Een energiebom op leeftijd

“’t Is weer voorbij die mooie zomer”, zong Gerard Cox in 1973 al. En met het einde van die mooie zomer hebben we ook het beste van de festivals weer gehad. Niet dat ik elk optreden heb afgeschuimd, integendeel. Het beste optreden van deze zomer? Voor mij was dat Bruce Springsteen op TW Classic 2023.

Ik maakte kennis met Springsteen in 1984, een jaar of twaalf was ik toen. Enkele maanden eerder had ik een eerste gitaartje gekocht. Ik kon een akkoord of drie spelen. A, E en D zal dat geweest zijn. Ik volgde toevallig gitaarles in een platenwinkeltje in de buurt. Het was een klein, wat ouder en stoffig winkeltje maar ze hadden er met mij een goede klant bij. Elke week opnieuw stond ik watertandend naar de etalage te kijken. In die tijd nog met elpees en singles. En uiteraard heel wat gitaren. En toen zag ik de hoes van ‘Born in the U.S.A.’.

Ik was meteen verkocht. Een stoere jeans met coole riem, dat wit T-shirt, het rode petje. En dan die Amerikaanse vlag op de achtergrond. Hoe fantastisch was dat! Meer had ik niet nodig, en ik had nog geen noot gehoord. Letterlijk vanaf de eerste seconde was ik fan. ‘Dancing in the Dark’, ‘Glory Days’, ‘My Hometown’, ‘I’m on Fire’ en uiteraard de titelsong ‘Born in the U.S.A.’. Ik weet niet of ik ooit nog een betere elpee gekocht heb.

Uren en uren en uren zat ik op mijn kamertje die liedjes mee te spelen. Er was nog geen internet om akkoorden op te zoeken. Dus het uitzoeken duurde toen wel even. De teksten moeten ook zowat de eerste Engelse teksten zijn geweest die ik écht gelezen heb. Niet dat ik er veel van begreep, maar het klonk alleszins fantastisch. Bruce Springsteen had me helemaal in zijn greep. En terecht.

Het was op 18 juni op de wei van Werchter niet anders. Net geen drie uur lang stond ik naar een fantastisch optreden te kijken. Wat een energie! Je zou niet zeggen dat die knaap later dit jaar 74 jaar wordt. God, geef mij op die leeftijd alsjeblief ook de energie van Bruce Springsteen. Zelfs met de helft zou ik al blij zijn. Het is dat ik het zelf niet gezien heb, maar ik denk dat ik drie uren met open mond heb staan kijken. Waarschijnlijk ook hopende dat er nog een late hamburger in zou vliegen. En het was niet enkel Springsteen zelf die indruk maakte. Ook de E Street Band, met Little Steven op kop, is een genot om naar te kijken. Ook al stonden zij voor de elfentachtigduizendste keer samen op een podium. Het was er niet aan te zien. En vooral, het wederzijdse respect tussen Springsteen en zijn band is ongeëvenaard. Als gitarist deed me dat immens veel deugd.

Als ik één wens zou mogen doen, zou ik eens graag naar een optreden van Elvis Presley gaan. De kans is klein dat dat nog gaat lukken. Maar toen die zomeravond in Werchter, tegen één uur ’s nachts, had ik even het gevoel Elvis gezien te hebben. Dichter ga ik niet meer bij de King of Rock ’n Roll komen. Zo blij dat ik de óude Springsteen nog heb gezien. Zo moet ik nog niet naar Sam Fender gaan kijken om de níeuwe Springsteen te zien.