Kom erbij en dans

Vorige maand bracht ik hier al een ode aan onze Vlaamse artiesten. Meer bepaald de zangeressen uit de Belgische Eurodance kregen een welverdiend schouderklopje. Terecht. En wie in de categorie van Belpop ook meer dan een schouderklopje verdient is zonder meer Clouseau. Niet omdat ze de wereld veroverd hebben, dat is niet helemaal gelukt, maar wel om veertig jaar heel hard aan de weg te timmeren. En met onnavolgbaar succes.
Mijn eerste herinnering aan de jongens van Clouseau, toen nog met vijf, dateert van einde juni 1990. Een jaar eerder was VTM opgericht. Tien Om Te Zien werd al snel een vaste afspraak op donderdagavond. In de zomer van 1990 was er van Blankenberge nog geen sprake maar streek de muziekshow neer in Bobbejaanland. Samen met mijn vriend, beiden op een Honda Camino, jawel, naar Lichtaart.
‘Anne’ was toen een megahit en zij die er bij waren herinneren zich ongetwijfeld nog de piepjonge Koen Wauters in zijn geel kort jasje uit die tijd. Het klonk goed en het zag er goed uit. Meer inspiratie had ondergetekende niet nodig om het ook helemaal te maken. Ik schreef meteen een nummer voor mijn vriendin van toen, mijn vrouw van nu, Nancy. Ik was zonder blozen van mening dat het nummer de evenknie was van Anne. Het was alleszins een zeer vlotte meezinger. Ik dacht na over mogelijke bandleden. En vooral, ik oefende die blik in de spiegel, net zoals Koen in de camera keek. Ik was er eigenlijk helemaal klaar voor.
Ik was alleen vergeten dat mijn zangkwaliteiten niet het gewenste niveau haalden. En dan druk ik mij nog voorzichtig uit. Om niet te zeggen: in het derde leerjaar mocht ik van juffrouw Geudens zelfs niet meezingen tijdens de gezamenlijke zangstonden. Misschien omdat ik iets te luid en te enthousiast was. Maar misschien ook omdat ik het woord toonvast toen nog niet kende.
Terug naar Clouseau. Ik ben niet de ganse tijd fan geweest. Er was een tijd dat ik het niet zo cool vond om fan van Clouseau te zijn. Maar ik was eerlijk gezegd wel onder de indruk van die paar Sportpaleis-shows die ik vele jaren later zag. Wat een spektakel. En opnieuw was ik onder de indruk van de présence en zangkwaliteiten van de heer Wauters. Die gast was fysiek in orde, zoveel was duidelijk. Ook daar was wel een verschil met mezelf te merken.
Dit jaar viert Clouseau haar 40-jarig jubileum. Dat alleen al verdient een prominente plaats in de eregalerij van Vlaamse artiesten. Kan je je dat voorstellen? Dat je op je 18 jaar een bandje begint en dat je op je 58ste nog steeds in datzelfde bandje speelt? Met ondertussen een oneindig lange lijst tophits op jouw naam. Je kan voor of tegen Clouseau zijn. Maar je kan niet ontkennen dat hun succes voor de Vlaamse muziek bijna niet meer te evenaren is. Het zal mij vermoedelijk ook niet meer lukken maar, toegegeven, die blik in de spiegel ben ik blijven oefenen. En die doet het nog zeer goed.