De wielerterrorist

Dit wordt de laatste aflevering van deze rubriek. Ik zal starten met een schuldbekentenis: de naam die ik deze rubriek vijf jaar geleden gaf, was een slecht idee. Het was een knipoog naar hoe de onverdraagzame egoïsten in hun dikke SUV’s, of bakkersauto’s vol oud ijzer, naar onze soort kijken: clowns in spanbroeken die in hún weg rijden. Alsof alleen automobilisten recht hebben op die weg, alsof alleen zij belastingen betalen. Na ontelbare voorbeelden van verkeersagressie te hebben gezien, zie ik er de humor niet meer van in. Alleen de tristesse. Wielertoeristen zíjn geen terroristen: ze veroorzaken geen files, geen zware ongevallen en geen doden. Auto’s doen dat wel. Wat niet betekent dat je als fietser niet vriendelijk en galant moet zijn. Om het met een verkiezingsslogan te zeggen: we hebben baat bij minder haat. En dat begint bij ons eigen gedrag. Maar we zullen het vrolijk houden. Dat rotvirus heeft de fietshype een stevige tweede adem gegeven. Massa’s mensen hebben het sportieve fietsen (her)ontdekt, al was het maar omdat ze hun eigen sport tijdelijk niet meer konden doen. Je ziet het aan de vele overjaarse Lotto-, Quickstep- en Decathlon-truitjes die plots weer opduiken. Aan mensen die geen helm dragen. Of in korte broek vertrekken, bij temperaturen onder de tien graden (tip: er bestaan been- en armstukken). Fietshandelaars kunnen de vraag naar nieuw materiaal al sinds de eerste lockdown niet meer volgen. Dat is geweldig nieuws, want hoe meer fietsers, hoe groter de druk op politici en organisaties wordt om veilige fietspaden, fietsostrades en coole routes te voorzien. Die trend is in volle gang. Koning auto zal de komende jaren terrein moeten prijsgeven. Wie bij die zin het schuim al om zijn mond voelt komen, moet begrijpen dat de dominantie van Zijne Majesteit nog maar een vijftigtal jaar bestaat. In het licht van de geschiedenis is dat de duurtijd van een stiekeme scheet. De meeste politici beseffen dat het een fout was om alles zomaar op die auto af te stemmen. Alleen durven sommigen, waaronder veel conservatieve Kempense burgemeesters, dat nog niet toegeven, omdat ze bang zijn van die mondige Vlamingen in hun SUV’s en bakkersauto’s. Diep vanbinnen weet elke mens met een gram gezond verstand: die files, die vertragingen, die honderden verkeersdoden per jaar, die vervuiling, die vreselijke impact op het klimaat, en alle onrechtstreekse gevolgen van frequent autorijden, zoals stress, burnouts, scheidingen, zwaarlijvigheid, airco-hoestjes en oncontroleerbare ADHD-aanvallen na een overdosis Peter Van de Veire in de wagen, dat is niet meer houdbaar. Over tien jaar is Vlaanderen één langgerekte trajectcontrole. De bebouwde kom met een maximumsnelheid van 30 km/u wordt meer regel dan uitzondering. Stadscentra zullen in grote mate autovrij worden, waardoor steeds meer mensen hun auto overbodig vinden. Het liedje van de gesubsidieerde bedrijfswagen is ook bijna uit. Ik lees vandaag een grote advertentie in de krant waarin chemiebedrijf BASF roept dat het volop kiest voor fietsleasing. In de Antwerpse haven legden ze voor 1 miljoen euro fietsinfrastructuur aan van en naar het bedrijf. Dat is the way to go. Als ik bedrijfsleider ben, bied ik mijn mensen elektrische leasefietsen aan, en minstens twee dagen per week thuiswerk, voor de jobs die vanop afstand kunnen gebeuren. Zo blijven ze fysiek en mentaal gezond en zullen ze gelukkiger, gemotiveerder en minder vaak ziek zijn. Bedrijven die na Covid nog altijd niet op die kar willen springen, zullen de strijd om jong talent verliezen, vanwege 20ste eeuws en dus totaal voorbijgestreefd.

TOERTOCHTEN
Maar we zouden het vrolijk houden. Ik heb nog een tweede schuldbekentenis: de voorbije vijf jaar ben ik, net als veel competitief ingestelde fietsers, wel eens in de val van het fanatisme getrapt: te veel trainen en focussen op dat ene doel, waardoor ik soms vergat te genieten en andere facetten in mijn leven te veel naar de zijkant duwde. Ik had die verslaving al min of meer overwonnen, maar Covid heeft fietsen helemáál terug herleid tot zijn essentie: babbelen en lachen met vrienden, elkaar af en toe wat uitdagen, de natuur opzuigen en je vooral heel vrij en gezond voelen. Een deel van de bevolking heeft het mentaal niet makkelijk met de coronamaatregelen, maar ik durf wedden dat dat percentage bij doorwinterde fietsers lager ligt. Wij zijn de gelukkigen die onze hobby kunnen blijven uitoefenen. Al vraagt het wel wat creativiteit om het fris te houden, nu alle bewegwijzerde toertochten en wedstrijden zijn weggevallen. Er waren jaren waarin alleen bergvakanties me echt 100 procent voldoening gaven. De rest was voorbereiding: leuk, maar niet het summum. Ik probeer nu van elke rit het summum te maken. Als de Alpen niet mogelijk zijn, kan de mijnterril van Beringen ook klimplezier bieden. Als de geweldige single tracks in Lommel, Kasterlee en Luyksgestel na vijftien keer gaan vervelen, loont het de moeite om eens een Bloso-route te doen in een gemeente die nog wat verder ligt. En om thuis rond een vuurkorf, een terrasverwarmer en een bak bier een leuke après-bike te doen in zeer beperkte kring, nu dat op café niet meer mogelijk is. Ik hoop alleszins dat we dat virus zo snel mogelijk klein krijgen en doe een warme oproep aan alle organisatoren van toertochten: vind een manier om jullie evenement straks te laten doorgaan (als het mag). Doe de inschrijving in open lucht. En vraag 10 of 15 euro meer, als drank- en eetstanden niet toegelaten zijn. Maar geef ons opnieuw een hoogtepunt om naar uit te kijken. Na deze lange winter zullen we daar harder van genieten dan ooit tevoren.