Het perfecte verjaardagscadeau voor een vijftigplusser

Eén keer per jaar heb ik het geluk een jaartje ouder te mogen worden. Die dag is de zon meestal lekker van de partij, zonder dat ik daar ooit expliciet achter gevraagd heb. Verder is het een volledig normaal kabbelende dag. Behalve dit jaar. Want alsof het speciaal voor mij was geregeld stond vlakbij een coverband van Doe Maar op het programma. Wat een cadeau!
En Doe Maar, dames en heren, dat is iets bijzonders voor mij. Moeilijk uit te leggen ook. Ze hebben ocharme zes jaar bestaan en ik ben in feite niet echt fan van ska en reggae maar om één of andere reden word ik heel blij en vrolijk van dat Hollands viertal en is hun muziek destijds helemaal onder mijn huid gekropen. Ik schrok er zelfs van dat ik nog steeds zo goed als het ganse oeuvre van voor tot achter kan meezingen. Al stel je dan wel vast dat je als vijftigplusser hard staat mee te brullen op ‘Heroïne Godverdomme’ en ‘Je Loopt Je Lul Achterna’. Verder geen slecht woord over de teksten van de band. Die staan in ons collectieve geheugen gegrift. Volledig terecht. Als je tegen een Doe Maar-fan zegt: “Sylvia, Jeannette”, dan maakt hij of zij het lijstje volledig af met Natalie en Fiene tot met Marleen en kleine Tiene. Of als je zegt: “Knoop je jas dicht”. Dan volgt meteen “Doe een das om. Was eerst je handen.” Maar de allermooiste zin vind ik ongetwijfeld “En alles roept je naam. Zelfs de stilte.”
Hoe komt het dan dat Doe Maar zo aan mijn lijf is blijven plakken? Geen idee eigenlijk. Maar ik herinner me nog wel dat ik op de lagere school, ongetwijfeld met een beteuterd gezichtje, tegen mijn klasgenootje zei dat Doe Maar gestopt was als band. Mijn klasgenootje keek mij met diepe frons en vragende ogen aan: “En wat is precies het probleem?” Ik heb me zelden zo onbegrepen gevoeld als dat moment aan de fietsenstalling van ons schooltje. Dat gevoel had ik opnieuw vele jaren later, toen Doe Maar een reünie aankondigde. Ik vroeg mijn vrouw om mee te gaan. “Naar wie?” Kort daarna stonden we gelukkig toch in De Roma en de Lotto Arena. Soms moet je je goesting gewoon doorduwen. En ook die zondag op het caféterras was ongetwijfeld één van mijn beste verjaardagscadeaus ooit. Oké, het was niet de echte band, maar de muziek blijft erg aanstekelijk en de teksten hebben de tand des tijds meer dan doorstaan. En ik was duidelijk niet de enige die er zo over dacht. Het terras stond propvol en er werd door jong en oud opmerkelijk vlot meegezongen. Het deed me deugd.
De enige valse noot die dag kwam helaas van Remco Evenepoel. Op het moment dat ik mijn liefde stond te betuigen aan Belle Hélène stond onze kanonskogel te prullen met fiets en zadel. De kers op mijn verjaardagstaart ontbrak dus. Maar de taart was dankzij Doe Maar alleen al overheerlijk en meer dan voldoende om mijn zondag en de ganse week prachtig te kleuren.