Een verzoekje voor mijn begrafenis

Vragen jullie je wel eens af welke muziek er op jullie begrafenis zal gespeeld worden? Ik wel. En liefst zou ik die zelf willen kiezen. Niet te veel melig gedoe maar gewoon een paar goeie nummers waar ik goeie herinneringen aan heb. Liedjes die iets betekend hebben in mijn leven. Waar ik kippenvel van kreeg. Maar stel dat bij mij morgen het licht uit gaat, zou mijn vrouw dan weten welke muziek ik wil?

Ik deed eerst even de test bij haar. Toegegeven, ik kreeg een wel zeer vreemde blik toen ik haar de vraag stelde. Maar toen ik de reden kort had uitgelegd, vond ze het toch een verstandige vraag. Jawel. Haar eerste voorstel was ‘Swallow’ van Lady Gaga en Bradley Cooper. Geen slechte keuze. Sterk nummer. Sterke film ook. Verder nog Blondie met ‘One Way or Another’ en ‘Cover me in Sunshine’ van P!nk. Mooi zo, dat is weer heel wat denkwerk minder.

Zelf heb ik uiteraard ook nagedacht. De eerste song die mij te binnen schoot is van Wet Wet Wet, ‘Love is all Around’. Met een dikke knipoog naar onze trouw. Punten scoren noem ik dat. Zelfs bijna dertig jaar later krijg ik nog een warm gevoel als ik die eerste noten hoor. Verder zeker nog ‘I Follow Rivers’ in de versie van Triggerfinger. Ik hoorde dat lied voor het eerst op een ochtend, toen ik nog in bed lag. Fantastisch vond ik dat. Ik zocht het meteen op om het opnieuw te kunnen horen. En opnieuw. En opnieuw. Je wist meteen dat het een dikke hit zou worden. En zo geschiedde. Op de begrafenis van mijn schoonvader speelden we ‘Roller Coaster’ van Danny Vera. Ondertussen een echte begrafenisklassieker geworden. Maar dat hakte er toen in die eerste dagen van corona stevig in. Zelden of nooit was in mijn leven een lied zo verankerd met een specifieke gebeurtenis. Telkens opnieuw een hele dikke krop in de keel als ik het hoor.

Absoluut ook ‘The Day Brings’ van Brad. Niet het bekendste nummer en ik moest het vele jaren terug wat leren kennen. Maar zo schoon vind ik dat. Mag zeker niet ontbreken. Zoek het gerust een keertje op. En tot slot, bij het buiten wandelen lijkt ‘Society’ van Eddy Vedder me wel wat. Zeker wel. Wat zou ik die film nog eens graag een keertje terug voor de eerste keer willen zien.

Maar wat ik echt de max zou vinden is als die liedjes op mijn begrafenis gezongen zouden worden door Barbara Dex. Ze trad in de maand september zes maal op in Mol om haar dertig jaar op de planken te vieren. Zes maal in een totaal andere setting. Ik pikte de donderdagavond mee met ‘Dex In’t Groot’, waar ze anderhalf uur entertainde met liedjes die haar dertig jaar typeren. Wat een stem. En wat een variatie. Even dacht ik zelfs dat ik op Woodstock naar Janis Joplin zat te kijken. Dus graag Barbara op mijn begrafenis.

Voilà, we hebben al heel wat liedjes en een zangeres. Ik denk nog even verder na over een gepaste locatie. En dan moeten we nog gewoon een datum prikken. Maar het zal nog niet voor meteen zijn. Ik heb nog geen tijd. Echt niet.