Een oudjaar met metaal en Vanille-Ijs

“Wat ga je met oudjaar doen?” Die vraag krijg ik de laatste weken regelmatig voorgeschoteld. Al enkele jaren moet ik dan het enthousiasme temperen. Daar waar vroeger oudjaar toch één van mijn favoriete dagen was, die ook wel eens deftig uit de hand kon lopen, is het al enkele jaren een stuk rustiger aan het front. Al kijk ik er wel nog altijd naar uit. Het gezelschap is in al die jaren nooit gewijzigd. De omgeving wel. Vroeger zochten we van die typische oudjaarfeestjes op, zo’n bruiloft zonder bruidspaar. Je hebt een ganse zaal met gasten die netjes opgetut zijn, een buffet met meer eten dan nodig en een tapkraan die maar blijft gaan. Want het is all-in. En last but not least, een dj die weet hoe hij het volk naar de dansvloer kan bewegen. En dansen, jawel, dat was mijn ding. Wie mij in die tijd steevast op de dansvloer kreeg, dat was Prince. Als ‘Let’s Go Crazy’ of ‘1999’ de playlist haalde was ik niet meer te houden. Maar ik kon evengoed Mister Cool zijn op Shaggy bijvoorbeeld. ‘Boombastic’. Of ‘It Wasn’t Me’. Hetzelfde bij Vanilla Ice en ‘Ice Ice Baby’, en bij ‘U Can’t Touch This’ van MC Hammer. Met aangepast dansje, jawel. Al mocht het af en toe wat steviger. De luchtgitaar bovenhalen op ‘Smells Like Teen Spirit’ van Nirvana, ‘In The End’ van Linkin Park of ‘Last Resort’ van Papa Roach. Bij ‘Killing In The Name’ van Rage Against The Machine ga ik tegenwoordig gewoon een pintje halen. Ik heb op dat nummer ooit mijn knie geforceerd en kon drie dagen geen trap op en af. Les geleerd. Met de jaren merk ik wel dat het steeds meer moeite kost om de weg naar de dansvloer te vinden. Wie daar nog wel in slaagt is Liquido met ‘Narcotic’. Als die intro begint, dan ben ik vertrokken. Die typische dansfeestjes hebben we al even achterwege gelaten. Nu houden we het bij rustig een pintje drinken en wat zeveren over sport, auto’s en politiek. En zelfs daar zijn we rustiger in geworden. Zo herinner ik me nog de editie toen ik, om eens iets anders te drinken, Palm Royale had gekocht. Vond ik best lekker. En dat vonden de andere mannen ook. Helaas lagen we nog voor twaalf uur allemaal met ons hoofd op tafel. Zo erg zelfs dat ik het nieuwjaarsmenu van mijn moeder volledig aan mij heb moeten laten passeren. Opnieuw een les geleerd. Een alcoholpercentage van 7,5% lijkt maar een klein beetje meer dan een gewoon pintje, maar het is véél meer. Welke muziek dit jaar de avond gaat kleuren, dat laat ik aan de gastheer over. Gezien zijn voorkeur voor metal zou het wel eens Metallica, Slipknot en Pantera kunnen worden. De kans dat er dus gedanst gaat worden is niet zo groot. Al zeker niet voor twaalf uur. Die polonaise zal er vermoedelijk ook niet van komen. Voor mij hoeft dat ook niet meer zo nodig. Al bestaat de kans weer wel dat ik bij het nagerecht spontaan ‘Ice Ice Baby’ begin te zingen.