Een jonge meid met smaak

Enkele weken geleden kwam ik thuis na een avondje stappen. Ik weet niet of het herkenbaar is, maar ik kan dan erg veel zin hebben in chips. En hoera, hoera, er lag nog een zakje op mij te wachten. Pickles. Dus ik zet de tv nog even aan en plof in de zetel. En ik had chance. Er was net een documentaire gestart over AC/DC.

Over die band valt wel wat te vertellen. Het grootste deel van de documentaire ging over de beginjaren, met een piepjonge Angus Young op gitaar en Bon Scott nog als zanger. De grote doorbraak van de groep kwam er in 1979 met de single en album ‘Highway to Hell’. Ook al dateert die andere klassieker, ‘Whole Lotta Rosie’, al van 1977. De mannen zijn er ondertussen niet jonger op geworden, al geven ze nog altijd flink buzze, Angus Young op kop. Maar dan vraag ik me wel eens af, gaat AC/DC ooit vergeten worden door de jeugd van tegenwoordig?

Het lijkt misschien onwaarschijnlijk maar soms heb ik toch het gevoel dat Elvis Presley bijvoorbeeld zo stilaan wel vergeten is. Je hoort hem nooit nog op de radio. Het mag dan intussen vijfenveertig jaar geleden zijn dat Elvis stierf, voor mij blijft 16 augustus toch een heilige datum. Ook al was ik maar vijf jaar oud. Maar als ik dat met mijn collega’s deel, word ik vreemd aangekeken. Mijn antwoord is altijd hetzelfde: “Als we Elvis gaan vergeten, wie is dan de volgende? The Beatles?”

En dus mag AC/DC nooit vergeten worden. Ook niet binnen vijfenveertig jaar. Maar alsof er, jawel, de duivel mee gemoeid was, werd ik die zondag, nauwelijks enkele uren na de documentaire, volledig gerustgesteld. Ik was in Lichtaart voor een crossduatlon. Als supporter welteverstaan. Ik wandelde daar wat rond, in afwachting van het volgende toertje, toen plots een jong meisjes mijn aandacht trok. Ik schatte ze niet ouder dan tien jaar maar ze droeg een prachtig T-shirt. Van AC/DC. Jawel.

Vond ze het gewoon een mooi T-shirt? Kent ze de groep wel effectief? Of was het gewoon een cadeautje van haar pa, een diehard fan? Ik beeldde me toch maar in dat ze het T-shirt droeg omdat ze zelf fan is van de band. En dat ze na schooltijd, op haar kamertje, naar ‘Thunderstruck’, ‘Back in Black’ en ‘For Those About To Rock’ zit te luisteren. Net zoals ik, ook op die leeftijd schat ik, de elpee van ‘Highway To Hell’ verslond. Keer op keer op keer.

Ik kreeg het oprecht warm bij die gedachte en ik voelde me gerustgesteld. AC/DC gaat voorlopig nog niet vergeten worden. En zo hoort het ook. Net als The Rolling Stones en net als The Beatles. En net als Elvis. Ook al worden die mannen een dagje ouder, ook al houden ze de muziek voor bekeken, zelfs al zijn ze dood. We gaan Prince, David Bowie, Freddie Mercury en Nirvana toch ook niet vergeten? En ik beloof dan, als tegenprestatie, dat ik Rihanna, Taylor Swift en Harry Styles ook nooit zal vergeten. Al denk ik niet dat ik er een T-shirt van ga dragen.