De vreemde eend in de Turkse bijt

Op De Tijdloze van de VRT werd de Top 80 van de jaren ’80 uitgezonden. In het algemeen is dat wel muziek die ik kan pruimen. Getuige daarvan de top 3, met respectievelijk Bruce Springsteen, Prince en The Cure. Daar kunnen ze wat mij betreft wel een dag mee vullen. Diezelfde dag was ook het trouwfeest van mijn buurmeisje. Zij heeft Turkse roots en daar hebben ze duidelijk een andere interpretatie van trouwfeesten. Het begon al in de late namiddag toen de ganse familie naar onze straat afzakte en kort daarna op straat stond te dansen. Er was geen doorkomen aan maar dat vonden zij duidelijk geen probleem. Ik ook niet trouwens. Een trom en een soort van Turkse fluit, met weliswaar een erg enthousiaste blazer, meer was er niet nodig om al stevig op te warmen richting het echte feest. In de vroege avond was ik als genodigde afgezakt naar de trouwzaal. Daar keek ik mijn ogen uit. Wat een zaal. Zelfs met mijn beperkte technische kennis vroeg ik me af hoe ze dit kunnen maken zonder steunpilaren en poutrels. Een vijfhonderdtal genodigden, op een uitzondering als ik na, allemaal van Turkse origine. Mannen allemaal netjes en strak in’t pak. Veelal wit hemd en blauw kostuum. Met best wat brylcreem in de weelderige kapsels. De dames waren iets meer divers gekleed. Van traditioneel Turks tot bijzonder Westers met veel blote schouders en ruggen. Maar goed, het ging over de muziek.
Waar wij als Vlaams Bourgondiërs graag meteen een stukje willen eten, werd er hier vooral gedanst. En dat zonder een druppel alcohol. Het feest begon meteen met de openingsdans en werd vrolijk verdergezet tot een soort van Turkse polonaise. Mijn maag knorde maar hun enthousiasme werkte aanstekelijk. Al was het nog niet voldoende om me ook op de dansvloer te krijgen. Het bandje van dienst bestond uit een elektronische drum, een keyboard en een soort elektrische luit. Toegegeven, het stond zelfs voor mij behoorlijk hard. Maar het was leuk om te zien dat zowel de muzikanten als de genodigden zich zo amuseerden. In het repertoire van het bandje zat geen enkele bekende tune. Geen ‘Hucklebuck’ of ‘In Zaire’. Het was op en top Turks van begin tot einde. Ik vroeg me af of wij een bruiloft zouden overleven, zonder alcohol, met enkel Vlaamse klassiekers. En dansen van begin tot einde, met af en toe een kleine onderbreking om een hapje te eten. Het zou alleszins bijzonder zijn. Ik ga eerlijk zijn, ik heb de dansvloer finaal niet gehaald. Vermoedelijk als enige in de zaal. Vind ik dat jammer? Eigenlijk wel. Want de benen kriebelden regelmatig. Maar de affiniteit met de Turkse muziek bleek toch te klein. Al zou het met een pintje of vijf misschien wel gelukt zijn. Of met Prince natuurlijk.