 ook al had gewonnen. In 1993 was hij aanwezig op de finale van Eurosong. We hadden de kans om even te babbelen terwijl we veel te hete ovenhapjes aan het eten waren. Het zag er ongetwijfeld zeer onhandig uit. De laatste keer dat ik hem zag schrok ik dat hij zo oud en behoorlijk dik was geworden. Maar dat zegt mijn spiegel helaas ook elke ochtend.