De snelmixfunctie van Kenwood

“Dit toestel heeft verder ook nog een snelmixfunctie voor gevorderden”, zei de man, waarop hij een draai gaf aan een knop en het ding fanatiek aan het mixen sloeg. “Is alles duidelijk zo?” Ik knikte, net zoals ik al bijna een uur lang had staan knikken, terwijl ik er werkelijk geen jota van begrepen had.

Het zit zo: ik ben onderwijzer van opleiding. Op zich niks mis mee, maar wie mij iets technisch wil uitleggen doet dat maar beter traag, chronologisch en in heel eenvoudige bewoordingen, anders ben je me al na tien seconden kwijt en loop je het risico de hele rimram te moeten overdoen. Het voordeel is wel dat ik — naarmate ik ouder word — anderen meer en meer kan doen geloven dat ik het wél verstaan heb, ook als dat niet zo is. Toen ik laatst een initiatie bijwoonde voor beginnende beleggers, de docent een complexe beursconstructie had uitgelegd en hij vervolgens de zaal afspeurde, op zoek naar iemand die snapte wat hij zonet had gezegd, keek hij plots mijn kant op. “Ah, toch ééntje die weet waarover ik het heb”, riep hij uit. Ik knikte, net zoals ik al anderhalf uur lang had zitten knikken, terwijl ik er eigenlijk geen hol van begrepen had. Soit, ik wijk af.

De man van de snelmixfunctie was een Kenwood-instructeur, die aan huis kwam om de keukenrobot die ik weken voordien had aangekocht, van naaldje tot draadje uit te leggen. “Dat doen we omdat werkelijk niemand de moeite doet om de handleiding te lezen”, kwam de man van de elektrozaak te zeggen. Ik had, herinner ik me nog, sakkerend het hoofd geschud, verontwaardigd door zo’n onwaarschijnlijk dom consumentengedrag. (Terwijl ik die dingen zelf ook nooit lees.) Aanvankelijk had ik het voorstel van de winkelbediende afgewezen. Want moet dat nu echt, zo’n demonstrateur aan huis? Is dat geen verspilde tijd? En hoeveel gaat dat zaakje wel kosten? Het eerste uur was gratis, zo bleek. “En meestal is onze collega al na drie kwartier klaar, mooi binnen de tijd.” Nou, in dat geval.

Hij was stipt op tijd, die vrijdagochtend. Onderweg naar de keuken vertelde ik hem dat ik de robot speciaal in Geel was gaan kopen en niet in Herentals, dichter bij huis. Waarom, wilde hij weten. “Omdat het toestel in Geel één stand meer had dan dat in Herentals, ook al ging het om hetzelfde apparaat”, legde ik hem uit. De instructeur — niet meteen het type man dat zich snel van slag laat brengen — keek me stomverbaasd aan. “Meneer”, antwoordde hij een beetje misprijzend, “die extra stand is gewoon de uit-stand. Sommige winkels tellen die mee. Bij Kenwood gaan ze ervan uit dat de consument dat wéét.” Weer zo’n onderwijzer, dat gaat hier lang duren. Hij zei het niet, maar je zag het hem denken. Flink in mijn gat gebeten nam ik me voor de man te laten zwoegen voor zijn geld en hem aan de praat te houden. Exact een uur, geen seconde langer. Volledig gratis, uiteraard.

Zelf dacht hij daar duidelijk anders over. Al na twintig minuten maakte hij aanstalten om af te ronden. “Wacht eens even”, zei ik, louter om de tijd te rekken. “Wanneer gebruik je nu ook weer die K-klopper? En hoé bevestig je dat ding?” Dik tegen zijn zin legde hij het nog een tweede keer uit. Zes minuten voor het uur besloot ik er nog snel een extra vraag tegenaan te gooien. “En die snelmixfunctie, wat is dat ook weer?” De uitleg die daarop volgde duurde een dik half uur en geloof me, er viel geen speld tussen te krijgen. De Kenwoodman raakte helemaal op dreef. “Zijn we alles tezamen toch zo’n anderhalf uurtje bezig geweest”, rekende hij achteraf grijnzend uit. Uiteindelijk heeft dat grapje me nog dertig euro gekost. En die snelmixfunctie? Geen fl auw idee hoe die werkt.