Onze reporter doet een gooi naar een cornholegat

Elke maand neemt onze reporter een atypische, spannende of relaxerende activiteit onder de loep. Kritisch, maar met een kwinkslag rapporteert hij zijn wedervaren. Deze maand: cornhole.

Ik heb hoegenaamd geen sportief verleden, behalve dan die ene woensdagnamiddag in de zesde klas van de lagere school. Wie vrijwillig zou deelnemen aan de scholierencross in Westerlo ontsnapte aan huiswerk, had de meester beloofd. Meer hoefde de man niet te zeggen. Na het startschot liep ik de hele tijd achteraan. Dat was niet mijn schuld, wel van al die uitslovers die vóór mij gingen lopen. Tot ik in het bos de weg kwijtraakte en de foute kant opliep. Dat bleek achteraf een sluipweg te zijn, waardoor ik die middag alsnog op de derde plaats ben geëindigd. Ik heb dat verhaal nooit eerder durven delen, maar nu kan het: de feiten zijn verjaard.
Veertig jaar na datum waag ik me — tegen beter weten in — toch weer aan een sportdiscipline, zij het van een andere orde. Geen gedrum aan de startmeet of zigzaggen langs onverharde wegen deze keer, maar een statische uitdaging met een hoog competitief karakter. “Cornhole komt overgewaaid uit de VS, waar voorafgaand aan sportwedstrijden wel vaker buitenspellen worden gespeeld”, weet Ton de Vries, mede-eigenaar van het Nederlandse Wicked Wood Games, de fabrikant van cornhole-benodigdheden van de Lage Landen. “Het spel is daar erg populair.”
Dat laatste is een understatement. Over de Grote Plas hebben ze zowaar al een ACL, een American Cornhole League. “Die betekent voor cornhole wat de NBA voor het basketbal betekent. De ACL wil internationaal uitbreiden en heeft Wicked Wood Games aangeduid als exclusieve partner, met als gevolg dat nu ook in Europa officiële tornooien worden gespeeld.”
Op socials komt de publiciteit voor cornhole wel met een ferme waarschuwing: het spel kan verslavend zijn. “Je moet het inderdaad gespeeld hebben om te ontdekken hoe onwaarschijnlijk leuk het is”, bevestigt de Vries. “Een extra pluspunt is dat cornhole niet duur hoeft te zijn. Voor tachtig euro ben je al gelanceerd. Gebruik best spelborden die volledig van hout werden gemaakt, niet van MDF. Houten borden zijn steviger.”

KAMPIOEN
Voor mijn eerste cornholeduel gebruik ik spelborden van 1,5 centimeter dik, die de wedstrijdzakjes stabiel weten op te vangen. Helemaal Onderox-customized, nota bene. De tegenstander gaat niet weten waar hij het heeft. “Zo’n gepersonaliseerd bord zou op mentaal vlak inderdaad een voordelig effect kunnen hebben. De spelregels zijn eenvoudig. Jouw tegenstander staat aan de andere kant van het bord. Elke speler krijgt vier zakjes, die beurtelings naar de overzijde van het veld worden gegooid. Een zakje in het gat levert drie punten op, een zakje op het bord één punt. Aan het eind van elke werpbeurt worden de punten vergeleken en het scoreverschil genoteerd. Wie als eerste 21 punten scoort, wint de set.”
Tijdens de eerste twee weken maak ik dankbaar gebruik van YouTube-tutorials, waarin zelfverklaarde kenners allerhande werptechnieken uit de doeken doen. Via datzelfde kanaal ontdek ik ook dat cornholezakjes twee strategische zijden hebben. “De stroeve kant kan je gebruiken om het zakje als een blok op het bord te laten vallen, de gladde kant om het zakje in het gat te doen schuiven”, zegt Ton. “Gaandeweg zal je die functies optimaal kunnen gebruiken.”
Dat aan mij een cornholekampioen verloren is gegaan. Dat is — na een paar oefensessies — mijn eerste conclusie, wars van aangeboren bescheidenheid. “Misschien is het beginnersgeluk”, relativeert de Vries. “Het is ook ons opgevallen dat je als speler snel goed kan zijn. De grote uitdaging is om vanaf dan nóg beter te worden en dat blijkt toch een pak moeilijker. Wil je het ooit ver schoppen, dan neem je daar best voldoende tijd voor.”

TOCH GEEN KAMPIOEN
Na nog eens drie weken oefenen — ver weg van het publieke oog — durf ik de stap te zetten en daag ik CC Heidesmijters uit, een dertienkoppig team uit Lichtaart dat op het punt staat om ook Lars (15), de zoon van initiatiefnemer Gert Cort­hout, aan boord te hijsen. “In 2023 hebben wij als team een tornooi georganiseerd”, vertelt Gert. “Toen lag het niveau nog laag. In 2024 waren het Nederlandse spelers die met de prijs aan de haal gingen. Zij wonnen met de vingers in de neus.”
De Heidesmijters zijn eerder toevallige tegenstanders, met dank aan Google. Of ik het mezelf met hen als tegenstanders moeilijk heb gemaakt, wil ik weten. “Wij hebben als team nog geen tornooi gewonnen, maar Lars behaalde al wel de tweede plaats. In Brussel eindigde hij als derde op een internationaal tornooi voor junioren. Hij wordt wellicht de sterkhouder van onze ploeg.”
Gert heeft ook teamgenoot Bart van Dun meegebracht. Bij het gezamenlijk losgooien gooi ik er los in, als je begrijpt wat ik bedoel. Het ene na het andere zakje verdwijnt in een hole, alsof het niets is. Verbazing alom bij de aanwezige Heidesmijters. “Jouw werprichting is opvallend goed”, oordeelt van Dun. “Je hebt hier duidelijk aanleg voor.” Of ik bereid ben een Heidesmijter te worden? Bart zegt het niet, maar ik zie het hem wel denken. Alles op zijn tijd.
Ondanks mijn sterke start eindigt de eerste set op een teleurstellende 23-8. Voor Bart, dus. Een schoonheidsfoutje, hoop ik nog, maar ook bij de tweede en derde set moet ik de duimen leggen voor de cornholecapaciteiten van de andere partij. “Het spel kan soms onverwacht keren”, merkt iemand aan de zijlijn droogjes op. “Het ene moment ben je aan de winnende hand, het andere moment kan dat succes zo weer voorbij zijn.” Zou het echt?
In de laatste set probeer ik een handvol bijkomende werp- en scoortechnieken uit: de butterflygrip, waarbij het zakje tot een vlinder wordt geknepen, de airmail, de block of roll en de cut. Baat het niet, dan schaadt het niet. Het is vooral dat eerste, helaas, wat maakt dat ik bij elk verloren punt geneigd ben te gaan jammeren en vloeken. “Kalm blijven is belangrijk”, zegt van Dun. “Tijdens het spelen moet je mentaal op alles voorbereid zijn.”
Na vier verloren sets daag ik in een wanhoopspoging ook Lars nog uit, individueel. Testosteron kruipt waar het niet gaan kan. De tiener maakt er in één set korte metten mee: 21-0. Mijn ego ligt aan diggelen. “Als je straks aan een officieel tornooi wil deelnemen, wat finaal toch de bedoeling is, let dan vooral op de manier van werpen en jouw beheersing. Om van elkaar te kunnen leren, oefen je best samen met en in een degelijk team.” De Heidesmijters? Misschien? Ik heb de vraag zelfs niet durven stellen.

MEER INFO
Alles over spelregels, wedstrijden en spelmateriaal op www.wickedwoodgames.com. Informatie over de Heidesmijters op sites.google.com/view/ccheidesmijters.

Foto’s: Vanessa Goris