Kwissen met Harry Styles en Johnny Cash

Keihard met de radio meezingen in de auto. Dat doet iedereen, toch? En wat meer is, ik heb dan altijd het idee dat ik er vrij juist opzit. Ik bedoel de toonhoogte, niet wat de teksten betreft. Voor mij moeten het geen diepzinnige teksten zijn. Gewoon ‘Oya Lélé, Yakke Yakke Yé Yé’ is al meer dan oké. Elk lied dat ik meezing heeft sowieso wat weg van de allereerste vertaalapp waarbij alles Oostblok-Engels klinkt. Wat ik ook graag doe in de wagen is de uitvoerder en de titel raden telkens er een nieuw nummer start. Ik beeld me dan in dat ik in één of andere muziekkwis op tv ben beland en dat ik de finale moet spelen waarbij ik 100.000 euro kan winnen als ik alle intro’s juist kan raden. Bovendien kan je zelf het thema kiezen. Wil je de hits van vandaag, dan zet ik de radio op MNM. Mag het wat alternatiever, dan is het Studio Brussel. Hou ik het bij de klassiekers, dan is het De Tijdloze. Radio Bene is ideaal als je het enkel Nederlands wil houden. En Klara, toegegeven, daar moet ik nog wat op oefenen.

Met Kerstmis kreeg ik een gezelschapsspel waarbij muziek centraal staat. Er zijn verschillende variaties mogelijk. Je geeft de uitvoerder en titel, mijn favoriete gedeelte, of je zoekt de releasedatum. Of je speelt een soort hoger-lager waarbij je moet raden of de releasedatum vroeger of later is dan het vorige nummer. Enfin, keuze te over voor een heel avondje muziekplezier. Helaas is het met mijn kennis een beetje hetzelfde gesteld als met mijn zangkunsten. Zelf ben ik overtuigd dat ik de primus ben, maar als puntje bij paaltje komt is het toch duidelijk dat ik moet afhaken als het over pakweg Dua Lipa of Olivia Rodrigo gaat. Simple Minds en U2, die ken ik, ja. En het verschil tussen The Beatles en The Stones hoor ik ook. Maar toen ik volledig overtuigd Clouseau en ‘Daar Gaat Ze’ riep terwijl het ‘Simply The Best’ was van Tina Turner, kreeg ik toch even het schaamrood op de wangen. Al blijf ik erbij, het zijn dezelfde intro’s. De eerste drie noten toch. Maar ik kon ook een paar keer sterk scoren. Al had dat minder met mijn parate kennis te maken, maar des te meer met mijn leeftijd en de tegenstand die ik had. Prille twintigers zijn niet meer mee met het repertoire van Rob De Nijs, Boudewijn De Groot, Johnny Cash en Boney M. Ik wel. Helaas was het onvoldoende om ’s avonds met de gele trui naar huis te fietsen. Ik had misschien hier en daar een tussenspurt gewonnen. Ook wel eens sterk gearriveerd op een col buiten categorie. Dat was toen ik ‘I’m a Believer’ van The Monkees juist had. Maar net iets te vaak uit de wielen gereden door Ed Sheeran, Harry Styles en Shawn Mendes. Och, het is waarschijnlijk gewoon de Sign of the Times.