Barbara Dex: met veel dankbaarheid al dertig jaar op de planken

We spreken Barbara in haar kledingwinkel ‘Babs’ in Mol, die ze vier jaar geleden opende. Gecombineerd met de vele optredens is dat af en toe best pittig, met lange werkdagen tot gevolg. Toch nam ze er recent nog een extra uitdaging bij als radiopresentatrice bij Radio 2 Benebene. Actiever dan ooit dus. Dat blijkt ook uit haar agenda, die voor december helemaal volgekleurd staat. Tijd om even te pauzeren bij een koffie.

Barbara, al dertig jaar op de planken, al vier jaar een kledingwinkel, mama van twee kinderen en nu ook nog radiopresentatrice. Hoeveel uren heb jij in een dag?
Barbara Dex: “Zoals iedereen vierentwintig. (lacht) Het is nu wel even druk, ja, dat klopt. Het is ook allemaal zo leuk. Dat presenteren is maar tijdelijk trouwens. Ik heb Cathérine Vandoorne een keertje vervangen tijdens haar vakantie. En dat was best leuk. Ik kreeg daar heel wat toffe reacties op. En nu kreeg ik de kans om een langere vervanging te doen. Dat pleziert me wel. Helaas is nu de maandag, mijn enige vrije dag die ik gebruikte om bij te werken, ook grotendeels ingevuld. Dat maakt wel dat ik tussendoor toch iets meer ben gaan sporten. Zodat ik voldoende fit blijf. Ik ben ook geen twintig meer.” (lacht)

Dit jaar vierde je jouw dertig jaar op de planken. Hoe heb je dat beleefd?
“Het was fantastisch. Het is eigenlijk al heel het jaar plezant geweest maar de apotheose van dit jaar was een week HeleMol Dex begin september. Ik heb toen zes dagen op een rij, op zes verschillende plaatsen in Mol, zes verschillende concerten gespeeld. Telkens een ander genre, met telkens een andere bezetting. Ik heb daar zó van genoten. Het deed me ook beseffen wat een geluk ik steeds heb gehad om al die zaken te kunnen en mogen doen. En als je dan de appreciatie van het publiek ziet en voelt, dan weet je, dit is wat ik graag doe, en wat ik nog lang wil blijven doen.”

Mag ik zeggen dat die grote verscheidenheid ondertussen je handelsmerk is geworden?
“Misschien wel. Op dat vlak heb ik het mijn publiek niet altijd gemakkelijk gemaakt. (lacht) Maar het klopt, met de jaren hebben ze dat helemaal omarmd en kan ik een ruim publiek aanspreken. Zo speelde ik pas nog op vrijdag een voorstelling van ‘Dex in’t Groot’, op zaterdag was ik op pad met een coverband en op zondag was er een ochtendsessie voor een zestigtal personen. Drie totaal andere ervaringen. Dan moet je telkens het knopje omdraaien. Niet dat ik die verscheidenheid specifiek ben gaan opzoeken, maar het is zo met de jaren gegroeid. En het ligt me wel.”

Was dat wat de jonge Barbara dertig jaar geleden in gedachten had?
“Helemaal niet. Integendeel. Op een blauwe maandag schreef mijn vader mij in voor de preselectie van Eurosong. Ik zat nog op school en zong af en toe wel eens, maar een carrière als zangeres was toen niet meteen mijn eerste droom. Ik was vooral geïnteresseerd in mode. Maar na die overwinning bij Eurosong was ik plotseling dat brave, bescheiden meisje uit de Kempen, dochter van, die Nederlandstalige muziek maakte. Het beeld was gevormd. Uiteraard ben ik heel erg blij met de kans die ik toen gekregen heb, maar eigenlijk wou ik gewoon uitgaan met mijn vrienden en vriendinnen. Ik voelde me helemaal niet dat brave meisje. Ik wou dat ook niet zijn. Ik zong in die tijd ook stevigere covers in het bandje van mijn broer Tom. Dat vond ik toen zeker zo plezant. In cafés in Mol en omstreken. Op veel te kleine en veel te hete podia. (lacht) Maar nogmaals, ik was zeer blij met de erkenning die ik toen kreeg. En langzaam sijpelde door dat een zangcarrière misschien toch wel iets voor mij was.”

En dus volgde een tweede, maar heel ander, album.
“Klopt. ‘Waiting for a new Moon’, geschreven door Alides Hidding van The Time Bandits. Country-rock was dat. Het was de tijd van Shania Twain en zo. Ik vond dat superleuk. Ik ben ook nog altijd erg trots op dat album. Op al mijn albums trouwens. Maar country ligt me wel. Ik heb later nog een productie gedaan, ‘Thank God I’m a country girl’, waar ik nog eens graag een vervolg aan zou willen breien. Maar voor de fans van het eerste uur, die speciaal naar Barbara Dex kwamen om ‘Iemand als jij’ te horen, was die tweede plaat even wennen. (lacht) Natuurlijk, het is allemaal begonnen met het Songfestival en met ‘Iemand als jij’. Ook daar ben ik nog erg trots op. Maar het heeft toch wel even geduurd om muzikaal dat Songfestival achter mij te kunnen laten. Ik wou daar ook niet aan blijven vastklampen. Ik wou niet in dat hokje. En samenwerkingen zoals die met Tom Helsen hebben zeker mee gezorgd om die allround zangeres te worden. ‘I Am’ was een echte popplaat. Tom heeft me ook vaak gezegd dat het hoog tijd was dat het publiek de vele andere facetten van Barbara Dex leerde kennen. Daar ben ik altijd wel blij mee geweest. En plotseling werd ik ook op MNM gedraaid en niet enkel meer op Radio 2. Vanaf toen was die grote variatie aan stijlen eerder een troef dan een nadeel. Maar dat heeft tijd nodig gehad. Al kan ik nu wel zeggen dat ik op deze manier mijn vast publiek wel opgebouwd heb.”

En dat maakt dat je vooral een fantastische zangeres bent die graag op het podium staat en veel minder een bekend tv-gezicht.
“En dat is prima zo. Ik ben een zangeres, dus ik hoef helemaal niet op te draven in al die tv-programma’s. Ik sta graag op een podium en hou van mijn publiek. De tv-wereld is trouwens ook een bijzonder wereldje. Af en toe pikt het wel eens als ik een leuke productie zie waar ik niet voor gevraagd ben. Maar ik weet niet of het helemaal mijn ding zou zijn als er constant een camera op mij was gericht en ik moest oppassen met wat ik wel en niet zou mogen zeggen. (lacht) Ik ben nog altijd the girl next door, en dat zou ik graag willen blijven. In 1993, het jaar van het Songfestival, reden wij van Tien om te Zien naar Tartufo, van daar naar Walters Verjaardagsshow, naar Margriet, terug naar Tien om te Zien. Ik herinner me nog dat ik na de finale van Eurosong om zeven uur gewekt werd omdat de pers al voor mijn deur stond. Neen, dat hoeft allemaal niet meer.”

Het voordeel van weinig tv is dat je veel theater hebt kunnen doen. De lijst artiesten met wie je al mocht samenwerken is best indrukwekkend. Wie heeft daarvan het meeste indruk gemaakt?
“Ik vond vooral de samenwerking met Guido Belcanto fantastisch. En heel leerrijk. En dat zijn soms kleine dingen die je opsteekt. Als ik bijvoorbeeld een optreden afsloot, dat was buigen en van het podium. Maar Guido leerde me om te blijven staan en dat applaus echt in ontvangst te nemen. Dat voelt zo prettig. Je kan je dankbaarheid tonen aan het publiek, terwijl de mensen jou hun dankbaarheid tonen. Dat gevoel is zo intens. Maar ook aan al die andere artiesten heb ik enkel maar goede herinneringen. Els Dottermans, Andrea Croonenberghs, Lucas Van den Eynde, Kris De Bruyne, Jan De Smet, noem maar op… Misschien ook het juiste moment om mijn management even te bedanken. Zij maken dit alles mogelijk voor mij, ze omringen me met de beste artiesten en met muzikanten die mij nog beter maken op het podium. Dankjewel.”

En zo komen we bij de vele kerstconcerten die je in deze periode speelt. Ook een klassieker ondertussen.
“Die kerstconcerten doe ik ondertussen al twintig jaar. Dat was een soort uitloper van mijn gospelplaat in 2003. En dat is inderdaad een klassieker geworden. Dit jaar speel ik ook vaak samen met Sandrine. Zo’n talent. Altijd fijn. En ook binnen deze optredens is er een grote verscheidenheid aan nummers. ‘Rockin around the christmas tree’ heet de show. Allemaal echte kerstklassiekers die we in een eigen jasje steken. De kerstperiode is ook zo’n zalige tijd. Je voelt letterlijk de warmte van de mensen. Het maakt me altijd wat nostalgisch. Even stilstaan bij al dat moois dat me overkomt.”

Hoe vieren ze trouwens de feestdagen bij de familie Dex?
“Dat is zoals bij de meesten een echt familiegebeuren. Gezelligheid troef. We kunnen echt wel genieten van die typische kerstsfeer.”

Hoe is het trouwens met je vader, Marc?
“Nu terug goed. Want hij is eind vorig jaar wel erg ziek geweest. En dat had toch z’n tijd nodig om te herstellen. Het afscheid van zijn broer Julien (Juul Kabas, nvdr.), eerder in 2022, heeft de familie, en zeker mijn vader, toch erg geraakt. Kort daarna werd hij dan zelf erg ziek. Maar goed, gelukkig is hij helemaal hersteld en hebben we een erg mooi feest gehad voor zijn tachtigste verjaardag. Dat alles maakte wel dat de optredens die we samen gedaan hebben in het kader van ‘Dex tot de tweede macht’ erg emotioneel waren. Zowel voor hem als voor mij.”

Wat mag ik je tot slot nog toewensen voor het komende jaar?
“Eerst en vooral wil ik volgend jaar rustig vijftig jaar worden. Al weet ik nog niet goed wat ik daarvan moet denken. (lacht) En verder, ik ben zeer blij met alles zoals het nu loopt. Ik zou dit gevoel nog heel lang willen vasthouden. Mensen raken en verbazen. Er is toch niets mooier? Mijn vader is dit jaar tachtig jaar geworden en ook bij hem zie ik nog altijd die glinstering in zijn ogen als hij op het podium staat. En voor 2024 en 2025 zijn er nog heel wat plannen. Een ode aan Boudewijn De Groot, samen met zijn zoon Marcel. We gaan ‘Dex in’t groot’ einde 2024 hernemen. We plannen nog een toer met liedjes van Bobbejaan Schoepen. En hopelijk daarna nog een vervolg op ‘Thank God I’m a country girl’. We gaan ons niet vervelen.” 

MEER INFO
www.barbaradex.be

Locatie fotoshoot: kledingwinkel Babs in Mol