Monumenten van Stilte - Vrijheid

In lawaai zoeken we het: een plek waar het stil is. Journaliste Suzanne strijkt neer in een landschap, een onbekende hoek of tussen vier muren. Ze luistert er naar wat de stem van de stilte haar vertelt. Deze maand: Muzikale Kubus de Sjel in Bels Broek.

Het is een pittige wandeling. Regen tokkelt op een doorweekte paraplu, windvlagen striemen in het gezicht en ik hijs mijn enkels uit de modder. Drie kilometer lang. Maar het beeld van de glazen kubus die zich spiegelde in een ven van het Bels Broek in het Grote Netewoud blijft onverwoestbaar hangen in mijn hoofd. Dus zet ik door, vrij om te gaan en te staan waar ik wil. Na het geploeter kan ik me eindelijk neerzetten in het moois dat Patricia Vanneste, de voormalige violiste van de razend populaire rockgroep Balthazar, heeft bedacht. Een paleisje van spiegelglas met een raam dat uitzicht biedt op iets waar je anders achteloos aan voorbijloopt. 3x3x3 meter, groter is het niet. Maar het is kunstig gemaakt en het glas verdubbelt het panorama. Binnen ruikt het naar bossen uit het noorden. Op het enige zitbankje dat er staat, is een volumeknop gemonteerd. Ik draai hem open, zonder te weten wat ik moet verwachten. IJle muziek krult zich langs de planken wanden omhoog. Ik moet even wennen aan een hoofd dat stilaan luchtledig wordt en waar de legplanken één na één worden leeggehaald. Vrij om te horen, te zien en opnieuw te ademen. Op de lege legplanken komt nu Noorwegen… helblauwe lucht spiegelt zich in de fjorden. Uit de bergen kletteren zilveren watervallen naar beneden. Samen op reis tot na de volgende bocht. Daar heeft Patricia de muziek gemaakt waarvan ze vond dat die echt bij haar paste. Met niet meer dan twee violen, een miniklavier en een microfoon. Een computer met een geluidskaart deed de rest. Tot de Noorse fjorden komt het aan de andere kant van het raam niet. Hoogstens staat de Sjel op een zandheuvel, is het ven een waterplas in stilstand en blijft de lucht grijs. Wat ik vooral hoor, is de echo van een ziel. Van iemand die van haar groeipad af wil en dan even het noorden kwijt is. Die de desolaatheid opzoekt van een landschap zonder applaus. Weg van de ratrace, dwingend succes en nachten zonder slaap. De muziek die Patricia voor de Sjel maakte, laat me vrij om te kiezen tussen luisteren en zien. Om onzichtbaar te worden in een kubus van glas en in dat verdwijnen een nieuwe connectie te maken. Met een andere ik, omdat een naam die voortdurend in repeat wordt gezet niet de essentie kan zijn van iemands bestaan. Muziek en het Bels Broek versmelten. In de zandheuvel kronkelt nu een pad, de lucht wordt zowaar een beetje meer blauw en het water in het ven komt rimpelend in beweging. Ik hoor hoe de aarde aan het draaien gaat, naar een dan nog ongekend vergezicht.