Parels voor de zwijnen

In een relatie is er voor alles een juiste timing, ook als het lief en attent is bedoeld. Het is een kwestie van vakkundig plannen en wachten tot hét moment is aangebroken. Doe je dat als man niet, dan zijn alle gestes — geloof me — parels voor de zwijnen.

Vooral met bloemen is het uitkijken. Vroeger deed ik de moeite van de aankoop niet en hield ik het bij een welgemikt complimentje, zo nu en dan. “Schoon kleedje dat je daar draagt.” Dat soort van goedbedoelde clichés. Alles om maar geen ruiker te moeten kopen, weet je wel. “Beschouw mijn woorden als denkbeeldige bloemen, vrouw van mijn leven”, zei ik dan theatraal tegen mijn intussen ex-lief. Dat werkte niet, vandaar de ‘ex’. Want zo gaat het altijd: koop je bloemen, maar geef je nooit een compliment, dan is het niet goed. Laat je de bloemen achterwege, maar overlaad je haar met ‘hoe goed ze er wel uit ziet’ en ‘hoe stijlvol gekleed ze erbij loopt’, dan is het ook niet goed. En dus heeft ze mij na verloop van tijd aan de deur gezet. Enfi n, ik haar, want het was mijn appartement. Misnoegd als ik was, ben ik de dag nadien bloemen gaan kopen. Voor mezelf, al was het maar om de wereld te laten zien dat het niks met geld te maken had. Eerlijk? Daar heeft niemand wat aan. Bovendien heb ik thuis geen vaas. En krijg zo’n bussel lelies maar eens in een lege fles mineraalwater.

Tegenwoordig las ik op strategische momenten een attentie in. Geen dure spullen, maar een betekenisvol aardigheidje. Ik oefen ook eerst de woorden waarmee ik dat presentje zal presenteren. Voor de spiegel, zoekend naar de juiste mimiek. Elke beweging wordt goed overdacht. Doe ik er tranen van geveinsde ontroering bij of toch maar niet? Wanneer laat ik een stilte, wanneer gaat mijn stem crescendo? En maak ik ter afronding een kleine buiging, waarop ik vervolgens ruimte laat voor de andere om te zeggen wat voor een geweldige vent ik wel ben? Nee, ik laat niets, maar werkelijk niéts meer aan het toeval over. En dan nog blijft het tricky.

Vooral als die attentie bestaat uit — daar gaan we weer — bloemen. Bloemen vergen om de één of andere reden een uitgekiende planning. Net na een ruzie kom je er beter niet mee aanzetten, anders lijkt het alsof je jouw partner wil paaien. Niet doen. Evenmin is het een goed idee om bloemen te kopen net nadat zij er jou attent op heeft gemaakt dat je nooit bloemen voor haar koopt. In dat geval wacht je beter vijf dagen, anders lijkt het alsof je ze alleen maar koopt omdat ze er zelf naar heeft gevraagd. Stel je de aankoop langer uit, dan loop je het risico dat ze er wéér een opmerking over maakt en moet je opnieuw vijf dagen wachten. Als je al die informatie in een schemaatje giet, zal je merken dat er maar weinig dagen overblijven waarop je zonder risico met bloemen kan afkomen.

Twee weken geleden was het zo’n dag. In de supermarkt viel mijn oog op kleurrijke lelies. Zes euro voor één pak. Helemaal niet duur, een meevaller. Omdat mijn vriendin — technisch gezien is het niet echt mijn vriendin, eerder een bevriende LAT, soit, u heeft er geen zaken mee — niet van de slechtsten is, kocht ik drie pakken. Lekker zot doen. “Drie pakken? Daar gaat er thuis eentje blij zijn”, zei de kassière. Een tikkeltje vrijpostig, vond ik, maar omdat ze blond was en van een zelden geziene schoonheid aan de kassa van een supermarkt, lachte ik wat onhandig terug.

Thuisgekomen was er inderdaad eentje blij. “Drie pakken?”, gilde ze opgewonden. “Dat zei de kassière ook al”, antwoordde ik zonder er bij na te denken. “Dat was trouwens een hele schone. Een blonde. Volgens mij zou die niet neen zeggen als ik het haar zou vragen.”

De ruzie die daarop volgde, moet ik nog toevoegen aan mijn schemaatje. Met het oog op het plannen van de volgende bloemendag.