Celine Gilles: Jonge maker aan het begin van haar muzikale carrière

Twee jaar geleden waren we nog collega’s in de middelbare school in Geel. Vandaag werk je aan je toekomst als muzikant. Hoe loopt dat voor jou?
Celine Gilles: “Ik heb het geluk gehad dat ik, wanneer ik naar Antwerpen verhuisde, meteen aan de slag kon in de Academie van Wilrijk. Ik vind het enorm fijn om mijn liefde voor muziek door te kunnen geven aan kinderen en volwassenen. Omdat ik iedere dag met muziek kan bezig zijn, heb ik ook opnieuw de goesting gekregen om zelf terug meer te schrijven en mij niet louter te richten op het lesgeven zoals ik dat daarvoor wel deed. Ik voelde me destijds erg geïsoleerd dus het doet me nu enorm veel deugd om door gelijkgezinde muzikanten omringd te zijn. Dat werkt voor mij heel inspirerend.”

In de middelbare school gaf je les van acht tot vier. Hoe ziet je lessenrooster er tegenwoordig uit?
“Ik geef nu bijna fulltime les in het deeltijds kunstonderwijs wat betekent dat de lessen na de reguliere schooluren vallen. Gelukkig heb ik een fijn lessenrooster wat mij de vrijheid geeft om daarnaast te werken aan eigen projecten en eens de deur uit te gaan om inspiratie op te doen. Ik geniet er altijd van om de drukte van de stad even in te ruilen voor de iets stillere Kempen om mijn familie een bezoekje te brengen.”

Over jouw familie gesproken… Heb je de muzikale genen geërfd van je ouders of ben je op dat gebied eerder een vreemde eend in de bijt?
“Eigenlijk kom ik uit een familie die totaal niet muzikaal is. Mijn moeder, grote broer en zus speelden piano als hobby, maar mijn vader kent niets van muziek. Wanneer we met de familie samen rond de eettafel zitten, maakt hij altijd dezelfde flauwe mop dat hij geen noten kent, enkel pindanoten. (glimlacht) Mijn neef heeft me ooit het liedje ‘9 crimes’ van Damien Rice op de piano aangeleerd. We speelden dat nummer altijd samen. Ik vond het leuk om mezelf wat liedjes aan te leren en zo werd het zaadje geplant om naar het conservatorium te gaan voor slagwerk, vooral de marimba.”

Al op heel jonge leeftijd draaide je mee in een bekend jeugdorkest. Je beleefde je jeugd dus heel anders dan de meeste tieners van die leeftijd. Hoe kijk je daarop terug?
“Via via vernam ik dat er audities gehouden werden voor het Euregio Jeugdorkest in Nederland en dat dat een interessant opstapje zou zijn naar het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen. Ik was dertien of veertien jaar wanneer ik auditie deed voor het jeugdorkest en ook werd toegelaten. Ik trad toen vier jaar lang heel vaak op in België en Nederland en ben op tournee geweest in Wenen en Italië. Ik vond het geweldig om als jong meisje mee te draaien in zo’n gekend orkest. Zo verbleef ik ook twee keer per maand bij een gastgezin in Nederland en kwam ik voornamelijk met muzikanten in contact. Veel tijd voor andere dingen had ik niet. Met de scouts ben ik gestopt om te kunnen repeteren en op te treden. Tussendoor maakte ik dan nog gauw mijn huiswerk zodat ik zeker met mijn schooltaken in orde was. Het was hard werken maar ik denk dat die periode me toen echt wel gevormd heeft.”

Er wordt wel eens gezegd dat musiceren topsport is. Is dat herkenbaar voor jou?
“Tja, de lat in het Koninklijk Conservatorium ligt enorm hoog. Er werd van ons verwacht dat we iedere dag intensief studeerden, maar dat lukte mij niet. Je zit dan met je instrument helemaal alleen in een lokaaltje om een muziekstuk wel een paar honderd keer opnieuw te spelen. Ik werd daar enorm ongelukkig van en voelde me geïsoleerd. Wel ben ik blij dat ik, ondanks de moeilijke periode, mijn eigenheid heb kunnen behouden en stukken heb gespeeld waar ik echt achter stond. Ik was daardoor niet altijd even geliefd op het conservatorium wat het voor mij met momenten heel zwaar maakte. Mijn afstuderen was dan ook het keerpunt waarop ik voor mezelf heb beslist dat ik geen slagwerk meer wilde spelen. Alsof er een soort hoofdstuk afgesloten werd. Het is pas na die periode dat ik de liefde voor muziek écht heb teruggevonden. Vandaag speel ik waar ik me goed bij voel en waarin ik mijn eigenheid kan leggen. Het is wel dankzij de ontzettend goede basis die ik heb meegekregen in het conservatorium dat ik nu zelf stappen durf te zetten in de muziekwereld.”

Wie bij de hond slaapt… Jouw vriend Niels is filmregisseur en heeft ondertussen al verschillende gekende projecten op zijn palmares staan. Is die creativiteit besmettelijk?
“Wij zijn een creatief koppel dat elkaar versterkt en heel mooi aanvult. Ik schrijf al lang muziek, maar toen ik Niels leerde kennen, heb ik mijn talent pas echt durven benutten. Hij gelooft in mij en in mijn kunnen en stimuleert me om werk te maken van mijn droom. Zo zei hij onlangs dat niemand op je talent zit te wachten. Het is pas wanneer je het naar buiten brengt dat mensen het kunnen ontdekken en appreciëren. Als je iets wil, moet je zelf de opportuniteit creëren. Daar probeer ik nu mijn leuze van te maken. Zo heb ik net mijn eerste album klaar dat hopelijk binnenkort gelanceerd kan worden.”

Aan welk project heb je de laatste periode voornamelijk gewerkt?
“Ik heb samen met Brent Vanneste mogen werken aan de muziek voor het nieuwe seizoen van 2DEZIT op Streamz. Daar ben ik fier op. Het is een leuke, aparte mix tussen piano- en technomuziek die tegelijk heel wat emoties oproept voor de nieuwe verhaallijn. Niels is de regisseur wat natuurlijk extra handig is, omdat we samen kunnen brainstormen over nieuwe nummers en de muziek op maat kunnen maken voor de scènes. Daarnaast schrijf ik mee de muziek voor ‘Women In Motion’ dat op 8 maart, op Internationale Vrouwendag te zien zal zijn in de Bourla in Antwerpen naar aanleiding van het 5-jarig bestaan van Virago Symphonic Orchestra. Dat belooft een waanzinnig concert te worden. Het zal dus zeker en vast niet het laatste project zijn waar ik aan werk. Ik sta te popelen van ongeduld om straks weer achter mijn piano te kruipen!” (lacht)